27.9.10

panic my attack

Αγαπητή κρίση πανικού ή όπως αλλιώς θες να σε λέμε,

Καλά κάναμε παρέα αυτά τα χρόνια. Απο τότε που ήμουνα παιδί μπορούσα να βασιστώ σε σένα για να μου χαλάσεις τα βράδυα την εφηβεία και τις διακοπές μου. Δε σε ήθελα και δε σε ζήτησα ποτέ αλλά έμαθα να σε ανέχομαι. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει ντε και καλά να κατσικωθείς για τόσα χρόνια. Το έχεις παρακάνει.Τώρα επιστρέφεις. Εμένα με ρώτησες?
Ναι αναγνωρίζω την ανεργία μου.Τις αγγελίες που όποτε τις διαβάζω (καθημερινά) με κάνουνν να νιώθω πως ζω σε φαρσοκωμοδία. Τη δυσκολία μου να μείνω στην Ελλάδα γιατί χρειάζομαι άδεια παραμονής ή όπως σκατά το λένε. Το γαμημένο δικαστήριο που μου έχει κάνει τα νεύρα κρόσια και μου έχει στερήσει το γαλήνιο ύπνο μου εδώ και δύο χρόνια. Τις απαιτήσεις του μεταπτυχιακού μου που μου κάνουν το εντεράκι χάλια, αλλά εσύ θα έπρεπε να μείνεις μακρυά. Πέρασες τη γραμμή και αυτό σημαίνει πόλεμο.
Τώρα πάω για ύπνο. Μέχρι αύριο να έχεις φροντίσει να έχεις πάει στο διάολο μαζί με την ανεργία μου το εντεράκι μου τους συγγενείς μου και τις δικαστικές μου υποθέσεις.
Όπως βλέπεις παρέχω στον εαυτό μου τις καλύτερες συνθήκες έτσι ώστε εσύ να μην εμφανίζεσαι. Η ζωή στο μικρό σπίτι στο λιβάδι κυλάει όμορφα.Η Μαίρη δε τυφλώθηκε ποτέ αλλά έκανε μια ζωή τα κοτσιδάκια της Λώρας και το απόγευμα αρμέγανε μαζί τις αγελάδες.


Σε φιλώ και σου εύχομαι τα χειρότερα.

ο ξενιστής σου.

3.9.10

κάθε Σεπτέμβρη



θα βλέπω τις βιτρίνες με τα σχολικά
και θα ξέρω πως το σοκ του σχολείου δεν έχει φύγει απο πάνω μου ακόμα

ίσως γιατί δε μου έχουν τελειώσει οι σχολικές χρονιές
τις ζω ακόμα

φοιτητής στα 30 μου
με μέλλον την ανεργία μου

Τελευταία, ελπίζω, σχολική χρονιά.

Δε θα άντεχα άλλο.
Να πρέπει να δίνω εργασίες να διαβαζω (λέμε τώρα)

Να βλέπω τις βιτρίνες με τα σχολικά και να θέλω να τις σπάσω.

Και κάθε Σεπτέμβρη, δε ξέρω γιατί, με αμφισβητώ.
Περνάω μια κρίση.
Μια κατάσταση πολύ εσωτερική που με κάνει να μένω μόνος και να κοιμάμαι με τις ώρες.
Μπορεί να'ναι απλά βαρεμάρα και ο ψυχολόγος μέσα μου να ψοφάει για ερμηνείες.

Οπότε εφόσον πήγα νηπιαγωγείο στα 4 και τώρα είμαι 30 κλείνω περίπου 26 χρόνια σχολείο.
Αν σου πω οτι δεν έμαθα και πολλά?
Μάλλον έμαθα περισσότερα στο νηπιαγωγείο παρά στο μεταπτυχιακό.
Το να ανακαλύπτεις πως λειτουργούν οι κούνιες χωρίς κάποιος να σε σπρώχνει δεν είναι μικρή υπόθεση. Έχει ξεκάθαρα να κάνει με νόμους της φυσικής με δυνάμεις, ταλαντώσεις και άλλες μαλακίες που σε κάνουν, όταν ελέγχεις σωστά τα πόδια σου, να φτάνεις πολύ ψηλά.

Τώρα ποιος ελέγχει τα πόδια του?
Μερικές φορές με εγκαταλείπουν να τα βγάλω πέρα μόνος μου.
Λες και θέλουν να αποδείξουν τη δύναμή τους απέναντι στο υπόλοιπό μου σώμα


ΥΓ: ζητείται εργασία για ενηλικίωση ενηλίκου.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...