22.12.10

up all night

Στρίβω τσιγάρα για πριν και μετά το αεροπλάνο. Να τα έχω έτοιμα. Με τόσο άγχος που έχω στις πτήσεις τα χέρια μου τρέμουν και δε μπορώ να κάνω με τίποτα ένα τσιγάρο της προκοπής.
Σβήνω πράγματα απο τη λίστα μου, φορτιστής, κάρτα κυπριακού κινητού (αλήθεια έχω ξεχάσει τον αριθμό μου εκεί! να μου κάνω καμιά αναπάντητη να τον δω) κάλτσες που στέγνωσαν μετά απο 5 ώρες πάνω στο καλοριφέρ. Τι ξεχνάω? Πάντα κάτι ξεχνάω αλλά δε μου λείπει τελικά.

Εσύ μου λείπεις. Θα ζητήσω αποζημείωση απο τα γαμημένα ευρωπαικά αεροδρόμια και απο το χιόνι. Κοντέβει ένας μήνας που έχω να σε δω. Καλά σε βλέπω μέσω skype αλλά πάει ένας μήνας που έχω να σε πάρω αγγαλιά ή μήπως είναι αγκαλιά? Το μπερδεύω πάντα. Τελικά θα έιμαστε την ίδια ώρα στον αέρα. Θα σου κάνω "γεια" απο μακρυά και θα σου πω καλή χρονιά να έχουμε. Μπαίνουμε στον έβδομό μας χρόνο.

Νυστάζω πολύ μα δε κάνει να κοιμηθώ. Σε έξι ώρες πετάω οπότε πρέπει σε 4 ώρες να είμαι στο αεροδρόμιο οπότε αν κοιμηθώ θα πρέπει να ξυπνήσω στις 8 για να πιω ένα καφέ σαν άνθρωπος να κάνω ντουζάκι και να βρω ταξί οπότε μένουν 2 ώρες ύπνου οπότε...άστο καλύτερα.

Έτσι κ'αλλιώς πρέπει να συμμαζέψω λίγο το σπίτι να κλείσω βαλίτσα να σβήσω άλλα δέκα πραματάκια απο τη λίστα. Μάλλον θα ήταν καλή ώρα για ένα καφέ. Διπλό ελληνικό παρακαλώ. Και τριπλό δηλαδή.

Άρχισαν να περνάνε και τα φορτηγά με το γάλα. Σε λίγο και τα πρώτα λεωφορεία. Σε λίγο θα ξυπνήσουνε να πάνε στη δουλειά.
Έχω να ποτίσω και τις γλάστρες πριν φύγω μήπως και γλυτώσουνε 10 μέρες που θα λείπω.
Οπότε καταλαβαίνεις δεν έχω χρόνο να κοιμηθώ.
Θα κοιμηθώ στο αεροπλάνο. Με το που θα δώσει ο πιλότος το σήμα για να λύσουμε τις ζώνες και θα βεβαιωθώ οτι έχουμε πλεον απωγειωθεί. Και μετά κατευθείαν για ύπνο στο κρεβάτι μου το παιδικό.
Τριάντα χρονώ μαλάκας έφτασα και ακόμη ο ύπνος στο πατρικό με τους άλλους να κάνουν φασαρία, να βάζουν ηλεκτρική και να βάζουν το μίξερ στο τέρμα για κουραμπιέδες με ηρεμεί. Ίσως πάλι είναι καλύτερα εκεί τα μαξιλάρια. Ποιος ξέρει.

Πάω να κάνω εκείνο τον τριπλό ελληνικό που λέγαμε. Τον χρειάζομαι επειγόντως!


8.12.10

22.11.10

εμπαιγμός ή καλή πρόθεση?



Έκανε χθές δηλώσεις στον αγγελιοφόρο της Θεσσαλονίκης ο νέος δήμαρχος της πόλης (ως άλλος Παπανδρέου) για τις 100 πρώτες μέρες της θητείας του. Απο τα πρώτα πράγματα που λέει λοιπόν είναι και πως θα τελούνται γάμοι ομοφυλοφίλων στο νέο μας δημαρχείο.

Θα μπορούσα να πω πω είναι μια προοδευτική δήλωση ιδιαίτερα σε αυτό τον τόσο οπισθοδρομικό και "παραδοσιακό" δήμο που έχουμε φάει τον Παπαγεωργόπουλο στη μάπα τόσα χρόνια. Δείχνει τις θέσεις του, δηλώνει τη στάση του και παίρνει μέρος σε ένα καφτό θέμα.

Μέχρι εδώ όλα καλά. Δε γνωρίζει όμως ο κύριος Μπουτάρης πως ο προηγούμενος δήμαρχος που το επιχείρησε στην Τήλο έφαγε τα μούτρα του? Πως δηλαδή ο νομοθέτης και το κράτος ακύρωσαν τους γάμους και τους θεώρησαν παράνομους?
Μήπως δηλαδή ο κύριος Μπουτάρης μας τάζει απλά αυτό που ξέρει και ο ίδιος πως είναι αδύνατο?
Εαν δηλαδή πάω και παντρευτώ στο δημαρχείο θα έχω και όλα τα δικαιώματα στο δήμο αυτό ενός παντρεμένου ή μήπως είναι όλα αυτά μια φούσκα υποσχέσεων?

Με άλλα λόγια παίζεις με τον πόνο μας κύριε Μπουτάρη και μας χαιδεύεις τ'αυτιά ή όντως επιθυμείς να σταθείς πλάι μας στον αγώνα αυτό?
Εαν ισχύει το δεύτερο περιμένω περισσότερες κινήσεις απο τον νέο δήμαρχο.

