31.12.09

Ασυναρτησίες (21)

κάνε ησυχία να μ'ακούσω

πάρε τις λέξεις μου
τις ανάκατες
τις βρώμικες
τις χιλιοφορεμένες
και βαλ΄τις σε σειρά

έτσι που να λένε κάτι

προστακτική

μόνο αυτή

τώρα πια
όλο και πιο λίγα
αντέχω
να μου λες

να κάνω
να φορέσω
να πω
να μυρίσω
να αδειάσω
να πάω
να κοιτάξω

όλο και πιο λίγα

πάρε τις λέξεις μου
και τις ευχές μου
και τα φιλιά μου
και τις βρισιές μου
και καντα οτι θες

έτσι κι'αλλιώς
τα στέλνω
ταξίδι
μόνα τους
μέχρι την άλλη άκρη

του καλωδίου
του τηλεφώνου
του πληκτρολογίου

του μυαλού μου


τέλος χρόνου
οτι πρόλαβες πρόλαβες
να πεις
να κάνεις
να μ΄αγαπήσεις
να ψάξεις να με βρεις

τέλος χρόνου
δέσε τις πληγές σου
τελείωσε άλλος ένας γύρος
πες του γεια κι΄απο μένα.


να πάει ο μισός στο καλό

21.12.09

Jingle-Jingle

Αύριο πετώ για το νησί! Εκεί μου λένε πω έχει 17 βαθμούς. Άλλη μια φορά χριστούγεννα και νέα χρονιά χωρίς το αγόρι μου. Πρέπει όπως κάθε χρόνο να διαλέξω και τώρα που εκεί κάτω είναι δύσκολα τα πράγματα πρέπει να παω να βρω την ηρεμία μου μέσα στο χάος.
Εντάξει. Θα πάω να βρω το παιδικό μου δωμάτιο να ξαπλώσω στο κρεβάτι και να ελπίζω να βρω την ασφάλεια. Για πόσο όμως χρειάζεται ένας άνθρωπος την ασφάλεια του πατρικού του? Έχω φτάσει σχεδόν τα 30 και όμως θέλω το δώρο του Αη Βασίλη κάτω απ΄το δέντρο και τα σπιτικά γλυκά και τη ζεστασιά και όλη την αγγαλιά του σπιτιού των παιδικών μου χρόνων. Να πάω εκεί και να γαληνέψω για να γυρίσω και πάλι εδώ πιο δυνατός υγιής και καλοταισμένος. Μακάρι!
Σας εύχομαι να βρείτε και εσείς τις αγγαλιές που θέλετε να χωθείτε και να περάσετε όμορφα όσο μπορείτε. Γιατί οι γιορτές είναι κυρίως δύσκολες. Σε φέρνουν αντιμέτωπο με τις ελλείψεις σου τα θέλω σου και την υπαρκτή ή οχι ευτυχία σου.
Καλές γιορτές!! Τα λέμε απ'το νησί αν και λίγο δύσκολα γιατί το internet εκεί έχει παραμείνει παιδικό όσο και το δωμάτιό μου.

14.12.09

yes, i'm gay But



ναι είμαι gay αλλά
δε μου αρέσει η Βίσση.
μου αρέσει να ψωνίζω.
μου αρέσει να μαζεύω παλιά έπιπλα
δε μου αρέσουν τα μπλουζάκια μου γυαλίζουν
μου αρέσουν οι ταβέρνες.
δε μου αρέσουν οι γάτες.
μου αρέσουν οι ταινίες καταστροφής και τα κόμιξ
δε θέλω να γίνω κομμωτής
αλλά μου αρέσει να ασχολούμαί με τη μόδα
δε μου αρέσει το ουράνιο τόξο
μου αρέσει η Eurovision
βαριέμαι στα gay bar
ακούω ροκ και λαικά
(οχι η Πεγκυ Ζήνα δεν είναι λαικό είναι σκυλί)
βαριέμαι την Kylie και τις φίλες της
ακούω Τρύπες και Κώστα Μακεδόνα
δεν είχα πάνω απο 10 ερωτικούς συντρόφους
το φρύδι μου το αφήνω στην ησυχία του
δεν έχω πάνω απο 3 gay φίλους
μου αρέσουν τα σκυλιά
έχω στο σπίτι ένα τοίχο ροζ

Αλλά όπως λένε και τα παιδιά στο video
αυτά δεν είναι επειδή είμαι gay
αλλά επειδή είμαι ο phoinix.

