12.12.11

this is not hollywood

Το happy ending μας τελείωσε. Δεν έχει τέλος αυτό. Δεν έχει ήρωες.
Δε θα πάρεις βραβείο για το παίξιμό σου.
Οι εικόνες καταστροφής είναι αληθινές. Τι κ'αν δείχνουνε την Αθήνα και τη λένε για Μόσχα. Παγκοσμιοποίηση σου λέει.
Τι κ'αν οι δημοσιογραφάκοι φτιάχνουνε τη πραγματικότητα και το τραπεζο-ρομπότ (λέγε με πρωθυπουργό) κατευνάζει με την ήσυχη φωνούλα του τα νοικοκυριά και τη Μέρκελ.
Είμαστε στη μέση. Σαν να μας βάλανε σε μια γέφυρα να πάμε απέναντι αλλά δεν έχει. Ούτε μπρος ούτε πίσω δεν έχει.
Νιώθω πως αυτά τα Χριστούγεννα είναι τα τελευταία αυτής της κοινωνίας.
Τα τελευταία της αθωότητας του Αη Βασίλη των δώρων των βιτρίνων.
Τα τελευταία μιας κοινωνίας που τη φάγανε, φαγώθηκε που ακόμα τη τρώνε.
Κάθε μέρα πια βλέπω κάποιον να τρώει απ'τα σκουπίδια.
Το γεύμα της μέρας τους σε αυτά που πέταξες εσύ.
Πλέον όταν πετάω κάτι το αφήνω δίπλα η πάνω απ'τον κάδο.
Να το βρει κάποιος πιο καθαρό.
Ντρέπομαι.
Κουβαλάω σακούλες απ'το σουπερμάρκετ και ντρέπομαι.
Νιώθω πως με κοιτάνε.
Κοιτάω τα ντουλάπια μου και ντρέπομαι.
Και ξέρω πως κάποιοι δεν το ένιωσαν ποτέ.
Κοιτάνε τα πορτοφόλια τους και δε ντρέπονται.
Κοιτάνε το κώλο τους και δε ντρέπονται.

This in not Hollywood. Οι κακοί δε πήγανε φυλακή στο τέλος.
Η Αμερικανιά μας τελείωσε.
Ποια δικαιοσύνη και ποια αλήθεια?

Εμείς μείναμε. Όσοι μείναμε.
Χεράκια στα σκοτεινά να κρατάμε μόνο ε?

12.11.11

έχουμε δημοκρατία

Παρακαλούνται οι πολίτες να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να δουν τα δελτία ειδήσεων.
Οτι βλέπετε στο δρόμο είναι πλασματικό.
Εμείς θα σας πούμε ποια είναι η πραγματικότητα.
Έχουμε δημοκρατία.
Επαναλαμβάνω,
έχουμε δημοκρατία.

10.11.11

παραδίνομαι

Δε μπορώ άλλο. Με έχει καταπιεί το βαρέλι χωρίς πάτο. Δηλώνω κουρασμένος. Θέλω να τελειώνουμε. Γενικά. Με όλα και με όλους. Δε θέλω νέο πρωθυπουργό. Δε θέλω εκλογές.
Νομίζω κερδίσανε. Με ξέκαναν. Σπίτι δουλειά goodys τηλεόραση.

Είμαι νομίζω ένας μέγας καπιταλιστής.

Βλέπω ειδήσεις. Δεν διαβάζω εφημερίδες. Δεν πάω σε εκθέσεις. Δεν πάω σινεμά.

Αγαπώ τα ikea τα zara και τις πατάτες απο τα mc donalds. Πίνω σχεδόν μόνο coca-cola.

Έχω να πιάσω βιβλίο στα χέρια μου μήνες.

Πάω στις πορείες ήσυχα ήσυχα.

Μετά σπίτι μου.
Κοσμάρα μου.

Βλέπω House και Bones και άμα συνεχιζόταν το Lost ακόμα θα το έβλεπα.

Βγάζω τον σκασμό.

Μη με βρει καμιά ζαρτινιέρα.

Σ'αγαπώ Ω' κύριε υπεύθυνε manager.

Έχω προβλήματα. Χάλασε το "α" απ' το πληκτρολόγιό μου.

Δε μου φτάνουν τα λεφτά να πάρω νέο πανωφόρι.

Προσεύχομαι στα H&M στα sales και στα outlet.

Ονειρεύομαι καναπέ απ΄ τον Δελούδη

Πάω στο κρεβατάκι μου.

Σκατά στα μούτρα μου.