Μην το πάρετε στραβά, γουστάρω που ταράζει τα νερά ο δήμαρχος σε μια πόλη που θεσμικά κοιμάται τον ύπνο του συντηριτισμού μα θέλω να δω πολιτικές πράξεις και οχι πανηγυράκια.

11.11.10

μέρες μακρυά.

μόνο έτσι μπορώ να σου μιλώ
και γι'αυτό και δεν το κάνω

έχουμε καιρό να τα πούμε
το ξέρω

αλλά να
δε μπορώ να δεχτώ
πως μονο έτσι μπορώ να σου μιλώ

και να σου πω

έμαθα να κάνω στριφτά τώρα
όχι σε τέλειο σχήμα
και όχι ακόμα στο όρθιο
μα θα΄χε πλάκα να σου τύλιγα ένα.

έπιασα τα πινέλα μου τελευταία
πούλησα και "τέχνη"
τρομάρα μου
έχει πλάκα να πασαλείβω τις μπογιές μου.


ίσως και γι αυτό να μη σου γράφω
κόλλησε στο χέρι μου ένα μολύβι
που κάνει το ίδιο σχήμα όλη την ώρα

το χάπι μου τώρα είναι ένα
και το άλλο είναι και μέρες που δεν το παίρνω
απο τα 5 δηλαδή στα 2 και στο 1
οικονομία στα φάρμακα
λευτεριά στο γαμημένο συκώτι
να πάω επιτέλους να τα πιω κάνα βράδυ
να γίνω κουρούμπελο
με την ησυχία μου.

σήμερα είδα Γαίτη απο κοντά.
στο ίδιο δωμάτιο είχε και Ακριθάκη
και εκεί δίπλα ένα μικρό Κάνθο.

ένιωσα σαν μούλικο
που έχει μυστικό θησαυρό
και ξέρει πράματα
που αγνοούν οι μεγάλοι

ο ύπνος μου είναι χάλια.
εφιάλτες πολλοί
και συ μαζί
και όλα μαζί πηχτός χυλός
να πιέζει την πάνω αριστερή μεριά του κρανίου μου.

παραμελώ και αμελώ και μεγαλώνω

πρέπει να με βάλω για ύπνο

27.9.10

panic my attack

Αγαπητή κρίση πανικού ή όπως αλλιώς θες να σε λέμε,

Καλά κάναμε παρέα αυτά τα χρόνια. Απο τότε που ήμουνα παιδί μπορούσα να βασιστώ σε σένα για να μου χαλάσεις τα βράδυα την εφηβεία και τις διακοπές μου. Δε σε ήθελα και δε σε ζήτησα ποτέ αλλά έμαθα να σε ανέχομαι. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να κατσικωθείς για τόσα χρόνια. Το έχεις παρακάνει.Τώρα επιστρέφεις. Εμένα με ρώτησες?
Ναι αναγνωρίζω την ανεργία μου.Τις αγγελίες που όποτε τις διαβάζω (καθημερινά) με κάνουνν να νιώθω πως ζω σε φαρσοκωμοδία. Τη δυσκολία μου να μείνω στην Ελλάδα γιατί χρειάζομαι άδεια παραμονής ή όπως σκατά το λένε. Το γαμημένο δικαστήριο που μου έχει κάνει τα νεύρα κρόσια και μου έχει στερήσει το γαλήνιο ύπνο μου εδώ και δύο χρόνια. Τις απαιτήσεις του μεταπτυχιακού μου που μου κάνουν το εντεράκι χάλια, αλλά εσύ θα έπρεπε να μείνεις μακρυά. Πέρασες τη γραμμή και αυτό σημαίνει πόλεμο.
Τώρα πάω για ύπνο. Μέχρι αύριο να έχεις φροντίσει να έχεις πάει στο διάολο μαζί με την ανεργία μου το εντεράκι μου τους συγγενείς μου και τις δικαστικές μου υποθέσεις.
Όπως βλέπεις παρέχω στον εαυτό μου τις καλύτερες συνθήκες έτσι ώστε εσύ να μην εμφανίζεσαι. Η ζωή στο μικρό σπίτι στο λιβάδι κυλάει όμορφα.Η Μαίρη δε τυφλώθηκε ποτέ αλλά έκανε μια ζωή τα κοτσιδάκια της Λώρας και το απόγευμα αρμέγανε μαζί τις αγελάδες.


Σε φιλώ και σου εύχομαι τα χειρότερα.

ο ξενιστής σου.

3.9.10

κάθε Σεπτέμβρη



θα βλέπω τις βιτρίνες με τα σχολικά
και θα ξέρω πως το σοκ του σχολείου δεν έχει φύγει απο πάνω μου ακόμα

ίσως γιατί δε μου έχουν τελειώσει οι σχολικές χρονιές
τις ζω ακόμα

φοιτητής στα 30 μου
με μέλλον την ανεργία μου

Τελευταία, ελπίζω, σχολική χρονιά.

Δε θα άντεχα άλλο.
Να πρέπει να δίνω εργασίες να διαβαζω (λέμε τώρα)

Να βλέπω τις βιτρίνες με τα σχολικά και να θέλω να τις σπάσω.

Και κάθε Σεπτέμβρη, δε ξέρω γιατί, με αμφισβητώ.
Περνάω μια κρίση.
Μια κατάσταση πολύ εσωτερική που με κάνει να μένω μόνος και να κοιμάμαι με τις ώρες.
Μπορεί να'ναι απλά βαρεμάρα και ο ψυχολόγος μέσα μου να ψοφάει για ερμηνείες.