6.12.09

εκτός τόπου και χρόνου

Νομίζω είναι Δεκέμβριος. Δε ξέρω πια. Σήμερα θυμήθηκα να γυρίσω τη σελίδα του ημερολογίου στην κουζίνα. Το blog το έχω αφήσει κάπου στη γωνία. Τελευταία μαθαίνω τι είναι η ρουτίνα η έλλειψη χρόνου το "λείπω όλη μέρα απο το σπίτι".
Οι ώρες πρακτικής στο μεταπτυχιακό φορτώνουν το πρόγραμμα. Φεύγω στις 10 γυρνάω στις 10 όλη μέρα στο δόμο. Γυρνάω στο σπίτι κομμάτια. Συνήθως νιώθω οτι έχει περάσει ένα φορτηγό απο πάνω μου. Άνθρωποι περνάνε απο πάνω μου. Άνθρωποι περνάνε δίπλα μου, χάνονται απο δίπλα μου. Οι βδομάδες περνάνε γρήγορα. Σταματάω καμιά φορά, όταν είναι κόκκινο το φανάρι, και σκέφτομαι που πάω πάλι και γιατί το κάνω, ανάβει όμως πράσινο και ξεχνάω τη σκέψη μου.
Οι φίλοι μου είναι παντού. Στη δουλειά, στο σπίτι στο internet, στο νησί, στα νησιά και εγώ κλέβω χρόνο, να τους δω πεταχτά και να ρωτήσω τι κάνουν. Το αγόρι μου το βλέπω για λίγο το πρωί που ξυπνάμε καμιά φορά μαζί και ίσως για λίγο πάλι το βράδυ. Μου λείπει. Γίναμε τώρα μάλλον αυτό που λένε "ζευγάρι του Σαββατοκύριακου" μα αυτό δε μας φτάνει και δε θα'πρεπε να φτάνει σε κανέναν.
Δεν ήμουνα πάντα έτσι. Καθόμουνα ανήσυχος για πάρα πολλά χρόνια. Αυτά τα 2-3 όμως τρέχω και θα τρέχω. Δε ξέρω αν φαίνεται γκρίνια αυτό. Δε γκρινιάζω. Περνάω καλά. Κάνω αυτό που μου αρέσει. Είναι μέρες που νιώθω ικανός, δυνατός και χρήσιμος. Είναι μέρες που πονάω λιγότερο. Μέρες που μπορώ.
Δε ξέρω αν είναι έτσι η ζωή. Αν είναι έτσι γάμησέ τα. Τώρα ξέρω γιατί λένε "δραπετεύστε για διακοπές". Εγώ δεν τρέχω για παραπάνω λεφτά. Πρακτική κάνω δε πληρώνομαι αλλά γουστάρω πολύ. Μαθαίνω. Τα κάνω και σκατά και χάλια και χάνω και το νόημα καμιά φορά αλλά γουστάρω.
Έχω χάσει όμως το χρόνο πάλι. Μπαίνει το 2010!! (Οδύσσεια του Διαστήματος φάση). Έχει Χριστουγεννιάσει ο τόπος. Τόση καρδούλα δεν την αντέχω. Τόσο φωτάκι δεν το αντέχω! Μας έχει βγει απ΄τη μύτη πια! Αν και λέω να στολίσω δέντρο φέτος! Μπορεί να 'χει και πλάκα που ξέρεις. Πέρυσι δεν το γιόρτασα. Δεν άντεχα να το βλέπω χωρίς τον θείο μου. Πρωτοχρονιά χωρίς αυτόν και με το σοι μπάχαλο άλλη μια χρονιά. Φέτος όμως λέω να γράψω το σοι στ'αρχίδια μου και με την μνήμη μου (και το μυαλό μου) γεμάτα αγάπη να το γιορτάσω.