30.10.11

No 300

Νιώθω τα πάντα να κρέμονται απο μια κλωστή. Τίποτα πια στο κουτί με τα σίγουρα. Σήμερα έχεις μια δουλειά και αύριο όχι. Κοιμάσαι ξυπνάς και κοιτάς έξω να δεις αν είναι όλα εδώ. Τα μαγαζάκια στις γωνίες κλείνουν. Τα "ενοικιάζεται" γέμισαν τα τζάμια. Εγώ ακόμη δε βρήκα ένα σπίτι να μετακομίσω. Και έτσι αφήνω αυτό να μαραζώνει. Και μέσα του και γω. Μέσα στη σκόνη. Σαν να κόλλησαν όλα. Σαν να μη μπορείς να πας πουθενά πια σ'αυτό τον τόπο. Το blog το ξέχασα. Διαβάζω πολιτικά άρθρα. Οικονομικά άρθρα. Τίτλους εφημερίδων. Τα μάτια των ανθρώπων στο δρόμο. Τα μάτια στη δουλειά. Μετράμε κάθε μέρα απ'την αρχή. Τίποτα δεν είναι πια δεδομένο. Ζούμε μετέωροι. Ζούμε μισοί και με βία. Παντού βία. Φοβάμαι πολύ στις πορείες. Ξύλο και αίματα και μπάτσοι παντού. Που είναι κρυμένοι όλοι αυτοί οι φιλήσυχοι μπάτσοι? Τους έχουνε έτοιμους ντυμένους σε διαμερίσματα στο κέντρο και τους κατεβάζουν ξαφνικά? Δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά και ύπνος αγγαλιά (αγκαλιά). Δελτία ειδήσεων με την Όλγα και τον Πρετεντέρη. Τελικά αυτός ο Καψής είναι χειρότερος. Και που να δεις και τον Παπαχελά στο Σκαι.

Λες κάτι να αλλάξει? Προς το καλύτερο δηλαδή.
Κάτι επιτέλους να αλλάξει. Ας πιάσουμε επιτέλους αυτό το πάτο που μας περιγράφει ο Σαμαράς. Ας πιάσουμε τον πάτο του Σαμαρά όπως έκανε παλιά και η Άννα και ας βρούμε καμιά σκάλα να βγούμε.

Λίγο ακόμη και θα έχουμε νεκρούς απο ασφυξία.

31.7.11

παω τώρα..


Ρίχνω 2 μαγιώ στη βαλίτσα. Βρέχει τώρα. Το άκυρο. Τελικά μας τράβηξε όλους μαζί το νησί. Σαν δίνη. Να τα πούμε όλοι μαζί εκεί κάτω. Άλλη μια χρονιά διακοπές στην Ελλάδα. Έχω να κολυμπήσω τις θάλασσες της Κύπρου κάτι χρόνια τώρα. Ούτε που θυμάμαι. Κλέινουν αύριο 3 χρόνια απουσίας. Ο Αύγουστος είναι γεμάτος. Σαν ένα κιλό βούτυρο. Σε 10 μέρες κλείνω τα 31. Αριθμοί στη σειρά.

Η ζωή μου είναι οικολογική. Όλα κάνουν κύκλους.
Γεια σας τώρα. Τα λέμε σύντομα. Κοιτάξτε αλλού.

22.7.11

πωλείται χώρα-τιμαί λογικαι

άλλοι το λένε "περιορισμένη χρεωκοπία" άλλοι "επιλεκτική χρεωκοπία". φαίνεται πάντως όλοι να συμφωνούν στη χρεωκοπία... να πάω να πάρω αλεύρι και μακαρόνια?
παρακαλούνται οι κύπριοι συγγενείς και φίλοι να στείλουν με το ταχυδρομίο τσιγάρα και coca-cola στον αποκλεισμένο χρεωκοπημένο (επιλεκτικά) φίλο και συγγενή. Επίσης αν μαζευτείτε όλοι μπορείτε να νοικιάσετε ένα ελικόπτερο για ρίψεις τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης όπως lego.
ακόμη σας παρακαλώ να ακούτε εκεί στο νησί ραδιόφωνο (εφόσον δεν έχετε ρεύμα για τηλεόραση) καθώς σκοπεύω να στέλνω εκκλήσεις και χαιρετισμούς μέσω του ερυθρού σταυρού.

Ευχαριστώ!

14.7.11

11

οι δικοί μου περνάνε ώρες χωρίς ρεύμα. άλλοι περνάνε τώρα τις ώρες χωρίς τους δικούς τους. οι άλλοι κάνουνε πορείες. ακροδεξιοί που βρήκαν αφορμή. δε θέλει και πολύ να ανάψει το νησί. έτσι κι' αλλιώς δε σβήνει. απλά κοιμάται. μπαμ και ξυπνά. ελαμ και δακρυγόνα. μπορεί να μείνουνε και μέρες χωρίς νερό. λένε για πλωτές γεννήτριες. οι παππούδες στο καφενείο με ρωτάνε αν έχω αγγλικό διαβατήριο. και τι κάνει η κοινοπολιτεία. ριζοσπάστης του 60. εστία του σήμερα. 11 ιουλίου. φαντάρος. πρώτη μου μέρα. 12 χρόνια μετά.

5.7.11

its (not) ok


  1. θέλω να μετακομίσω. Η πολυκατοικία είναι παλιά. Το σπίτι όλο βγάζει προβλήματα. Ο ιδοκτήτης είναι άκυρος και άκρη μαζί του για να φτιάξει τίποτα δε βγάζω! Σε λίγο μόνο εγώ θα μένω σε αυτή την οικοδομή
  2. Οι φίλοι περνούν μαμά. Μοναξιά έπεσε τελευταία ρε παιδιά. Αυτή η κρίση στέλνει το κόσμο να δουλέψει όπου βρει. ξεπαστρευτήκαμε.
  3. Τ' αγόρι μου. Ναι ας μπει και αυτό στη λίστα. Τι θα κάνουμε? Θα παντρευτούμε? που πάει αυτή η σχέση. Τώρα σοβαρά όμως. Εγώ εδώ πως θα μείνω για να είμαστε μαζί? Ο κύκλος στενεύει
  4. Και με βάση το πιο πάνω μπαίνει και η δουλειά. Γιατί οκ έχω κάτι σε παρτ-ταιμ εδώ αλλά δε με φτάνουνε 500 ευρω΄να ζήσω πως να το κάνουμε?
  5. Και φυσικά με βάση το πιο πάνω αλλά και γιατί η μαμά με λαχταρά κοντά της στο νησί με πρήζουνε συνέχεια να κατέβω σε αυτή τη μπανανία για μια καλύτερη μοίρα.