Οπότε εφόσον πήγα νηπιαγωγείο στα 4 και τώρα είμαι 30 κλείνω περίπου 26 χρόνια σχολείο.
Αν σου πω οτι δεν έμαθα και πολλά?
Μάλλον έμαθα περισσότερα στο νηπιαγωγείο παρά στο μεταπτυχιακό.
Το να ανακαλύπτεις πως λειτουργούν οι κούνιες χωρίς κάποιος να σε σπρώχνει δεν είναι μικρή υπόθεση. Έχει ξεκάθαρα να κάνει με νόμους της φυσικής με δυνάμεις, ταλαντώσεις και άλλες μαλακίες που σε κάνουν, όταν ελέγχεις σωστά τα πόδια σου, να φτάνεις πολύ ψηλά.

Τώρα ποιος ελέγχει τα πόδια του?
Μερικές φορές με εγκαταλείπουν να τα βγάλω πέρα μόνος μου.
Λες και θέλουν να αποδείξουν τη δύναμή τους απέναντι στο υπόλοιπό μου σώμα


ΥΓ: ζητείται εργασία για ενηλικίωση ενηλίκου.

9.8.10

έγινα κιόλας τριάντα χρονών



Κι όμως δεν είμαι αυτός που θα'θελα να είμαι όταν φανταζόμουν τον εαυτό μου στα 30.
Μάλλον δε προφταίνεις τελικά το χρόνο. Σε προσπερνάει πάντα.
20 χρόνια στο νησί και 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη.

ίσως μέχρι τα 40 να νιώθω 30.
τώρα νιώθω 25.
παιδί ακόμα.
περιμένετε ακόμα λίγο.
δεν είμαι αυτός που θα θελα να είμαι
για τα 30 μου χρόνια.

κι' έτσι με κρατάω μικρό.
μέχρι να μεγαλώσω.


μη με φοβάσαι, έγινα κιόλας 30 χρονών.

23.7.10

με οικογένεια

Αυτός ο Ιούλιος έμεινε κενός.
Στη μνήμη οχι.
Αλλά σίγουρα στη κίνηση.
ξέχασα τον Ιούλιο.
Αν ξεχάσω και τον Αύγουστο
δε θα είναι πια καλοκαίρι.

όταν έχεις φίλους έχεις οικογένεια.
και όταν έχεις αγόρι παρακαλάς να είστε οικογένεια.
Τουλάχιστον για να μπορείς να είσαι μαζί του στα δύσκολα μέχρι το τέρμα.

Αλλιώς πρέπει να περιμένεις.
Σε αίθουσες αναμονής.
Στο τηλέφωνο.
Στο σπίτι.
Στη πόλη.
Στο καλοκαίρι.

Δε ξέρω αν θα υπάρξουν διακοπές φέτος με την έννοια του "πάμε να φύγουμε αγάπη μου".
Υπάρχουν διακοπές με την έννοια του "τέρμα, τώρα θα ξυπνάω τι ώρα γουστάρω για κάνα μήνα". Και μπορεί αυτό να φανεί αρκετό.

Γιατί όταν έχεις οικογένεια, ή οταν εύχεσαι να είστε οικογένεια, δεν έχεις πάντα αυτό που θες μόνο εσύ. Μπορεί να μην έχεις παιδιά σκυλιά γατιά μα έχεις ανθρώπους, ενήλικες, που έχουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη που χρειάζονται αγάπη. Και ίσως αυτό είναι που σε κάνει έτσι κι'αλλιώς οικογένεια. Το μαζί. Οχι το μαζί όταν γουστάρω και μετά ποιος χέστηκε, αλλά το μαζί-μαζί. Σε όλα.

Δεν το καταφέρνω. Γιατί αν και τριανταρίζω σε λίγο, είμαι παιδί. Εγωιστικό ανεύθυνο αναίσθητο μαλακισμένο. Μα προσπαθώ. Και θέλω να προσπαθώ. Δε ξέρω αν αυτό είναι που έχει σημασία. Ίσως να μην έχει και νόημα να απορώ. Μα ώρες ώρες νιώθω πως έχω οικογένεια. Και αυτό είναι τώρα μεγαλύτερο.




3.7.10

δε χωράς πουθενά.

τα κορίτσια ξενυχτάνε μόνα ή δυό δυό.
τα αγόρια μάλλον τα παρατήσανε και βλέπουν μουντιάλ.
εσύ που είσαι?

Τελικά κάνουμε παρέα με βάση τις σεξουαλικές μας προτιμήσεις και το φύλο μας?

Γνωρίζεις τα κορίτσια. Κάνετε παρέα. Πλάκα έχει. Λέτε και για γκόμενους. Περνάτε καλά. Τα κορίτσια μετά βγαίνουν παρεάκι. Κάνουν παρεάκι. Είναι κορίτσια. Λένε άλλα. Βρέθηκαν μόνο τα κορίτσια. Απόψε θα βγουν μόνο τα κορίτσια. Μα δε σου είπαμε είμασταν απλά τα κορίτσια.

Γνωρίζεις τα αγόρια. Τα πιο πολλά είναι str8. Συνήθως λες οτι είσαι gay (εγώ τουλάχιστον). Κάνετε παρέα. Πλάκα έχει. Σε ρωτάνε διάφορα. Τους λύνεις και απορίες. Περνάτε καλά. Τα αγόρια βγαίνουν παρεάκι. Είναι αγόρια. Λένε άλλα. Βρέθηκαν μόνο τα αγόρια. Απόψε θα βγούν μόνο τα αγόρια. Μα δε σου είπαμε είμασταν απλά τα αγόρια.