ΥΓ1: να θυμηθώ να πάρω νέο ημερολόγιο τοίχου για την κουζίνα. Αυτό μας τελειώνει.

ΥΓ2: Α! να πάρω και το νέο cd του Κ.Βήτα! και της Τσανακλίδου καλά οχι και της Αλεξίου είπαμε! Έλεος!

ΥΓ3: Τι καλά να καιγότανε το δεντράκι άλλη μια χρονιά!

8.11.09

To Paris!

ναι πήγα τελικά!











to be continued

27.10.09

to paris or not to paris?

Υποτίθεται πως την Τετάρτη το πρωί φεύγω για Παρίσι.
Λέω υποτίθεται γιατί μέχρι και την τελευταία στιγμή
δε ξέρω αν θα είμαι σ'αυτό το αεροπλάνο.

Η αλήθεια είναι οτι έχω μια δυσκολία με τις μετακινήσεις.
Πάντα είχα. Απο μικρός. Οι άλλοι χαίρονταν που πηγαίναμε εκδρομή και εγώ μέτραγα με αγωνία το πότε θα τελειώσει αυτό το βάσανο.

Ακόμη και τώρα 10 χρόνια μετά, που κάνω περίπου 6 πτήσεις το χρόνο απο και προς το νησί μου είναι δύσκολο. Τη προηγούμενη μέρα θα είμαι άρρωστος. Θα παρακαλάω να εφευρεθεί ο διακτινισμός και η τηλεμεταφορά μέχρι και το τελευταίο λεπτό πριν μπω στο αεροπλάνο αλλά τελικά ποτέ δε γίνεται και έτσι δένομαι σφιχτά στο κάθισμά μου βάζω μουσικές στ'ακουστικά μου και προσπαθώ "να έχω ένα ευχάριστο ταξίδι"

Δεν είναι οτι φοβάμαι τ'αεροπλάνα. Καλά δεν τα αγαπώ κιόλας αλλά δεν είναι αυτό.
Είναι αυτό που κάθε φορά αφήνω πίσω και το άγνωστο που κάθε φορά θα βρω ακόμη και αν επιστρέφω στο πατρικό μου.

Είναι συνολικά η μετακίνηση, οι μέρες εκτός της βάσης μου, μακρυά απ'το σπίτι μου τη ρουτίνα μου. Αν περίμενε κανείς απο μένα να ανακαλυφθεί μια μέρα η Αμερική ακόμη θα πιστεύαμε ότι η γη είναι επίπεδη.

Στα ταξίδια συνήθως δεν είμαι καλή παρέα. Γκρινιάζω. Φοβάμαι. Δυσκολεύομαι. Οπότε και τα αποφεύγω. Αυτή τη φορά έκλεισα τα εισιτήρια εδώ και 2 μήνες. Πολύ φτηνά. Μια χαρά. Καλή παρέα έχω. Όμορφα είναι εκεί που παω δεν είναι οτι με στέλνουνε και ανταποκριτή στο Ιράκ. Αλλά εγώ πάλι δυσκολεύομαι.

Δε βγάινω εύκολα απ'το σπίτι. Πάντα κουβαλάω μαζί μου μια τεράστια βαλίτσα, με τα "απαραίτητα", κάνω τη προσευχή μου και περνάω το κατώφλι μου.

Είναι άλλοι που πεθαίνουν για ταξίδια. Τους ρωτάς "τι θες να κάνεις στη ζωή σου"? και σου λένε με θράσος: μα να ταξιδέψω σ'όλο τον κόσμο φυσικά. Για κάτσε ρε φίλε, δηλαδή το έχεις τόσο εύκολο? Εμένα γιατί μου φαίνεται βουνό? Εγώ γιατί δε μπορώ?