Νομίζω πως αυτά είναι θα μπορούσα να βρω και 6 αλλά χέσε το.
Πάμε πάλι λοιπόν τη λιστούλα απο την αρχή της να δούμε

  1. Το σπίτι μου μου αρέσει. Είναι παλιό, πριν το '40 δηλαδή και έχει ένα κάποιο στυλ. Που να τρέχεις τώρα να μετακομίσεις?
  2. Τουλάχιστον οι φίλοι υπάρχουν. Οι άνθρωποι υπάρχουν. Μπορεί λίγο πιο μακρυά αλλά άμα ανταμώνουμε είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα! (μπιρίμπα λέμε τώρα)
  3. Και με βάση το πιο πάνω το αγόρι μου υπάρχει επίσης. Τον Ιανουάριο (καλά να είμαστε που λένε) θα κλείσουμε 7 χρονάκια. (τρομακτικό αλλά γλυκό).
  4. Τουλάχιστον μέσα σε αυτή την κρισάρα βρήκα τη δουλειά που γούσταρα εγώ στον τομέα μου και μου αρέσει πολύ.
  5. Η μαμά είναι μαμά. Πάντα θα με θέλει κοντά της. Αυτό δεν αλλάζει.

Οκ αυτή είναι η λίστα μου! απ την καλή κ'απο την ανάποδη (βασικά απο την ανάποδη και απο την καλή). Δε παύουν όμως τα πράγματα να γίνονται όλο και πιο περιορισμένα, όλο και πιο κλειστά όλο και πιο δύσκολα. Μάλλον αυτό είναι που λέμε μεγαλώνω.

Η λύσης: ένα outing στη μαμά?

Άλλο συμπέρασμα δεν έχω γιατρέ μου.

Τρομάζω.

Βοήθειά μας.

2.7.11

το διαφορετικό καταστέλεται.






βάλε τη στολή και πάνε στη γιορτή.

27.6.11

Ασυναρτησίες (26)

πέρυσι το ξέχασα μάλλον/είχα άλλες σκοτούρες/φέτος ήρθε και με βάρεσε/με τίτλο αυτοκίνητο ακίνητο/τη φορολογία στο 10% του πούτσου σου/τα ηλεκτρονικά αλλάζουν/γρήγορα πιο γρήγορα πιο γρήγορα/καλά είσαι/φτάσατε/οχι ακόμα/φέτος το θυμάμαι/τώρα το θυμάμαι/30 και ένα σε ένα και μισό/οι μέρες οι μέρες/οι μέρες/νύχτες όχι/δουλειά και σπίτι/και ένα καναπέ βαράγκη στο 3/παρακαλώ και γρήγορα/ένα σπίτι με τζάμια διπλά/πόρτα ασφαλείας/φυσικό αέριο/ζητείται/γιατί έτσι/ένσημα/ικα/και καλά φτάσατε/εδώ ήμασταν απο παλιά/πριν ήξερα τα πάντα ρε μαλάκα/τώρα δε ξέρω τη τύφλα μου/ούτε τα μεσημεριανάδικα απόξω δε ξέρω/τόση κατάντια/ούτε τη δουλειά/τον μπεν τεν/οχι τεν τεν/ορούς/αναπηρικά αμαξίδια/βόλτα στο διάδρομο/μαμά νερό/μαμά δε φτάνω/μαμά νερό/μπαμπάς εγώ/ποιανού παιδιού/του ωάριου του δανεικού σου/χα χα χα/σκατά/όσο μεγαλώνω/ακόμα και όταν έχεζα τη πάνα μου/όλα σου λέω τα ήξερα/καλά/πίστευε οτι θες/καπου θα βγάζει/τράβα/να χεις να μετανιώνεις/κρίμα.

23.6.11

stardust

"Από πολύ μικρός έχεις συνείδηση ότι μεγαλώνοντας πρέπει να γίνεις Κάποιος – αναγνωρίσιμος, ξεχωριστός, μοναδικός. Στο δρόμο βρίσκεις το πού, με τι, πώς και με ποιους, και βαδίζεις προς το πεπρωμένο που έχεις ορίσει για τον εαυτό σου. Δεν είσαι από αυτούς που ανεβαίνουν σε ένα καράβι με άγνωστο προορισμό, αν και όσο μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι ο προορισμός μπορεί να αλλάξει με έναν καινούργιο που σου κάθεται καλύτερα. Ωστόσο μερικές φορές αγχώνεσαι από αμφιβολίες αν βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο, ή αισθάνεσαι ότι ο δρόμος είναι μοναχικός χωρίς φίλους και υποστήριξη ή τα αισθήματα που θα ήθελες. Αντί να διαφωνείς και να συγκρούεσαι με τους ανθρώπους που σε αγαπάνε, ή να πεισμώνεις επειδή τα πράγματα δεν πηγαίνουν σύμφωνα με το manual που έχεις κατά νου, είναι καλύτερα να παραδέχεσαι κάποιες εποχές, όπως τώρα, ότι δεν ξέρεις ούτε πού πηγαίνεις ούτε με ποιους θέλεις να συνεχίσεις. Δεν πειράζει. Δώσε στον εαυτό σου την πολυτέλεια να μην αποφασίσει τίποτα σημαντικό. Αύριο."