ΟΚ. Μπορεί να τα απολοποιώ. Μπορεί να τα λέω γενικά. Βαριέμαι και να τα αναλύσω. Όμως τελικά μήπως είσαι λίγο εκτός γιατί είσαι gay αγόρι ή κορίτσι? Πρέπει να κάνουμε γκέτο? Να κλειστούμε? Να τα λέμε μεταξύ μας? Να βγαίνουμε μεταξύ μας?

Όταν έρχεται η στιγμή για πραγματικές φιλίες και σχέσεις πόσο μετράει η σεξουαλικότητα?

21.6.10

Αποδυτήρια.

Πριν λίγες μέρες πήγα για πρώτη φορά στο Καυταντζόγλιο που βασικά επίσημα το λένε Καυτανζόγλιο. 10 χρόνια σ'αυτή τη πόλη και παίζει να'ναι η πρώτη φορά που πάω γήπεδο. Παίζανε μπάλα κάτι συμφοιτητές και κάτι φίλοι και πήγα να δω τον αγώνα. Μέχρι εδώ όλα καλά κι΄ όλα ωραία.
Τελειώνει που λες το παιχνίδι και λένε τα παιδιά "πάμε για κάνα ντουζάκι τώρα?" Εγώ παγοκολόνα. Δηλαδή τώρα αυτοί θα πάνε όλοι μαζί στα αποδυτήρια 10 μαντράχαλοι? Το καταπίνω. Κάθομαι στις κερκίδες με κάτι άλλα παιδιά λέμε βλακείες και σε κάνα μισάωρο σκάνε τα φρεσκολουσμένα παιδιά. Πλησιάζω ένα δυό που κάνουμε παρέα και τα αρχίζω στις ερωτήσεις " και πως ήτανε ρε τα αποδυτήρια εδώ?" " και είναι ομαδικά τα ντουζ?" Ναι μου λένε φαντάσου ένα δωμάτιο με ντουζιέρες χωρίς διαχωριστικά χωρίς τίποτα. Καλά ρε μαλάκες, τους λέω, δε ντρέπεστε έτσι στο ξεκούδουνο να δείτε ο ένας τον άλλο γυμνό? Όχι, μου λένε τι να ντραπούμε? μη πέσει σε κανέναν το σαπούνι?
Τα συμφοιτητάρια ξέρουν για μένα. Δε ρωτούσα έτσι στο άσχετο. Ήταν κάτι ανάμεσα σε σοβαρό και σε αστείο. Με πραγματικό όμως ενδιαφέρον για το πως είναι τα αποδυτήρια σε τέτοια γήπεδα.
Ένιωσα όμως και κάτι άλλο μέσα σ'όλο αυτό πέρα απο απορία για το αν ντρέπονται τ'αγόρια και το πόσο εύκολο τους είναι. Ένιωσα σαν παιδάκι που δε το παίζανε και που δε μπορούσε να παίξει. Είναι ένας αντρικός κόσμος που εμείς οι gay άντρες ίσως ποτέ να μη μπορέσουμε να νιώσουμε. Το πόσο εύκολα στέκεις γυμνός μπροστά στον άλλο χωρίς να σημαίνει τίποτα και χωρίς να νιώθεις κάτι το ερωτικό.
Ίσως είμαι λάθος. Ίσως δεν είναι μόνο στον κόσμο των str8 αυτή η εμπειρία. Απλά σίγουρα δεν είναι στο δικό μου κόσμο. Νιώθω όμως πως όλοι συμμετέχουν σε μια συνάντηση ενηλίκων που εγώ δε μπορώ να έχω λόγο. Σαν τότε στη γειτονιά που μαζεύονταν τα πιο μεγάλα παιδιά να ανταλλάξουν τσόντες και μένα πάντα με αφήναν στην απέξω.
Είναι κάποια πράγματα στην αντρική συμπεριφορά που ίσως να μη καταλάβω ποτέ. Και το πόσο εύκολα στέκεσαι γυμνός μπροστά σε ένα άλλο άντρα είναι στη κορυφή της λίστας μου. Ίσως φταίει που δε μεγάλωσα έτσι. Μα και πάλι δεν είμαι κανένας ιδιαίτερα ντροπαλός. Έχω φίλους που δε μπορούν να τους δεις ούτε καν με το εσώρουχο. Σ'αυτό είμαι στ'αρχίδια μου χαλαρός. Αλλά αυτός ο άλλος κόσμος στα αποδυτήρια είναι διαφορετικός.
Ναι προφανώς είναι και ερωτικό. Άσχετα αν έχει εκεί κάποιον που γουστάρεις ή οχι το μέρος απο μόνο του μου μοιάζει να έχει κάτι ... και ας λένε οι str8 φίλοι μου πως εκεί μέσα απλά βρωμάει ποδαρίλα...

ΥΓ: και αν σου σηκωθεί εκεί??!

12.6.10

Ασυναρτησίες (24)

οι μέρες μου είν'αργές.

ζεστά πεζοδρόμια
ζεστός ύπνος
ζεστά όνειρα

οι μέρες λυγίζουν.

ψάχνω να χαράξω μια

κρασί στο μπαλκόνι
να φυσάω το καπνό μου ψηλά
και να τον βλέπω
να γίνεται μπλε
πριν φτάσει στ' αστέρια.

