21.4.08

ταξίδι υπ' αριθμόν 52

(έχω εισητίριο, διαβατήριο, κουράγιο έχω)

Να κάνω μια λίστα ή να τα μαζέψω χύμα.
Πρέπει να ετοιμαστώ.
Αν είχα κάνει γιόγκα θα ήξερα να κάνω χαλαρωτικές ασκήσεις;
Κάτι σαν τις αναπνοές σε μαθήματα ανώδυνου τοκετού.

Γιατί δε συνηθίζεται αυτή η μαλακία;
Όγδοος χρόνος επιτυχημένων ταξιδιών.
Σε λίγο θα φτάσω το "Σεσουάρ για δολοφόνους"
Πάλι παιγνίδια στο αεροδρόμιο.
Πάλι δύσκολοι αποχαιρετισμοί.
Πάλι με ένα δάκρυ που δε λέει να βγει.

(πρέπει να έχω πρόβλημα με το άγχος του αποχωρισμού, να ρωτήσω τον ψυχολόγο μου)

Μέχρι να συνηθίσεις στο νησί πρέπει να φύγεις.
και είναι τόσο δύσκολο πια να προσαρμοστείς.

Άσε που φοβάμαι μη σε ψάχνω στον ύπνο μου και σε φωνάζω δυνατά στο παραμιλητό μου και με ακούσει όλο το σπίτι.

Πάλι καλά που είναι Πάσχα και δε πρέπει να είμαι μεσ'την τρελή χαρά.
Και δεν πρέπει να βγαίνω και να το γλεντάω και να είμαι καταναγκαστικά χαρούμενος.


Ταξιδεύω πάνω κάτω τη Μεσόγειο.
Στο νησί και πάλι πίσω.
Επαναληπτικά ταξίδια με ή χωρίς αποσκευές.

(Και ένας φόβος μήπως πέσουμε στο νησί του "Lost" και δεν πιάνει εκεί το κινητό μου!)

Άλλοι αριθμοί στο τηλέφωνο και τα πρόσωπα που μου λείπουν τόσο.
Διαδρομές με το αμάξι αργά το βράδυ
και πως αλλάζει συνεχώς αυτή η πόλη.
Σαν ένα παιδί που μεγαλώνει και το χαίρεσαι.

Για 10 μόνο παραστάσεις στην πόλη σας!

Ένας κύκλος που δεν κλείνει ποτέ
Στον ατέλειωτο μέσα μου χρόνο
Μαγικές διαδρομές
και τσουρέκια απ΄το αεροδρόμιο.

Ελπίζω μόνο να βρω θέση στο παράθυρο.
Έχει τόσο ωραίο φως εκεί πάνω.
Με τον ταξιδιάρη Moby στα ακουστικά μου,
όταν σβήσουν τα σήματα για τις ζώνες ασφαλείας.


Κάποιες φορές
είναι σαν να κάνεις μια τομή στον χρόνο
εκεί που σταματάνε και αρχίζουν όλα
ταξίδι στην χώρα του ποτέ
pause και play.

και ίσως κάπου να σας δω
σε κάποιο αεροδρόμιο ή στον σταθμό των τρένων.

μπρος και πίσω
ξανά και ξανά.

καλά ταξίδια.

19.4.08

Eurovision-Cyprus-1981

Η πρώτη συμμετοχή της Κύπρου στη Eurovision.
Τραγούδι: Μόνικα
Τραγουδούν: Island. (ανάμεσά τους η Αλέξια)
Θέση: 6η

Το video-clip δείχνει το νησί σε μια αθώα εποχή ενώ το συγκρότημα τρέχει σε βουνά και σε λαγκάδια να τραγουδήσει παντού για τη Μόνικα.



Εδώ η ζωντανή εκτέλεση του ταγουδιού σε ένα σκηνικό με φρεσκάδα και super-80s αισθητική!