Διαβάζω το ζώδιό μου όπως πάντα απο την athens voice.
Όποιος και αν είσαι εσύ που τα γράφεις σταμάτα να παρακολουθείς τη ζωή μου απο τόσο κοντά! Αμα συνεχίσεις θα πάω να κάνω αίτηση για περιοριστικά μέτρα.
Ευχαριστώ!

16.6.11

15.6.11

11.6.11

its just another end

Μετακόμισα σε αυτό το σπίτι πριν απο σχεδόν 3 χρόνια.Όταν έδινα εξετάσεις για τρίτη φορά για εισαγωγή στο μεταπτυχιακό. 3 φίλοι μείναμε μαζί σε αυτή την οικοδομή. Ο πρώτος έφυγε πριν ένα χρόνο περίπου. Να μείνει με τη κοπέλα του, να αραβωνιαστεί να κάνει κουτσούβελα. Τώρα πάει και το διαμέρισμα στον τρίτο. Το αδειάζουμε και αυτό σιγά σιγά. Και έτσι έμεινα εγώ.

11 άτομα μπήκαμε στο μεταπτυχιακό εκείνη τη χρονιά. Τώρα δε ξέρω που είναι οι μισοί. Οι υπόλοιποι τη σιχάθηκαν τη Θεσσαλονίκη. Τα μαζεύουνε. Σιγά σιγά αδειάζει η πόλη.

11 χρόνια μένω στο κέντρο αυτής της πόλης. Υπήρχαν περίοδοι που οτι ώρα ήθελα έβγαινα στους δρόμους και κάποιον θα έβρισκα κάπου. Κάποιον θα χαιρετούσα στο δρόμο.

Μείναμε λίγοι λοιπόν τώρα πια. Η πόλη έγινε πέρασμα. Ο καθένας αλλού. Γιατί εδώ δεν έχει δουλειές. Γιατί αυτή η πόλη τώρα πια δεν είναι αυτό που ήτανε.

Εγώ μένω εδώ. Ξέμεινα? Δε ξέρω. Έχω εδώ το αγόρι μου. Έχω τώρα πια μια δουλειά ίσα ίσα να πληρώνω το νοίκι και κάνα λογαριασμό και απο κει και πέρα λαμβάνω ακόμη το οικογενειακό επίδομα γνωστό και ως " στείλε μάνα στείλε".

Η μάνα μου με έχει πρήξει να κατέβω στο νησί. "Τι κάνεις εκει πέρα? Με αυτό το μισθό, σε αυτή τη χώρα, σε αυτή την κατάσταση." Και τι να πω? Ότι ξέμεινα? Ότι γουστάρω? Ότι το αγόρι μου μένει εδώ οπότε πάμε πακέτο τώρα πια? Ότι μου αρέσει η Θεσσαλονίκη? Πιο ψέμα ακριβώς είναι πιο σωστό?

Θέλω ένα σπίτι δικό μου. Δικό μας. Να μπω μέσα με τον άντρα μου και να μας κάνουν λίστα γάμου στα public στα kartell και στην Παρουσίαση.

Κόλλησα. Που πάνε απο δω και πέρα? Μετακομίζω έτσι γιατί άδειασε η οικοδομή? Τα μαζεύω με το αγόρι μου να κάνουμε και μεις την τύχη μας στη Κρήτη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι? Εξόριστοι? Πάω πίσω στο νησί για μια καλύτερη δουλειά και πιο καλά λεφτά και ένα στεγαστικό δάνειο και ένα αμάξι και καφέδες στο costa coffee? Και το αγόρι μου? Αυτός στο νησί δε γουστάρει. Και να γούσταρε δηλαδή, τι να πω? "Μάνα ο γαμπρός σου?"

Κόλλησα.
Μπορείτε να σταματήσετε να τρέχετε για λίγο? Μια ανάσα να πάρω.
Ευχαριστώ.

30.5.11

οι μέρες δεν είναι

Απ' το ένα ως το δέκα. Τόσο μετρούσα κάποτε για να νιώσω και πάλι τα πόδια μου να πατάνε στη γη και τη καρδιά μου στη θέση της. Αυτές τις μέρες δε πα'να φτάσω και μέχρι το 100. Τίποτα δε θα γίνει. Το πολύ πολύ να με αγχώσει το πόσο μακρυά είναι αυτό το 100 απ' το 1.

Έρχεται έτσι μια εποχή που αυτό που κάποιοι λένε άγχος, είναι μόνιμο. Κοιμάσαι και ξυπνάς μ'αυτό.

Το κακό είναι πως νόμιζα οτι το'χω νικήσει. Οτι όλο αυτό ήταν μια κακή ανάμνηση και οτι τα πόδια μου ποτέ ξανά δε θα με αφήσουν.

Μένω στα 20mg. Δεν το αυξάνω ρε πούστη μου το γαμημένο το χάπι οτι και να γίνει δε πα να έρθει ανάποδα ο κόσμος.

Και έτσι λέγοντας μεγάλες κουβέντες ξέρω πως όλα μπορούν να πάνε και να 'ρθουν 10 φορές. Να ανατραπούν όλα και να αρχίσω απ' την αρχή.