κάτι καίγεται μέσα μου
μαζί με τον καπνό μου

ξυπνάω ιδρωμένος
αλλάζω μπλούζα
ψήνω καφέ
ψάχνω κάτι γλυκό

τσιγάρο πάλι
στο μπαλκόνι
λίγο πριν νυχτώσει.

φοβάμαι τον ύπνο μου
φοβάμαι στον ύπνο μου

ξυπνάω πάλι
με τα δόντια σφιγμένα.

ξυπνάω πάλι
και είναι καλοκαίρι.

οι μέρες μου είν΄αργές
οι μέρες μου λυγίζουν

ακολουθώ την ίδια κατεύθυνση.

7.6.10

λες να γίνει καλοκαίρι?

-που λες να πάμε το καλοκαίρι?

-που θα με πας?

-εδώ βρέχει ρε συ.
πάμε για ράφτινκ στην Εθνικής Αμύνης!

-πιάνει καλοκαίρι σιγά σιγά θα το δεις.
έχω καρπούζι στο ψυγείο.

-και μετά το καλοκαίρι τι?

-καλά εσύ βιάζεσαι!

-δε περνάνε οι μέρες ρε συ.
φεύγει η βδομάδα
λες ένα ουφ
και ξεκινάει πάλι.

-να το χαρείς όσο κρατήσει
γιατί μετά ποιος ξέρει πότε θα τα ξανακάνεις αυτά.

-βαρέθηκα όμως τα ίδια και τα ίδια.
ούτε το παγωτό με γεύση τσιχλόφουσκα
δε μου φαίνεται ενδιαφέρον!

-αφήστε με να κοιμηθώ
σε μια ξαπλώστρα κάτω απ'τον ήλιο
για μια βδομάδα.
Να με ξυπνάτε να τρώω κάνα χταποδάκι
και πάλι νάνι.

-τι βαρετό που ακούγεται.
πρόσεχε θα ξεσαλώσεις!
και άμα είσαι έτσι τώρα, στα 50 σου τι θα κάνεις?

-bungee jumping

5.6.10

25.5.10

Ασυναρτησίες (23)

ξέρεις.
είναι μερικοί, που δε χρειάστηκε ποτέ.
τίποτα δε χρειάστηκε.
η τουλάχιστον σχεδόν τίποτα
ή τουλάχιστον τίποτα απο αυτά που χρειαστήκαμε εμείς.

είναι κάποιοι που δε ξέρουν πως είναι.
και να'ναι καλά
και ας μη μάθουν ποτέ.

μα όσοι ξέρουν ίσως καταλάβουν
έτσι και αλλιώς ο καθένας ξέρει για την πάρτη του


τι να σου πω και τι να μου πεις και τι νόημα έχει
να μοιραζόμαστε ιστορίες
και εμπειρίες
και μαλακίες

τι νόημα έχει να τα λέμε;
ο καθένας έχει μέσα του αυτό που είναι
και δεν είναι πάντα λέξεις.

δεν υπάρχουν πάντα οι λέξεις
είτε σε σειρά
είτε πεταμένες.
σε όποια γλώσσα και αν το θες.

δεν υπάρχουν πάντα οι λέξεις.

είναι άλλα
πιο δυνατά.


πάει πάλι να ξημερώσει σε λίγο
και άντε πες αυτό που σε γεμίζει με λέξεις.





οι λέξεις στο τέλος χάνουν στο ζύγι μου.

20.5.10

Jon is kinda cute

Ναι περνάω πάλι φάση Eurovision. Στη Κύπρο ο διαγωνισμός ήταν γνωστός και αγαπητός απο τη δεκαετία του 80 και οι Κύπριοι δεν έχασαν ποτέ το ενδιαφέρον τους παρόλη την απογοητευτική σχετικά δεκαετία του 90. Ήταν άλλη μια οικογενειακή μάζωξη. Ο διαγωνισμός φαινόταν τότε ένα αθώο γεγονός χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες χωρίς ενοχές για την ποιότητα των τραγουδιών χωρίς εθνικό φρόνημα και ουρλιαχτά στα παράθυρα.
Μετά η μαμά Ελλάς (μη χέσω) ανακάλυψε και πάλι τον διαγωνισμό. Πέτυχε τους έλληνες σε μια περίοδο μεσημεριανάδικων και τα κανάλια έπρεπε κάτι να κράξουν και κάτι να γεμίσουν το χρόνο τους. Έτσι αυτό που κάποτε έμοιαζε ρομαντικό και αθώο πέρασε στη σφαίρα του ενοχικού εθνικού γεγονότος. Ώρες στα παράθυρα πολύ μελάνι να σβήνει και να γράφει κατακραυγή απο τους κουλτουριάριδες αποθέωση απο μπουζουκόβιους. Στρατόπεδα. Όπως πάντα στην Ελλάδα και όπως όλα στην Ελλάδα. Οι Έλληνες ανακάλυψαν μετά το 99' και την τρίτη θέση των Antique πως υπάρχει κάτι εκεί έξω το οποίο μπορούσαν να κερδίσουν και δεν το είχαν κάνει μέχρι τότε. Απο τότε ο διαγωνισμός έχασε την αίσθηση του παιχνιδιού.
Πρέπει να απολογούμαι λοιπόν στους περισσότερους φίλους μου κάθε φορά που με πιάνει το Γιουροβιζιονικό μου. "Μα πως μπορείς, πως γίνεται να σου αρέσει αυτό το προιόν υποκουλτούρας μαλακίας λαικισμού" και τότε λέω το απλό. Πως για μένα είναι και αυτό σαν τα LEGO μου. Απλό και αθώο. Ένα στοιχείο παιδικότητας που δε θέλω να χάσω. Κάτι σαν την "Αθλητική Κυριακή" και την "Candy Candy" τον στολισμό του δέντρου και το βάψιμο των αυγών. Είναι έθιμο που με συνδέει με το σπίτι μου. Με το ποιος είμαι, πως μεγάλωσα, τι αγάπησα και τι με κάνει να θυμάμαι γλυκά. Απενοχοποιημένα. Γιατί δε βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο.