Ένα λατρεμένο τραγουδάκι για το ντεπούτο της Κύπρου που δεν τα πήγε καθόλου άσχημα και ακόμη το θυμούνται πολύ καλά στο νησί.
Το "Μόνικα" είναι στην Κύπρο τόσο κλασσικό και cult όσο είναι και στην Ελλάδα το "Μάθημα Σολφέζ"

16.4.08

Spring Cleaning

Σήμερα είχε απίστευτη μέρα! Ο ήλιος έλαμπε τα πουλάκια κελαηδούσαν και όλα έξω ήταν αστραυτερά! Το κακό με τον πρώτο ανοιξιάτικο δυνατό ήλιο είναι πως χώνεται σε όλες τις βρώμικες γωνιές και σου δείχνει τη σκόνη! Οπότε σαν καλό εργενόπουλο κατάλαβα πως κανείς δε θα έρθει να καθαρίσει..Περίμενα για μέρες και αφού δε φάνηκε κανείς αποφάσισα να αναλάβω δράση. Αυτό δε συνέβαινε ποτέ στο πατρικό μου! Πάντα η βρωμιά έφευγε ως δια μαγείας! Έβαζες ένα ποτήρι στο νεροχύτη και τσούπ εμφανιζόταν μετά λαμπερό στο ντουλάπι!Το ίδιο γινόταν και με τα ρούχα! Απίστευτο!

Τον τελευταίο καιρό βλέπω στο Σκάι κάτι κυριούλες που πάνε σε διάφορους άπλυτους βρωμιάρηδες Άγγλους και τους το κάνουνε λαμπίκο σε λέω! Κλέβω και μικρά μυστικά! Τώρα πια έχω λευκό ξύδι στο σπίτι με το οποίο καθαρίζουμε οικολογικά τα τζάμια μας, τρίβοντας με εφημερίδες. Σκαρφάλωσα λοιπόν στο παράθυρο (πάλι καλά που μένω ισόγειο ) κατέβασα κουρτίνες έπλυνα κουρτίνες έτριψα τζάμια, (περνούσανε και κάτι γειτόνισσες και μου έλεγαν μπράβο). Άδειασα τη ντουλάπα απο τα χειμωνιάτικα και γέμισα 3 σακούλες με ρουχαλάκια που δε μου κάνουν πια! Είναι δύσκολο να τα αποχαιρετιστώ αλλά ποτέ δεν τα φοράω και απλά πιάνουν χώρο.


Αύριο λέω να προχωρήσω και στα άλλα δωμάτια. Κανείς εθελοντής;; Όταν λέω στη μάνα μου ότι καθάρισα κτλ μου λέει "Τι νοικοκύρης! Τυχερή αυτή που θα σε πάρει." Για την ώρα εύχομαι να με πάρει τηλέφωνο η Μαίρη Παναγιωταρά και να μου πει πως έχει χρόνο να έρθει και απο 'δω να ρίξει καμιά φασίνα!

ΥΓ:Δε μπορείς να φανταστείς πόσα blog και sites υπάρχουν με θέμα το spring cleaning! Με συμβουλές και tips και μικρά μυστικά και όλα όσα θα θέλατε να μάθετε αλλά ντρέπεστε να ρωτήσετε για το πως φεύγει το σπέρμα απ' τα σεντόνια.

ΥΓ2: Αύριο ανοίγει το πρώτο H&M στη Θεσσαλονίκη! Ελπίζω να έχει τίποτις καλό!

10.4.08

Is this art?