Αυτό τώρα μάλλον λέγεται παλινδρόμηση.

Τρέμουλο στα χέρια. Ιδρώτας μες τους εφιάλτες μου το βράδυ. Μια κοιλιά που με κρατάει διπλωμένο. Ώρες μπροστά στον καθρέφτη να ψάχνω αν είμαι εδώ.

Μεθαύριο πετάω για το νησί μου. Τι καλά. Μια πτήση μου έλειπε για να'ρθω να κλατάρω.
Νυφικά και κουφέτα και να ζήσετε και καλούς απογόνους άμα γουστάρετε.

Άντε πάλι να μετράω.

17.5.11

Ασυναρτησίες (25)

δεν έχω να σου πω πολλα

λοιπόν

όλοι καλά στο σπίτι.

όπως τ'άφησες



καλά και η μάνα μου

δε μου έπεσε

τη σήκωσα απ το κρεβάτι μόνη μου

έχει αλαφρύνει πολύ



τα ίδια

ξέρεις


σε μια κατάσταση δίχως νίκες άλλες και τέτοια

γιατί ο καθένας έτσι

τα σπίτια όλα

ξέρεις


γύρισε ο χρόνος ανάποδα

και στάθηκα στη γη

με το ένα πόδι

κάτω έβλεπα μια λίμνη

και κολυμπούσαμε μαζί


α
όπως χθες λες

ναι

και εγώ πήγα να τους δω όλους

καίνε κανονικά

σου τους φίλησα


σε δυο βδομάδες απο κοντά ναι;

12.5.11

της βίας σου



Δολοφονία λέει προχθές στην Αθήνα. Μαχαιριές για μια κάμερα. Για κάποιους μάλλον αυτή ήταν μια σωστή εξίσωση. Χρυσαυγίτες λέει μετά κάνανε φασαρίες. Για τους μετανάστες. Τους κακούς της γενιάς μας. Ο Λούκυ Λουκ είχε τους Ντάλτον και ο Μίκυ τον Μαύρο Πιτ.
Ο Καψής στο δελτίο τον 8 μας ενημέρωσε δημοσιογραφικά πως αυτό είναι το κακό. Ο Μπιν Λάτεν μας. Ο Πρετεντέρης κοιτούσε όπως πάντα με το ηλίθιο απλανές βλέμα και η Όλγα μετρούσε τις πέρλες της.

Χθες ήτανε απεργία. Πορεία. Χαμός λέει πάλι. Μπάτσοι γουρούνια και άλλα τέτοια καλά παιδιά της μαμάς τους στείλανε πάλι κόσμο στο νοσοκομείο. Τους δικούς τους κακούς. Που έπρεπε να φάνε μερικές στο πρόσωπο για να μάθουνε μάλλον. Γιατί έτσι.

"Ο Γιάννης Καφκάς, ο 30χρονος διαδηλωτής που τραυματίστηκε νοσηλεύεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο Νίκαιας και η ζωή του βρίσκεται σε κίνδυνο. Σύμφωνα με τους γιατρους του νοσοκομείου, η εγχείρηση του για πολλαπλά κρανιοεγκεφαλικά κατάγματα, διήρκησε τέσσερις ολόκληρες ώρες. Το επόμενο 48ωρο θεωρείται ιδιαίτερα κρίσιμο για την πορεία της υγείας του." tvxs

Επτοχεύσαμεν κυρίες και κύριοι.
Εδώ και καιρό.



καλή μας eurovision

6.5.11

eurovision 2011-the sex stories

Γιουριβιζιονίζομαι όσο μπορώ αυτή τη βδομάδα ανάμεσα σε άλλη μια ίωση και διάβασμα παρακολουθώ πρόβες (προσεύχομαι στο youtube) και η ελαφρότητα δένει με τη μαλακία που με δέρνει! Εκτός όμως απο τις πρόβες όπως κάθε χρόνο κάποιος απο αυτούς τους 43 (τόσες είναι οι χώρες που είναι στο διαγωνισμό ρε!) θα την κάνε τη κουτσουκέλα και θα έχουμε να λέμε!
Πρώτα έμαθα πως το Βρεττανικό συγκρότημα "Blue" (και βέβαια δεν τους ξέρω) εκπροσωπεί φέτος το UK και ποντάρουνε λένε για νίκη για να τη συνδυάσουνε λέει με τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Τι να κάνουνε όμως και τα αγόρια του boy band (so 90s) είπανε να τα πετάξουνε για το γνωστό gay περιοδικάκι "Attitude". Όσο να'ναι η gay ψήφος μετράει στον διαγωνισμό!




α! να και το τραγουδάκι τους αμα δε βαριέσαι..



Και μάλλον η gay ψήφος βοήθησε το 1998 τη Dana International να κερδίσει το διαγωνισμό. Ε φέτος η Dana είπε να περάσει μια βόλτα να την δούμε και να εκπροσωπήσει πάλι το κατα
τ΄άλλα συντηρητικό Ισραήλ. Εδώ τη βλέπεις να καταβροχθίζει μιαν μπανάναν πριν την πρώτη της πρόβα.


Τέλος ο φετινός εκπρπόσωπος της Ρουμανίας David Bryan εμπλέχτηκε λέει σε ένα σκάνδαλο του σεξουαλικού τύπου! Τουτέστιν ένα παραδοσιακό sex tape! Εδώ τον βλέπετε με μαύρο πουκαμισάκικαι εδώ τον βλέπετε με φανελάκι αλλά ανευ εσωρούχου.