Είναι που λέτε την Τετάρτη το πρωί να φύγω. Θεσσαλονίκη Αθήνα- Αθήνα Παρίσι για 5 βράδυα, και πάλι πίσω. Ακόμα δε ξέρω. Έχω ψιλοβρεί τι θα πάρω μαζί μου. Ετοιμάζομαι σιγά σιγά, μα μέχρι και το τελευταίο λεπτό δε ξέρω αν θα μπορέσω να ανέβω σ'έκείνο το αεροπλάνο.



ΥΓ: ουφ!

15.10.09

Φατμέ, Χαρούλα, Αφροδίτη

Εντάξει το παραδέχομαι. Χειμωνιάζει. Πίνω ζεστό καφέ. Άναψα για λίγο το καλοριφέρ. Πρέπει να βρω τα χειμερινά μου. Εντάξει δεν είπα οτι θα φορέσω και παλτό. Εδώ όμως στα βόρεια κάνει κρύο. Πονάει ο λαιμός μου.Μετά απο 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη δε λέω να συνηθίσω. Το νησί μου έχει εποχές. Εκεί όμως δε φόρεσα ποτέ σκούφο και γάντια. Έχω εδώ τη κουβέρτα του παππού μου και σκεπάζομαι τα βράδια. Ο βασιλικός μου θα ζήσει το χειμώνα; Τα κακτάκια θα παγώσουν; Παράξενος χειμώνας μπαίνει, παράξενη εποχή, κανείς δε ξέρει που πηγαίνει δε ξέρει που θα βγει.
(να μας βγει σε καλό)



ΥΓ: και ναι φέτος νοικιάσαμε το ίδιο σπίτι!

12.10.09

αμφιταλαντεύομαι





το μόνο σίγουρο είναι πως, κάποιος τα παίρνει όλα.
(ο χαραμοφάης)

5.10.09

the greek way

Στο Ελλάντα έχομε Ντεμοκρατία





28.9.09

copy-paste

όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν
σε ένα αέναο κύκλο

ένας στροβιλιστός χορός
κυκλοτικός και περήφανος

με μαντήλια στον αέρα
κι άντε πάλι απ΄την αρχή

πόσες φορές αρχή και τέλος
να ανοίγουν και να κλείνουν οι δρόμοι

σαν παιχνίδι επιτραπέζιο
κρυψώνες μυστικές
λαβύρινθο και φιδάκι

να σηκωθείς
ξανά και ξανά και ξανά
στο πείσμα σου

με φωνή δυνατή απ΄τα πνευμόνια σου
και όρκους σιωπηλούς.

να βρίσκεις και να βρίσκεις το δρόμο
επίμονα

κι όλο απ΄την αρχή

24.9.09

ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.

είναι μια απο κεινες τις βδομάδες που πραγματικά
δε προφταίνεις να δεις τη φάτσα σου στον καθρέφτη.
όχι οτι έχω πολλές δουλειές
μα γιατί συνέχεια προκύπτουν μικρά ευχάριστα ή δυσάρεστα θεματάκια
που απο τη μια σε βγάζουν απο τη ρουτίνα
και απ'την άλλη κάνουν τις μέρες να μην κυλάνε.

η εβδομάδα αυτή κόλλησε κάπου και όλα μοιάζουν ανοιχτά και μετέωρα.
αποτελέσματα τοποθετήσεις θέσεις μετακινήσεις.

και εγώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βρω δυο ώρες να κοιτάω το ταβάνι
και όταν τελικά τις βρίσκω (γιατί δεν είναι και ΤΟΣΟ δύσκολο) βαριέμαι
και ανοίγω νέες δουλειές κουβέντες συζητήσεις ιδέες και σχέδια.

η σχολική χρονιά ξεκίνησε. κάθε μέρα πρακτική τώρα πια
και έχω αρχίσει να νυστάζω τα βράδια.
εκεί που κηνυγούσα τον ύπνο τώρα με κηνυγάει αυτός!

μα εγώ θέλω το βράδυ αργά εκεί που όλα πάνε να ησυχάσουν
να ακούσω τις γλυκές ροκ μελαγχολικές μουσικές μου
και να προσπαθήσω να κλάψω
αν και τελικά ποτέ δε τα καταφέρνω.