"Το 2007 ο Guillermo Vargas Habacuc, ένας αποκαλούμενος 'καλλιτέχνης' πήρε έναν αδέσποτο σκύλο από το δρόμο,
τον μετέφερε σε μια γκαλλερί όπου τον έδεσε στον τοίχο. Τον άφησε εκεί έτσι ώστε να πεθάνει από δίψα και από πείνα.
Για τις επόμενες μέρες, οι επισκέπτες της γκαλλερί γίνονταν μάρτυρες αυτής της παρωδίας 'τέχνης' χωρίς να αντιδράσει κανείς.
Εν τέλει το δύστυχο ζώο πέθανε υποφέροντας, διψώντας και πεινώντας.
Δυστυχώς το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Η περιώνυμη Central American Biennial of Art αποφάσισε
ότι αυτή η κτηνωδία είναι όντως 'τέχνη', και έτσι ο 'καλλιτέχνης' Guillermo Vargas Habacuc
προσκλήθηκε να επαναλάβει το 'έργο' του στην Biennial το 2008. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!

Σας παρακαλούμε να λάβετε μέρος στην συλλογή υπογραφών
εδώ: http://www.petitiononline.com/13031953/
και να απαιτήσουμε την μη βράβευση/συμμετοχή/αποδοχή του εν λόγω ανθρώπου."

Αυτό έλαβα πρόσφατα στο mail μου όπως και πολλοί απο εσάς φαντάζομαι.
'Εψαξα για υλικό και βρήκα φωτογραφίες της έκθεσης. Υπάρχει και βιντεάκι αλλά δεν υπάρχει λόγος να το ανεβάσω.





Είναι λοιπόν αυτό τέχνη;
Σίγουρα ένας απο τους σκοπούς της σύγχροης τέχνης είναι να προκαλεί το κατεστημένο αλλά και την κοινωνία.
Μέχρι ποιο σημείο όμως;
Μήπως αυτό είναι πρόκληση απλά για την πρόκληση;

Εμένα η βασική μου απορία είναι γιατί δεν αντέδρασε κανείς όταν το είδε αυτό στην γκαλερί και όλοι ασχολούνται με αυτό τώρα.
Πας σε μια έκθεση, βλέπεις ένα σκυλί να υποφέρει, γιατί δεν το λύνεις; γιατί δεν κάνεις κάτι;
Μήπως τελικά αυτό ήθελε να δείξει ο τύπος;
Την αδιαφορία;
Κάθε μέρα βλέπουμε όλοι πολλά αδέσποτα πεινασμένα και άρρωστα στους δρόμους και όμως πολλοί απο εμάς δεν κάνουμε κάτι για αυτό;
Έχει διαφορά αν αυτό είναι σε φυσικό περιβάλον ή σε μια έκθεση;
Και αν τελικά κάποιος αντιδρούσε στην γκαλερί θα μας θύμιζε όλους τους γραφικούς που αντιδρούν σς εκθέσεις στην Ελλάδα;

Πραγματικά δεν έχω και πολλές απαντήσεις.
Απλά πολλές απορίες.

Ο όρος "τέχνη" κάπου έχει ξεφύγει.
Για μένα είναι υπεύθυνοι και όσοι πήγαν σε αυτή την έκθεση.
Απο 'κει και πέρα πραγματικά με σοκάρει.

Ίσως πάλι είμαι υποκριτής αφού έχω μάθει πια να μην "σοκάρομαι" με τα αδέσποτα στους δρόμους.

8.4.08

Ασυναρτησίες (12)

Είναι κάποια μουντά απογεύματα
που με πλημμυρίζουν.
Τόσο που πότε δεν έκλαψα για αυτά.

Πίσω απ'τις διάφανες κουρτίνες μου,
ένα δέντρο λείπει
και οι γάτες δεν έχουν πια να σκαρφαλώνουν.

Στο άσπρο σύννεφο
και τα παιδιά που μετράνε τα γκολ τους.

Ένα ποτό ολόκληρο.
Μέχρι το τέρμα του.
Να σε γεμίζει.

Σαν σε γεμίζει και το πρωί το τσιγάρο σου.
Όταν κοιτάς στα μάτια του
και ξέρεις πόσο όμορφα φιλάει.

Έπειτα χώνεσαι στο στήθος του
και είναι ζεστός
όπως πάντα
και μυρίζει ευτυχία.