δες και το τραγουδάκι του

άντε αυτά για απόψε γιατί σε λίγο με βλέπω πλάι στη Λαμπίρη και δε θα'θελα!

3.5.11

ποιος ήρθε?

ο Άδωνις σε συνέδριο του Λαος?


σπονδές απο δωδεκαθειστές?

πίνακας Τσαρούχη μεταλαγμένος απο την adidas?

25.4.11

όχι πάσχα στο χωριό



Καλά φέτος δε κατάλαβα Πάσχα και τέτοια. Όχι οτι το'ψαξα κιόλας να το δω και να το ζήσω αλλά να κ'αυτό με τη σειρά του μου γλύστρισε και τσουπ πάει.
Πρώτη γιορτή, πρώτη φορά που δε κατέβηκα στη Κύπρο. Τα αυγά τα 'βαψα εδώ με φύλλα κρεμμυδιών και κόκκινο λάχανο και κάτι άλλες αποτυχημένες προσπάθειες (πατζάρια, χαμομήλι, σπανάκι). Μια χαρά βγήκανε. Στόλισα και ένα τεράστιο κουβερτουρο-λαγό στο τραπέζι και κεράκια και τέτοια. Σ'αυτές τις μαλακίες πρώτος είμαι. Αν πιστεύω? Μπα δε νομίζω αν και με βλέπω κάπου εκεί στα 60 αν τα φτάσω να χέζομαι και να τρέχω στα (άγια) όρη στ'άγρια βουνά.
Ένα τσουρέκι με σοκολάτα απ'τον Τερκενλή ξέχασα να αγοράσω ρε συ και μου μεινε η λιγούρα. Καλά ναι αυτός ολόχρονα τα έχει αλλά να έτσι. Για το καλό που λένε και για να πούμε και μεις οτι πήραμε κάνα κιλό και τέτοια.
Το βράδυ του Σαββάτου πριν την Ανάσταση ήρθε μια φίλη απο δω να μου φέρει να φάω κάτι γιατί όλη μέρα έβαφα το διάδρομο και ξεχάστηκα. Τα βλαμμένα τα Goodys ήτανε κλειστά που δηλαδή αλόθρησκος να είσαι και να θες να φας ένα club δε μπορείς χρονιάρες μέρες. Με πήρε και πεταχτήκαμε μέχρι εδω δίπλα σε μια εκκλησία να δω πως είναι και εδω πέρα. Τουρίστας εγώ χωρίς λαμπάδες και τέτοια έψαχνα να ανάψω τσιγαράκι απο κάνα άγιο φώς.
Ε μετά γυρίσαμε. Για σούπες μουπες ξέχνα το. Τίποτα. Ούτε αυγό δεν έκανε κρακ. Συνέχισα να βάφω μέχρι που πήγε 5 και πιάστηκε το χέρι μου και τα παράτησα.
Σήμερα, Πάσχα, έφαγα μια pizza special και μια χωριάτικη.

Και του χρόνου.

10.4.11

Μη με πας απ' την παραλία. Τ'ακούς? Απ' αλλού να με πας!

Η παραλία της θεσσαλονίκης φαντάζει, σε εσάς που δε μένετε εδώ σαν ένας ρομαντικός περιπατούλης. Και ναι αμα πας κατά τις 10 το βράδυ μέρα Δευτέρα κατα προτίμηση μπορεί και να είναι. Το Σάββατο όμως το μεσημέρι είναι σκέτη κατάρα! Αν θες να με απειλήσεις να με τιμωρήσεις να με εκδικηθείς τελοσπάντων βάλε με να σουλατσάρω μπροστά στα καφέ αυτά της παραλίας με ήλιο δυνατό!
Το είχα ζήσει πρόσφατα που ήρθε ο κολλητός απο Κύπρο και ήθελε να δει την πόλη. 25η Μαρτίου ήτανε και η πόλη κόντεβε να γύρει και να πέσει, που ώρες ώρες της το εύχομαι, μες τον Θερμαικό.
Χτές Σάββατο πήγαμε για καφεδάκι κάπου ήσυχα με τ'αγόρι μου. Πάνω απο Τσιμισκή τέτοια μέρα κατα προτίμηση. Είπαμε τον γυρισμό προς το σπίτι (βασικά εκείνος είπε) να τον πάμε απο παραλία. Τι το θέλαμε? Αυτοί οι άνθρωποι πίνανε καφέ παντού! Κρεμόντουσαν απ'τα καφέ σαν τσαμπιά στα παρτέρια στα παρκαρισμένα μηχανάκια τους ακουμπισμένοι στο όρθιο σε κολώνες..φρίκη! Μουσική σε ένας Θεός ξέρει πόσα ντεσιμπέλ να μην ακούς τον άλλο να μιλάει, μάλλον έτσι πρέπει να πηγαίνουμε για καφέ με φίλους που δεν έχουμε τπτ να πούμε!
Γύρω απ'τον Πύργο τον και καλά λευκό πεσμένοι παντού σε γρασίδια, παγκάκια, πενταήμερες ολόκληρες να σκούζουν!
Άσε και το στυλιστικό! Καλά στα γυμναστήρια της πόλης τους λένε απο πριν πόση ζέστη θα κάνει για να χτυπιούνται περισσότερο? Το τι μπράτσο είδαν τα μάτια μας δε λέγεται!! Αφού μετά κατέληξα να φάω 3 snickers με ενοχές! Που εγώ στη σοκολάτα δε καταλαβαίνω ούτε Μεγάλη Παρασκεύη αμα είναι.
Τελικά η παραλία της Θεσσαλονίκης είναι ωραία με ομίχλη ρε παιδί μου! Να μη βλέπεις που τελειώνει η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός. Να είναι και όλοι αυτοί κλεισμένοι στα καφέ της Ικτίνου να χαρείς και 'συ τη βόλτα σου με ένα κομμάτι carrot cake απ' τα βλαμμένα τα starbucks να το φχαριστηθείς!


