30.10.11

No 300

Νιώθω τα πάντα να κρέμονται απο μια κλωστή. Τίποτα πια στο κουτί με τα σίγουρα. Σήμερα έχεις μια δουλειά και αύριο όχι. Κοιμάσαι ξυπνάς και κοιτάς έξω να δεις αν είναι όλα εδώ. Τα μαγαζάκια στις γωνίες κλείνουν. Τα "ενοικιάζεται" γέμισαν τα τζάμια. Εγώ ακόμη δε βρήκα ένα σπίτι να μετακομίσω. Και έτσι αφήνω αυτό να μαραζώνει. Και μέσα του και γω. Μέσα στη σκόνη. Σαν να κόλλησαν όλα. Σαν να μη μπορείς να πας πουθενά πια σ'αυτό τον τόπο. Το blog το ξέχασα. Διαβάζω πολιτικά άρθρα. Οικονομικά άρθρα. Τίτλους εφημερίδων. Τα μάτια των ανθρώπων στο δρόμο. Τα μάτια στη δουλειά. Μετράμε κάθε μέρα απ'την αρχή. Τίποτα δεν είναι πια δεδομένο. Ζούμε μετέωροι. Ζούμε μισοί και με βία. Παντού βία. Φοβάμαι πολύ στις πορείες. Ξύλο και αίματα και μπάτσοι παντού. Που είναι κρυμένοι όλοι αυτοί οι φιλήσυχοι μπάτσοι? Τους έχουνε έτοιμους ντυμένους σε διαμερίσματα στο κέντρο και τους κατεβάζουν ξαφνικά? Δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά και ύπνος αγγαλιά (αγκαλιά). Δελτία ειδήσεων με την Όλγα και τον Πρετεντέρη. Τελικά αυτός ο Καψής είναι χειρότερος. Και που να δεις και τον Παπαχελά στο Σκαι.

Λες κάτι να αλλάξει? Προς το καλύτερο δηλαδή.
Κάτι επιτέλους να αλλάξει. Ας πιάσουμε επιτέλους αυτό το πάτο που μας περιγράφει ο Σαμαράς. Ας πιάσουμε τον πάτο του Σαμαρά όπως έκανε παλιά και η Άννα και ας βρούμε καμιά σκάλα να βγούμε.

Λίγο ακόμη και θα έχουμε νεκρούς απο ασφυξία.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...