Ά ναι να και ο Jon Lilygreen ο Ουαλός που θα τραγουδήσει φέτος για τη Κύπρο.

και η πρώτη του πρόβα στο 'Οσλο


14.5.10

you gotta love her

μετά το προηγούμενο post δεν ήξερα τι και πως. Μετά ήρθε αυτό το κομμάτι να με ξεσηκώσει. Εurovision Germany 2010! είναι δύσκολο να σκεφτείς οτι οι Γερμανοί στείλαν τέτοιο κομμάτι αλλά να'ναι καλά! έσωσαν τα αυτάκια μου απο οτι άκουσα μέχρι τώρα. Αν νικήσει το Αζερμπαιτζαν με την αηδία...έλεος! Τουλάχιστον θα μείνει αυτό το κομματάκι στο playlist μου.

5.5.10



"νόμος είναι το δίκιο του εργάτη"

εκτός αν αυτός ο εργάτης είναι τραπεζικός
και δουλεύει σε μέρα απεργίας.
τότε τον καίνε ζωντανό.

2 γυναίκες και ένας άντρας
νεκροί σε υποκατάστημα της Marfin-Bank στην Αθήνα.
οι ειδήσεις λένε πως η φωτιά προήλθε απο μολότωφ.

δε μας βλέπω καλά.
άγρια τα πράγματα.
και αυτό το αίμα σε ποιανού τα χέρια πέφτει;

26.4.10

ή εσύ ή κανείς.

ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο σήμερα

πήγαινα πάνω κάτω στο σπίτι με το τηλέφωνο στο χέρι

μετά κατάλαβα πως δε μπορώ

και το άφησα


γιατί δεν υπάρχει άλλος που θα ήθελα να πάρω έτσι

μερικές φορές ένα τόσο ενθουσιασμένο "γεια" σου
μου έφτιαχνε όλη τη μέρα

και τα κενά είναι κενά
και ας μείνουν έτσι

η αντικατάσταση δεν έχει νόημα



δεν είναι θέση άλλου

δεν είναι καν θέση

τώρα το κατάλαβα.

ο καθένας είναι για κάτι που κανείς άλλος δε μπορεί να καλύψει.
γιατί ο καθένας είναι αυτό που σου έδωσε

και δεν είναι ρόλος.

19.4.10

white rabbit

η πόλη αυτή είναι ο μαγικός μου κόσμος.
δρόμοι, στενά, φίλοι γνωστοί
και φάτσες δίχως όνομα που μου θυμίζουν κάτι

η πόλη αυτή με κρατάει χρόνια
στα τούνελ της
τους λαβύρινθους
και στην ησυχία του γνώριμου

γίνομαι ένα
λιώνω πάνω στο πεζοδρόμιο
αφομοιώνομαι
εξαφανίζομαι σχεδόν.

στην κάθε μέρα
στην ίδια στροφή
στις βιτρίνες
που καθρεφτίζουν τη φάτσα μου

η πόλη αυτή σφυράει
και λέει πως φεύγει
αλλάζει όμως φάτσα
το πολύ και κάνα στέκι
και είναι εδώ.

μπορεί να μη σου μοιάζει ονειρικό
η μαγικό
η έστω ωραίο

μα είναι κάποτε.
ειδικά καμιά φορά
όταν έχει συννεφιά
ξεχνάς πως υπάρχεις
και θαρρείς
πως ο απέναντι
θα περάσει απο μέσα σου
στη διάβαση
ενώ εσύ κάνεις ένα τσιγάρο
χωρίς λόγο
απλά έτσι
για να το κρατάς
και το σιχαίνεσαι και συ
μα είναι εντάξει
κάποτε είναι απλά εντάξει.

και δε χρειάζεται τίποτα


12.4.10

πάμε πάλι

μπρος πίσω
πάνω κάτω

παίζει ping pong.
γυρνάνε τα κεφάλια
μια εδώ μια εκεί.

πάμε πάλι

μπρος πίσω
πάνω κάτω

πάμε κάπου?

4.4.10

This is Fucking L.A

This is Cyprus calling!

Το νησί κλείνει ασφυκτικά
δεν έχει χώρο να πας
δεν έχει καμία διέξοδο

Θα μπορούσες να πας προς τα μέσα
αλλά οι κάτοικοι αποφάσισαν
να πάνε προς τα πάνω

όχι δε μιλάω για καμία ανάταση πνεύμτατος.
Μιλάω για τραπεζικούς λογαριασμούς
για σπίτια πάνω απο αυτό της μαμάς
(χτίσαμε της κόρης για προίκα ένα σπιτάκι πάνω απο μας)
για πράγματα που στιβάζονται.

Φτάνω στο νησί.

-Πάμε για φαγητό?
-Μα έχω φάει.
-Τι?
-Κοτόπουλο χωρίς την πέτσα
μπρόκολο στον ατμό
και σολομό,
έχω ένα συρτάρι γεμάτο σολομό.
Έκοψα το τσιγάρο και πάω γυμναστήριο κάθε πρωί στις 8.

What the fuck?

-Έλα πάμε για καφέ?
-Δε μπορώ έχω ραντεβού για μασαζάκι!