7.4.11

γεια σας κύριε Ψωμιάδη!

Πολύ στεναχωρέθηκα ρε παιδιά. Καταδικάστηκε ο κυρ νομάρχης μας τελικά. Σε ένα χρόνο φυλάκιση με τριετή αναστολή. Και τι έκανε? ρουσφετάκια. Σιγά το πράμαν! Όλοι δεν τα έχουνε κάνει? Και να ρίξουν στη πυρά το νομαρχούλη? Και να μην έχει δικαίωμα επανεκλογής σε δημόσιο αξίωμα? Και να πρέπει τώρα να τον παύσουνε απο νομαρχούλη? Και εγώ τώρα δηλαδή στο βορρά τι θα κάνω ρε παιδιά? Παπαγεωργόπουλος γιοκ. Ψωμιάδης γιοκ. ΄Ενας Άνθιμος μας έμεινε και αυτός έχει λίγο καιρό να πει καμιά χοντρή μαλακία. Δηλαδή τι θέλετε? Να βαρεθούμε θέλετε? Να σοβαρετούμε? Τι να κάνουμε κύριοι με αυτά που μας στερείτε?


Να κοίτα πόσο gay friendly είναι το καλό μου! Βουρ για γάμο στο δημαρχείο του Μπουτάρη κ'αυτός!

Πάει χάσαμε και τα σούργελα. Τίποτα δεν έμεινε πια όρθιο σε αυτή τη χώρα. Δεν είναι κράτος αυτό!

4.4.11

και μαζί και μόνος..



Έχουν τελικά νόημα αυτές οι συναντήσεις οι συγκεντρώσεις και οι διάλογοι?
Μήπως μόνοι μας τα λέμε και μόνοι μας τ'ακούμε? Είναι μια φάση σαν το αντιρατσιστικό του στυλ κλεινόμαστε και τα λέμε μεταξύ μας μάλλον. Συνήθως οι άνθρωποι που κινούνται σε τέτοιους χώρους και τέτοια στέκια δεν είναι αυτοί που θα διαφωνούσαν με τον gay γάμο. Ένας τέτοιος "ανοικτός" διάλογος λοιπόν σε τι θα βοηθούσε?
Δε θα ήταν καλύτερο αν τέτοια στέκια βγαίνανε λίγο στο δρόμο και κάνανε ενημερώσεις σε χώρους που δε θα περίμενε κανείς να βρει ανθρώπους θετικούς σε αυτό το ζήτημα?
Τι χώρους θα ου πεις τώρα...ε ας πάνε και στα ΚΑΠΗ (αν και δεν είναι και το καλύτερο target group) σε συλλόγους καθηγητών και γονέων σε τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους κτλ και να πρότεινανε να γίνουνν τέτοιες συζητήσεις. Θα δεχτεί ένας? οκ. Είναι μια καλή αρχή. Φτάνει πια με τη μούχλα των στεκιών των καταλήψεων και των φετιβάλ. οκ. Μεταξύ μας γνωριστήκαμε πάμε πάρα κάτω τώρα?

με τις ώρες.

στον καναπέ στο κρεβάτι στη καρέκλα στο pc.
πάντως όχι δε θα με βρεις στο γήπεδο ή στη παραλία να τρέχω.
μπορεί άμα περάσει αυτή η μαλακία το κρύωμα να σηκωθώ λίγο.



να σηκωθώ είπαμε όχι να πάω και γυμναστήριο!

2.4.11

you blog me / in a different way

καιρός για αλλαγή. οι μέρες αλλιώς. ο χρόνος αλλιώς. το blog αλλιώς.



να βρω και χρόνο να καθαρίσω το μπαλκόνι μήπως και πιούμε και εκεί κάνα καφέ το πρωί τώρα που σκάει ο ήλιος ανοιξιάτικα.


το ξέρω πως δε χωράει στο μπαλκονάκι και το σπίτι έχει πήξει απο έπιπλα και πράματα αλλά δεν είναι τέλειο? IKEA. το είδε κανείς?

ίσως καταφέρω να παω αυτή τη βδομάδα αν μου πέσει εντελώς αυτός ο πυρετός.

Σαββατόβραδο στο σπίτι. Καναπεδάκι κουβερτούλα και τσαγάκι. Όχι οτι αυτό συμβαίνει μόνο όταν είμαι άρρωστος!



Τη προηγούμενη βδομάδα όμως που μου έκανε έκπληξη ο κολλητός απο Κύπρο και ήρθε να με δει κώλο δε βάλαμε κάτω..

άντε πάω τα λέμε σύντομα ελπίζω...