μπαίνουμε ξανά σε άλλη εποχή
σε μια ακόμα αλλαγή.
που θα είσαι φέτος τι θα γίνει ποιούς θα γνωρίσεις
και ποιοι θα γίνουν αγαπημένα ονόματα και ποιοι οχι.

έχει μια αγωνία και μια προσμονή όλο αυτό
αλλά απο την άλλη μάλλον θέλω απλά τη βολεμένη ησυχία μου
να μην πέσει φύλλο
να μη φυσίξει τίποτα απο πουθενά.

ίσως αύριο το πρωί να είναι καλύτερα
και απλά να γκρινιάζω για το σπορ!
θα δείξει το πρωί.

για την ώρα κλείνουν τα μάτια μου
χωρίς να έχουν τέτοιες οδηγίες.

πήγε 3 παρα τέταρτο.

16.9.09

Ασυναρτησίες (20)

πίνω το πρώτο μου τσαι
έξω σπάει η ζέστη.
βιτρίνες με μάλλινα.

οτι και να πεις
το καλοκαίρι αυτό τελείωσε.

τα πλατάνια γύρω απ'το μεγάλο πάρκινκ
σιγά σιγά μαραζώνουν

εγώ ξυπνάω πρωί και κάνω ελληνικό.
άμα έχω χρόνο και διπλό.

και φεύγω πάντα βιαστικά τώρα πια.


μετά πάλι σπίτι το βράδυ.
στο λεωφορείο το παλιό
με τις ξύλινες καρέκλες.
κοιτάω τη φάτσα μου στο τζάμι
και μου ρχεται να βάλω τα κλάματα.
μόνο που δεν το κάνω ποτέ.

τότε σε σκέφτομαι
και πλημμυρίζω αγκαλιές


ψάχνω μια λεπτή κουβέρτα
και χάνομαι μέσα της
άμα κοιμάμαι
δε με βλέπεις καθόλου.
σα να βυθίζομαι πίσω στη μήτρα
και να γεννιέμαι το πρωί.

και ύστερα
πάλι και πάλι.

τα πάντα λεν πως αλλάζουν
μα όχι ακόμα.
και πως μια μέρα
κάτι θα κάνει κρακ
και τα ταξίδια θα μεγαλώσουν
μέσα μας
μακριά μας

σ'αυτά που υποσχεθήκαμε και ονειρευτήκαμε
και σ'αυτά που πιστέψαμε.
(αν πιστέψαμε ποτέ σε κάτι)
μια μέρα τη φορά.

και μερικές φορές μια ώρα.

20 λέξεις

12.9.09

stardust

"Όλοι κρύβουμε κάτι τον περισσότερο καιρό. Κρύβουμε τόσο βαθιά κομμάτια του εαυτού μας που ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Ναι, υπάρχουν μερικές φορές που θέλεις να ξεχάσεις και το ποιος είσαι - εντελώς. Όμως έρχονται κάποιες εποχές που το παρελθόν επανέρχεται με δύναμη έχοντας τη μορφή εραστών που έχεις ξεχάσει, ονείρων που ξαφνικά θυμάσαι, με φράσεις που σκάνε στη μέση μιας συζήτησης και σε τινάζουν σα να έπιασες γυμνά καλώδια με βρεγμένα χέρια, με εικόνες ή τραγούδια που σου θυμίζουν ό,τι προσπαθούσες να θάψεις. Τότε θέλεις να βάλεις τα κλάματα ή να το σκάσεις. Και τότε χτυπάνε τα τηλέφωνα και σε καλούν φίλοι και Beautiful People που θέλουν να σε δουν, να σε θαυμάσουν, να σε φλερτάρουν. Καταπίνεις το παρελθόν και βγαίνεις έξω πανέμορφος, έτοιμος να καταπλήξεις τα πλήθη με μάτια που τα δάκρυα τους έχουν χαρίσει τη λάμψη του survivor."

διαβάζω το ζώδιό μου στην Athens Voice. ποιος είναι αυτός που με ξέρει τόσο καλά?
όποιος και αν είσαι σταμάτα να με παρακολουθείς! βγάλε τις κάμερες απο το σπίτι μου και πες στους ντετέκτιβ σου να πάνε στο διάολο. Δεν εξηγείται αλλιώς!

