29.1.09

Τέλειωνε!!




είμαι ο phoinix και μόλις μου κάηκαν χίλια εγκεφαλικά κύτταρα


28.1.09

ξημερώνει πάλι

Ξημερώνει κι έχω
λόγο για ν'αντέχω
Αλλο ένα πρωί
στην παλιοζωή
κάποιον να προσέχω




στο διαπασον και ας είναι Μαζωνάκης.

20.1.09

Μέρες Ιανουαρίου

Το αγόρι μου λείπει μακρυά για δουλειές. Πολλά βράδυα χωρίς αγκαλιά. Πρώτα οι διακοπές στο νησί, τώρα αυτό το ταξίδι. Τον βλέπω απ'την οθόνη του υπολογιστή να μου στέλνει σιωπηλά κρυφά φιλιά. Σαν τέσσερα (και βάλε) χρόνια πριν όταν τον πρωτογνώρισα. Φάτσες και χαμόγελα με πλήκτρα και πάντα κάποιος στο δίπλα δωμάτιο.

Έδώ παίζουμε το "έκτο πάτωμα" για άλλη μια φορά. Μόνο που τώρα πάμε απ'τον πρώτο στον τρίτο με τις πυτζάμες μας, και πάλι πίσω. Να μαγειρέψει η γειτόνισσα να φάμε, το βράδυ DVD και ένα τελευταίο τσιγάρο παρέα πριν τον ύπνο.

Οι μέρες δε περνάνε γρήγορα. Με το λεωφορείο στο μάθημα και με τα πόδια πίσω στο σπίτι. Χτυπάω τα πορτοκαλί μου εισητήρια και κοιτάω απ'το παράθυρο σχεδόν σαν τουρίστας. Κάποιες μέρες όμως είναι εξαιρετικές. Αυτές που ξυπνάς στην ώρα σου χωρίς πονοκέφαλο, πίνεις ένα ζεστό καφέ και μετά είσαι χρήσιμος. Αυτές που είσαι χρήσιμος είναι οι καλύτερες. Ή έστω αυτές που καταφέρνεις όσα έχεις να κάνεις, και νιώθεις ικανός και δε βαριέσαι και δεν απορείς που πήγε η μέρα σήμερα.

Έρχονται γάμοι και χαρές το καλοκαίρι λέει η μάνα μου. Μάλλον πρέπει να αγοράσω το πρώτο μου κουστούμι. Και κάπου εκεί ανάμεσα στις μπομπονιέρες ένας χρόνος ολόκληρος χωρίς αυτόν θα έχει περάσει. Έχουμε ακόμα καιρό. Μα εγώ κοιτώ το μπαλκόνι μου και τον φαντάζομαι να κάθεται με ένα φραπέ αχτύπητο σε χαμηλό ποτήρι και να τρίβει τα μούτρα του αντίκρυ σε ένα ήλιο δυνατό.

Έχουμε ακόμα χειμώνα μπροστά μας. Ελπίζω να κάνει κρύο εδώ. Να ασπρίσουν όλα. Να παγώσουμε για λίγο ακόμα το μέσα μας. Να παίρνω το αγόρι μου αγκαλιές πολλές κάτω απ'το πάπλωμα και να του χαιδεύω το στήθος. Μετά να τον φιλώ στα μάτια για όνειρα γλυκά και να ησυχάζουν όλα. Γύρω μου και εντός μου.

14.1.09

η ζωή είναι αγρίως απίθανη


Η Μαργαρίτα Καραπάνου έφυγε κάπου εκεί στα τέλη του 2008.
Άφησε όμως πίσω της για μας τα προσωπικά της ημερολόγια στο τελευταίο της βιβλίο με τίτλο "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη"

Τα κείμενά της ξεκινάνε το 1959, όταν σε ηλικία 13 ετών ακολουθεί τη μητέρα της, τη συγγραφέα Μαργαρίτα Λυμπεράκη, στο Παρίσι και τελειώνουν το 1979 σε ηλικία 33 ετών όταν πια έχει εκδοθεί το πρώτο της βιβλίο.



Τρίτη 6 Δεκεμβρίου

Δεν πιστεύω στην ηθική. Δεν πιστεύω, επειδή δεν υπάρχει. Ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος, αναγκαστικά θα βάλει κάτι βρόμικο μέσα του. Αλλά απ' τη βρομιά μπορεί κανείς να βγάλει αριστουργήματα. Πρέπει να ξέρεις να βρίσκεις την ομορφιά στο καθετί. Πρέπει να βλέπεις παντού την ομορφιά, γιατί κατά βάθος όλα είναι όμορφα. Τα πάντα κρύβουν κάτι όμορφο και πρέπει να μπορείς να το ανακαλύψεις - εκείνοι που μπορούν είναι οι «καλλιτέχνες». Αυτή είναι η δουλειά τους, ο σκοπός τους. Να ψάχνουν, να βρίσκουν, να ομορφαίνουν, να δείχνουν.

1961 (15 ετών)


Η Καραπάνου υπήρξε η συγγραφέας που με συγκλόνισε περισσότερο απο οποιονδήποτε άλλο.
Η γραφή της μιλάει κατευθείαν μέσα σου χωρίς να σου επιτρέψει να φιλτράρεις τα λόγια και τις λέξεις της. Θυμάμαι όταν διάβαζα το "ΝΑΙ" σε μια δύσκολη προσωπική περίοδο ένιωθα σαν να ζούσα μαζί της στο σκοτάδι της και μετά στο φως της.
Η γραφή της μοιάζει πολλές φορές με αυτόματη γραφή και φαίνεται να πηγάζει κατευθείαν απο μέσα της, απο το ασυνείδητό της, χωρίς να αφήνει το υπερεγώ της να αστυνομεύσει τις λέξεις της.
Η Καραπάνου έχει την ικανότητα να σε παρασύρει στον κόσμο της και να σε παίρνει μαζί της στα ταξίδια της και για αυτό της είμαι ευγνώμων.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...