Δεν κλαίω ποτέ τωρα πια.
Δε ξέρω αν φταίνε τα φάρμακα
ή αν είμαι δυνατός
ή αν είμαι μαλάκας.
Μόνο καμιά φορά,
τσούζουν τα μάτια μου
και μέχρι εκεί.

Κρύβομαι κάτω απ'την κουβέρτα μου
και δε ξέρω την ώρα
τη μέρα
μια φορά είχα ξεχάσει και τη χρονιά.

Δε ξέρω αν είμαι δειλός.
Ούτε ξέρω πως είναι να μην φοβάσαι.
Έτσι έμαθα και έτσι είμαι τώρα πια.


Πλένω τα πινέλα μου σε καθαρό νερό
και τα κρύβω.
Όλο μου λένε να τα πιάσω
μα φοβάμαι τι ιστορία θα τους πω να γράψουν.


Οι απλές μου λέξεις γίνονται δύσκολες.
Τα "μα" τα "δεν" τα "ίσως".
ένα περισσεύει και ένα λείπει.
Μα δε θυμάμαι ποιο έιναι ποιο
και έτσι σταματάω να γράφω.
Μήπως κατα τύχη πω
κάτι που να σημαίνει.

3.4.08

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία.

Οδός Λήδρας.





ο πλέον εμπορικός δρόμος της Λευκωσίας.
Τουλάχιστον πριν απο τις πρώτες διακοινοτικές ταραχές ανάμεσα στις δύο κοινότητες το 1963 οπότε και άρχισε η διχοτόμηση.

Εκεί είχε και το μαγαζί του ο παππούς μου που όμως το έχασε με οτι είχε φτιάξει.

Έπειτα ήρθε η εισβολή και μαζί με την Λήδρας κόπηκε όλο το νησί.

Ξέρεις είναι πολύ παράξενο να προχωράς σε ένα πεζόδρομο, γεμάτο ζωή, και στο "τέρμα" του να συναντάς αυτό.



Ένα οδόφραγμα που σου κόβει τον δρόμο.
Στην τελευταία χωρισμένη πρωτεύουσα.



Πριν μερικούς μήνες το οδόφραγμα αυτό έπεσε.



Αλλά δεν πετύχαμε μια συμφωνία για να ανοίξει ο δρόμος.
Έτσι το τείχος παρέμεινε εκεί.





Οι κάτοικοι της πόλης, τόσο οι τουρκο-κύπριοι όσο και οι ελληνο-κύπριοι μάζεψαν υπογραφές και έναναν διαμαρτυρίες πιέζοντας και τις δύο πλευρές για το άνοιγμα του δρόμου.



Το μεσημέρι της Τετάρτης άρχισε η αποναρκοθέτηση της νεκρής ζώνης αφού η διάνοιξη του οδοφράγματος συμφωνήθηκε την περασμένη Παρασκευή μεταξύ του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια και του Τουρκοκοκύπριου ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.

Έγιναν εργασίες για επιδιόρθωση του νεκρού, για χρόνια, σημείου.




Σήμερα το πρωί μετά απο σχεδόν 45 χρόνια η οδός Λήρας άνοιξε.

Αυτό δε σημαίνει οτι κάτι τελείωσε.
Η κατοχή παραμένει και το νησί είναι μοιρασμένο.
Για να περάσεις στην άλλη μεριά πρέπει να δείξεις ταυτότητα ή διαβατήριο.
Είσαι στη χώρα σου και ζητάς άδεια και σε σφραγίζουν και σε ελέγχουν.

Δεν είναι συχνό ένας δρόμος να είναι ο ίδιος η ιστορία κάποιου τόπου.
και η ιστορία θα συνεχίζει να γράφεται μέσα απο την Λήδρας.

Ανυπομονώ να πάω στο νησί και να περάσω το δρόμο.

Σήμερα άνοιξε άλλο ένα παράθυρο προς την ένωση του νησιού.
Μικρά τείχη που πέφτουν.

και το υπόλοιπο νησί να περιμένει.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...