30.8.09

...

είδα στον ύπνο μου πως δούλευα στα μπουζούκια.
τραγουδούσαμε σε ένα σχήμα 15 άτομα. αγόρια και κορίτσια.
ήτανε κάτι σαν fame story και ήξερα ότι θα φύγω απο τους πρώτους.
ένας άλλος με βοηθούσε να μάθω τα βήματα και τη σειρά.
είχα πολλά παπούτσια μα φορούσα πάντα κάτι άσπρα stan smith.
έπρεπε να φοράμε όλοι ίδιο πουκάμισο.
μου φέρανε ένα νούμερο μικρότερο μα τελικά χωρούσα.
στη σκηνή ίσα που φαινόμουνα.
είμαι και παράφωνος οπότε γάμησέ τα.
είχα το άγχος να προλάβω την πρόβα, να μάθω τα λόγια απ'τα τραγούδια να είμαι στην ώρα μου. μάλλον μου έλειψε να ανέβω σε σκηνή.

μετά είδα λέει πως παντρευτήκαμε.
σου πήρα και δώρο ένα μεγάλο κουτί μα δε θυμάμαι τι είχε μέσα.
οι φίλοι σου μας έφεραν το Taboo το scrabble και τη μονόπολη.
με ρώτησες τι ήθελα να παίξουμε μα εγώ ήθελα μόνο να τα κοιτάω και να χαίρομαι.
με έδειξες στους φίλους σου λίγο σαν τρόπαιο, και μου άρεσε.
όπως όταν ήμουνα μικρός και η μάνα μου με έδειχνε με καμάρι.

ύστερα λέει άρχιζε το καλοκαίρι και έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε και που θα πάμε.
άνοιξα τα μάτια μου και είχε συννεφιά.

άμα μου πεις "καλό χειμώνα" θα βάλω τις φωνές.

28.7.09

μετακίνηση

επιστροφή στην πόλη απο το νησί μου.
έξω έχει ησυχία, και βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις όπου γουστάρεις.
νιώθω σαν να σταμάτησε ο χρόνος εδώ.
ίσως πάλι φταίει που μόλις ξύπνησα και είμαι λίγο εκτός.
στον ύπνο μου έβλεπα πόλεμο.
κόσμος προσπαθούσε να μετακινηθεί σε ασφαλές μέρος.
όπως στην Κύπρο στην εισβολή.

όλοι ανεβοκατεβαίνουν.
έρχεσαι και φεύγεις.
δε ξέρεις που είναι οι άλλοι.
στο δρόμό θα είναι και αυτοί για κάποιο νησί
ή έστω για το πατρικό τους.
και όλοι πάνω κάτω.

το νησί μου είχε μια γλύκα τώρα.
μια νοσταλγία.
στη βεράντα με καρπούζι και χαλούμι
κουβεντούλα ως αργά
και οι μπύρες να'ναι παγωμένες.
εκεί ακόμη δε κλειδώνεις την εξώπορτα το βράδυ
αν και άρχισαν όλοι να μιλούν για τους ξένους
που "αμαν πια γεμίσαμε απο δαύτους".

Οι δικοί μου με περίμεναν.
πάντα με περιμένουν να επιστρέψω.
όπως με περιμένουν να επιστρέψω κάποια μέρα εκεί
να βρω μια καλή κοπέλα
να φτιάξω το σπίτι
και να το γεμίσω με οικογένεια.

μα εμένα η οικογένεια μου είναι εδώ.
είναι το μωρό μου
οι φίλοι μου
η ευκαιρία να βγω στο δρόμο και να βρω 2 γνωστούς
να δω ανθρώπους που ξέρω τη φάτσα τους
και αυτή τη δικιά μου.

στο νησί ξεχάστηκα
το κινητό μου εκεί είναι άδειο απο ονόματα
και είμαι πάντα ο επισκέπτης

πάνω κάτω στα δρομολόγια της aegean
και της cyprus airways
κοντά 10 χρόνια μένω εδώ.
μα δε γίνεται ποτέ εύκολο.