4.3.11

empty up and run fast

Το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι με ξυπνάς απ'τις έξι (σχηματικό είναι το 6 μην τρελένεσαι) σαν τον φίλο μου τον τσαρλατάνο είναι οτι δε μου δίνεις και το χρόνο να καταλάβω τι μου γίνεται!
Ξαφνικά δουλειά ευθύνες παραπάνω χρόνος περιορισμένος χρόνος ανύπαρκτος χρόνος πιεστικός.
Είναι αυτό που λέμε μάλλον ενηλικίωση. Το να ξέρεις απο σήμερα τι θα φας αύριο έτσι ώστε να ψωνίσεις να ξεπαγώσεις να ετοιμάσεις να μην μείνεις τελευταία στιγμή πάλι και να φας goodys για εικοστή μέρα στη σειρά (είμαι ο πελάτης του μήνα).
Να καθαρίσεις το σπίτι να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου να φροντίσεις τις μαγικές δουλειές σου σε τράπεζες εφορίες κεπ μεκ και οτι κατεβάσει ο κάθε μήνας και μέσα σε αυτό να θες να δεις τον άντρα σου τους φίλους σου τους άλλους φίλους σου να πάρεις τηλέφωνο τους φίλους σου που είναι μακρυά να πας να κοιμηθείς μια ανθρώπινη (λέμε τώρα) ώρα και να έχεις και αυτό το μαγικό πράγμα που ανακάλυψε ο καπιταλισμός μας που το λέμε "ελεύθερο χρόνο".
Σκέφτομαι συχνά τη μάνα μου με 2 παιδιά και δουλειά και χίλια δυό πως μαγείρευε κάθε μέρα και φρόντιζε τα πάντα στο σπίτι και έβρισκε που και που το χρόνο να πιει ένα καφέ και άντε το πολύ κάνα κομμωτήριο.
Τώρα εγώ θέλω χρόνο για βόλτα και ψώνια και facebook και skype και φυσικά blogs και μετά απο αυτά δυο ώρες να κοιτάω το ταβάνι με την ησυχία μου.
Είμαστε κακομαθημένη γενιά εμείς που θέλουμε να κάνουμε πολλά ή απλά οι απαιτήσεις είναι πιο πολλές. Δεν έχω ιδέα.
Έχω όμως σήμερα να πάω να βάλω το νοίκι μου να πληρώσω το τηλεφωνάκι μπας και το κόψουνε πάλι να πάω σε κάτι καταπληκτικά γραφειοκρατικές υπηρεσίες να πάω στη δουλειά και μετά να βρω το χρόνο για το σπιτάκι μου το παραμελημένο.
Είναι γκρίνια όλο αυτό? Μέχρι ένα σημείο μάλλον είναι. Ίσως με τον καιρό γίνει αυτό που μου λένε όλοι το "θα συνηθίσεις" αλλά ξέρεις αυτό είναι που με τρομάζει πιο πολύ.

29.1.11

δουλειά και συνάδελφοι

2 απο τις λέξεις που μπήκαν πρόσφατα στο λεξιλόγιό μου και θα μείνουν εκεί ελπίζω για καιρό και σε καθημερινό επίπεδο.

Δεν ήμουνα αυτό που λέμε "άνεργος" για καιρό ούτε πήγα σε πολλές συνεντεύξεις ούτε σκόρπισα πολλα βιογραφικά (οκ κάπου εδώ με μισείς αλλά άκου πρώτα).
Η δουλειά ήρθε μέσα απο εθελοντισμό πρακτική ή όπως αλλιώς θέλεις πες το και όλο αυτό κράτησε τουλάχιστον 4 χρόνια για να έρθει η στιγμή που τόσο εγώ όσο και ο χώρος είμαστε έτοιμοι για μια συνεργασία.

Χαρούμενος είμαι. Και πολύ μάλιστα. Αλλά αυτό το συναίσθημα φόβου και ανεπάρκειας λίγο κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες. Αν θα είμαι καλός. Αν θα είμαι τυπικός? Αν θα το αντέξω. Αν θα μπορέσω να το συνεχίσω να το κρατήσω να μην επηρεαστώ απο τα γύρω γύρω. Αν αν αν αν όλα αυτά τα αν μαζί.

Οι φίλοι μου χάρηκαν πολύ. Άνεργοι οι περισσότεροι μπορούν και βρίσκουν μέσα τους το χώρο να χαρούν. Δεν είναι εύκολο. Το έχω ζήσει. Το έχω δοκιμάσει. Οι συμφοιτητές που ξέρουν τα τι και τα πως χάρηκαν κ'αυτοί...οι περισσότεροι.

Όχι δεν μπορούν να χαρούν όλοι και να είναι υποστηρικτικοί και να σε χτυπάνε φιλικά στη πλάτη. Αλλά άμα δε μπορείς να χτυπήσεις τον άλλο "φιλικά στην πλάτη" μην κάνεις τίποτα άλλο πίσω απο την πλάτη του. Έλα μπροστά στα μούτρα του και πες του αυτό που νομίζεις.

Δε λέω οτι εγώ το έκανα αυτό πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις. Σίγουρα όμως σε όσους συναδέλφους και συμφοιτητές θεωρούσα "φίλους" μου προσπάθησα να είμαι ανοιχτός ειλικρινής και...όχι ρουφιάνος.

Αυτά έχει το ζωή έ?

so if you cant take it kiss my ass but i worked hard for this so let me be! or just let go!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...