-Έλα πάμε για καφέ?
-Δε μπορώ ετοιμάζω βαλίτσες για Κίνα.
η εταιρία με στέλνει για δουλειά.
η εταιρία μου πήρε ένα BlackBerry
η εταιρία μου πήρε ένα αμάξι
Σ'αγαπώ Ω εταιρία!

-Έλα πάμε για καφέ?
-Δε μπορώ!πάω τις κόρες μου στο ξενοδοχείο!
-Τις ποιές?
-Τα σκυλιά μου καλέ! και μετά και εγώ ξενοδοχείο.

-Έλα πάμε για καφέ?
-Δε μπορώ! Παω Αγία Νάπα, Πάω Παραλίμνι Παω στο εξοχικό.
(Δεν είχατε χωριό! Φτιάξατε χωριό! Μέσα στο χωριό!)

-Έλα πάμε για φαγητό?
-Δε μπορώ! Κάνω μια νέα δίαιτα! Cambridge τη λένε!
Τη κάνουν όλοι οι αστέρες του hollywood!
και εσύ έχεις πάρει κάποια κιλά ε?

What the fuck?

οι φίλες μου δείχνουν η μια στην άλλη το μονόπετρό τους. καθαρά διαμαντάκια. πανάκριβα διαμαντάκια. -Και πως σου έκανε πρόταση? -Αχ τι γλυκόοοοοοο και δώστου ουρλιαχτά πάνω στο δαχτυλίδι και δώστου φιλιά και δώστου δώστου δώστου.

Ξέρεις, μου λέει, πήγαμε και για σκί στις Άλπεις! Να μπεις στο FaceBook να μας δεις!
Ναι δε θα παραλείψω!

Ξέρεις, μου λέει, ο αρραβωνιαστικός μου και οι φίλοι του πήγανε για bachelor party στην Πράγα! και εγώ για Hens night (για ποιο night?) στην Αθήνα!

Ξέρεις, μου λένε, άνοιξε και Budda bar εδώ! Ξέρετε, τους λέω, χέστηκα!

Ξέρεις τι? Δε ξέρω αν είναι έτσι πια όλο το νησί. Δε ξέρω αν απλά οι άνθρωποι που κάνω παρέα στη Θεσσαλονίκη δεν είναι έτσι και αν απλά κοιτάω λάθος. Σίγουρα το L.A υπάρχει και στην Ελλάδα μα εγώ μάλλον είμαι απο το Brooklyn. Η Κύπρος μοιάζει πια να ζει σιωπηλά με φωναχτά ρούχα φωναχτά εστιατόρια φωναχτές βιτρίνες. Ναι και στην Προξένου Κορομηλά άμα καττεβώ αυτά θα δω. Αλλά στη Θεσσαλονίκη έχεις επιλογή. Εδώ είναι όλα μες τα μούτρα σου. Θα πάω να ψάξω λίγο και την άλλη Λευκωσία και θα σας πω. Κάτι θα υπάρχει δε μπορεί.

και αν άντεξες να το διαβάσεις όλο αυτό ρώτα και μένα που τα άκουσα όλα σε 3 μέρες μέσα!

Πάμε για sushi?

29.3.10

έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη

και έτσι ξαφνικά σκάω απο τη ζέστη
ιδρώνω όταν περπατάω.
κρατάω το μπουφάν στο χέρι
έτσι μας βρήκε πάλι η άνοιξη

και έτσι ξαφνικά
ένα παιδί χάθηκε χθες βράδυ.
15 χρονώ.
σαν και αυτό πριν απο ενάμιση χρόνο
2 παιδιά
μα αυτή τη φορά ούτε φωνές ούτε φωτιές
απλά καναπές.

και έτσι ξαφνικά δε θέλω άλλο πια
κουράστηκα να προσπαθώ.
να ξυπνώ να περπατώ να τρωώ
να είμαι εντάξει με τους άλλους.
πάω στο νησί
να ησυχάσω (?)
ναι είμαι αχάριστος.

και έτσι ξαφνικά σου μιλάω στο τηλέφωνο
σε άλλο σπίτι
σε άλλο τόπο
με άλλη θέα απ'το παράθυρό σου
έτσι ξαφνικά έχασα ένα σπίτι

και έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη
θα πίνουμε το καφεδάκι μας
και ο Μάριος θα είναι ακόμη στη φυλακή.

Η Πιπιλή θα χορεύει την ώρα που άλλοι
ψάχνουν στα σκουπίδια φαγητό
και εκεί βρίσκουν βόμβες.
γιατί και τα σκουπίδια μας
είναι θυμωμένα τώρα πια.

προσοχή κάδος!
προσοχή μπάτσος!
προσοχή κοιμάμαι!
προσοχή χορεύω!

προσοχή βαράω προσοχή!

23.3.10

γιατί έτσι

έτσι περνάνε οι πρώτες μέρες της άνοιξης.
Χωρίς πολλά πολλά και με μπύρες χωρίς αλκοόλ.

η δόση μου στα 30mg μου κάνει τη ζωή δύσκολη
αλλά θα την πάω στα 20 θέλει δε θέλει

χάνω λίγο τον εαυτό μου.
ίσως είναι περίοδος που τον επανεφευρίσκω
εξού και φοίνικας

γιατί μπορώ και πάλι
μόνο που δε ξέρω πόσες φορές μου μείνανε.