τώρα θα φύγω και γω με τη σειρά μου
να πάρω την οικογένεια
να πάμε διακοπές
στα μπάνια του λαού.
μια σκηνή και 2 υπνόσακοι
και δρόμο

καλές μετακινήσεις.

7.7.09

2 Χρόνια (και κάτι ψιλά)

Έχω 2 χρόνια τη ψυχή μου στην οθόνη.
Τη γράφω τη σβήνω και της κάνω τα χατίρια.
Της βάζω τις μουσικές που γουστάρει και άμα δεν έχει κέφια με βάζει να κάνω ησυχία.

Έχω 2 χρόνια ένα σπίτι.
Μαύρους τοίχους σκόρπια λόγια
και λίγα κάδρα κρεμάω που και που.

Έχω 2 χρόνια που σας μιλάω.
και όταν σταματάω σκέφτομαι τι να σας πω.

Έχω 2 χρόνια τη ψυχή μου στον τοίχο.
Στο χάος της.
Τις παιδικές της μνήμες
τις στιγμές μου σε φωτογραφίες
και τις ασυναρτησίες του μυαλού μου.

Έχω 2 χρόνια που κάνω κλικ κλικ και σας ψάχνω.
Χτυπάω κουδούνι στα σπίτια σας
σκουπίζω τα πόδια μου στο χαλάκι
και αφήνω τα λόγια μου στα λόγια σας.

Έχω 2 χρόνια (και κάτι ψιλά)
που μετράω τις μέρες μου
σ'αυτό το δευτέρι

ΥΓ: αφιερωμένο το τραγουδάκι που μου κόλλησε τελευταία, και ένα "κοίτα" για το καλοκαίρι




1.7.09

Στο άδειο μας πακέτο!

Στην εποχή της καπνοαπαγόρευσης!
Αφιερωμένο στους παράνομους κυνηγημένους απόκληρους ανεπιθύμητους περιθωριακούς καπνιστές!! (φτου μας)

28.6.09

12ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης


Κάθε χρόνο στο αντιρατσιστικό περνάω τέλεια! Βλέπω φίλους που είχα να δω καιρό, τα λέμε τρώγοντας Αφγανικό Ρύζι και τυρόπιτα απο τη Γεωργία αγοράζουμε καφέ απο τον σπόρο ακούμε μουσικές ξαπλωμένοι στα γρασίδια και το πιο σημάντικό, δε νιώθουμε μόνοι στις ιδέες τις σκέψεις και τις στάσεις μας.

Μήπως όμως τελικά το αντιρατσιστικό φεστιβάλ έχει γίνει μόνο αυτό? Βρισκόμαστε μεταξύ μας, τα λέμε μεταξύ μας και τα ακούμε πάλι εμείς. Πόσοι αλήθεια ξενοφοβικοί ομοφοβικοί ρατσιστές ακροδεξιοί μας ακούνε εκεί έξω?

Ο μετανάστης μιλάει με τον πρόσφυγα και ο πρόσφυγας με τον ομοφυλόφιλο και αυτός με τη σειρά του με τις κακοποιημένες γυναίκες και στους άστεγους τους ψυχικά πάσχοντες τους απεξαρτημένους και τα άτομα με αναπηρίες. Ένας κύκλος ανθρώπων που τα λέει έτσι και αλλιώς κάθε χρόνο και τα ακούει κάθε χρόνο.

Υπάρχει όμως κανείς άλλος εκεί έξω που να ακούει όλους εμάς και να παίρνει κάτι απο όλο αυτό που γίνεται?

Πραγματικά δε ξέρω αλλά εγώ στο αντιρατσιστικό συνεχίζω να περνάω τέλεια!


ΥΓ: Το φεστιβάλ φέτος θα συνεχίστεί εκτάκτως μέχρι και τη Δευτέρα αφού λόγω καιρού δε μπόρεσε να πραγματοποιηθεί ότι ήταν προγραμματισμένο την Παρασκευή.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...