χάνω λίγο τον εαυτό μου με τους ανθρώπους.
και είναι λίγο παράξενο κάπου εκεί πριν τα 30
να μην έχεις σίγουρα 3-4 πράματα

βάζω να ακούσω μουσικές που γουστάρω
γιατί εκεί με βρίσκω.
και το σβήνω απ΄τη λίστα.
πρέπει να με ξαναβρώ.

έχω γίνει λίγο γενικός.
λίγο παντού.
λίγο απ΄όλα.
οτι πάντα σιχαινόμουνα.
να μου κάνουνε όλα.

πρέπει εγώ να διαλέξω.
και μάλλον πρέπει να βρω το κουράγιο
να κόψω κομμάτια.

σαν πολλά να κουβαλάω.
σαν πολλά να μαζευτήκανε.

πρέπει να πάμε κάτω απο τα 30mg

και έτσι τα όνειρά μου έχουν και ταυτότητα και αριθμό.

8.3.10

το κόστος

είναι Δευτέρα.

και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι

δεν πειράζει

το μυαλό μου το νιώθω να κυλάει και να κάνει σβούρες στο κεφάλι μου.

τα έχω αφήσει λίγο τα πράγματα.

να παγώνουν.

να τα βγάζω πέρα με όλα που περνάνε.

να περνάνε όλα.

και ξεχνάω.

τα που τα τι και τα γιατί

μόνο που κρατάω το ποιος.

ίσως αυτό είναι το κόστος για ένα παρόν.

26.2.10

έρχεται

έρχεται πάλι.
μπορεί να μην το νιώθουμε πολύ τελευταία
γιατί έχει αυτό το σιχαμερό ψιλόβροχο στη Θεσσαλονίκη
αλλά σήμερα για μια στιγμή φύσηξε ένα ζεστό αεράκι.

έρχεται η άνοιξη.
κι' όσο και αν με τρομάζει,
γιατί πάντα το έκανε
ανυπομονώ να τη ζήσω.

με όλη την αναστάτωση στις καρδιές και στις μέρες μας
τις ταχύτητες που μεγαλώνουν
και τα χαρούμενα πλάσματα να τη δοξάζουν
στα πεζοδρόμια, στα πάρκα, στα καφέ
στις κλειστές κάμαρές μας.

ξυπνάει μέσα σου.
και μεγαλώνει.
και ζητάει.

και αν δεν είσαι γεμάτος
φυλάξου καλά.
έχει τον τρόπο να φωτίζει το κενό σου.

μα εγώ δε θέλω κάτι να αλλάξω.
θέλω αυτό που ξέρω πως θέλω.
γιατί μου πήρε καιρό.
και δε ψάχνω κάτι μεγάλο τώρα πια
γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει η απάντηση
και δεν υπάρχει η λύση.

είσαι εσύ και το τώρα σου
μόνο να μπορουσες να το δεις.


καλώς να ορίσει

οπλίζομαι.

8.2.10

cyprus decided



Έπρεπε να έβλεπες και τα υπόλοιπα να δεις το πόσο χάλια ήτανε.
Πάλι καλά να λέμε!

1.2.10

Ασυναρτησίες (22)

28 μέρες για να διώξουμε και τούτο το χειμώνα.

οι τελευταίες βδομάδες πάνε βιαστικά.
ούτε που ξέρω και ούτε που είδα

κοιμάμαι πολύ. κοιμάμαι βαθιά και λιώνω κάτω απ'τα στρωσίδια μου.


χάνω το χρόνο.
χάνω χρόνο

κοιμάμαι, ξυπνάω, τσιγάρο πριν τον καφέ
με το που βλέπω τη μέρα




μόνο που καμιά φορά
δε προφταίνω τον ήλιο


η μέρα στιβάζει λεπτά



αν η γιαγιά δει την άνοιξη θα κλείσει ένα κύκλο

μέχρι να έρθει ο Άυγουστος
και να γίνουν στρόγγυλα όλα


30 μειον 2

γιατί αλλιώς θα ήμουν πιο φτωχός στα μάτια

το δωμάτιο μυρίζει πορτοκάλι


το ασανσέρ τρίζει σαν περνάς τον τρίτο
τότε κοιτάω τον καθρέφτη
με κοιτάω στον καθρέφτη
και σου κλείνω το μάτι


άκου τα φιλιά μου που σε προσκυνάνε



26.1.10

ακροβάτης



Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται.
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει...
Για ιδέστε που 'χει το ερημοπούλι
αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι,
κόντρα στον καιρό.


Με τον καιρό να 'ναι κόντρα,
έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος...
Για ιδέστε όλοι, δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που 'χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ.
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου,
μην κλαις πουλί μου...



ΥΓ: για κάτι που διάβασα σήμερα και με λύπησε πολύ, και για όλα τα γαμώτο μας.

19.1.10

5

5 χρόνια σε λίγες μέρες
αλλά σε ήξερα περισσότερο
εντάξει μερικούς μηνες πιο πριν

10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και τα μισά μαζί σου

καθήσαμε και το ψάχναμε
που ήμασταν, τι έγινε, που πήγε ο χρόνος

5 χρόνια.
να μου το έλεγε άλλος τώρα να του έλεγα δε γίνονται αυτά.
εγώ 5 χρόνια σε σχέση?

5

ολόκληρα

χωρίς διαλείμματα για διαφημίσεις ούτε τίποτα.

αν ήμασταν αλλιώς μπορεί και να σε είχα παντρευτεί.

φοβάμαι να το σκέφτομαι
κάτι κακό θα γίνει τώρα ε?


δε γίνεται.

η αγκαλιά σου είναι ο πιο όμορφος τόπος.

να μας βγει σε καλό.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...