29.10.07

ασυναρτησίες (5)

δεύτερος καφές
να ξυπνάω αργά
στις μέρες που απλά περιμένεις

και παγώνεις
στον ατέλειωτο μέσα σου
χρόνο

που στόχοι και μνήμες
γίναν ένα

και ένα λιγότερο
κάθε λεπτό

μέρες με βρισιές και πονοκέφαλο
που αν δε ρωτήσεις
έχεις χάσει τις μέρες

το κινητό μου διαφωνεί
με το ρολόι μου
στο χρόνο

και μια ώρα πιο λίγο φως τώρα
γιατί χειμώνιασε
γιατί χειμωνιάζει



τσιγάρα που δεν ήθελες να καπνίσεις
αλλά συνέχεια βρίσκονται στο στόμα σου
πέρα απο σένα και πανω απ' τη λογική
καμιά φορά φοβάσαι μη μασίσεις κατα λάθος το φίλτρο

τα γατιά της γειτονιάς σκαρφαλώνουν στα δέντρα
και με παρακολουθούν
κρατάνε σημειώσεις
και λένε στον Αη Βασίλη αν ήμουνα καλό παιδί

μα εγώ κόλλησα πάλι
και ψάχνω στιγμές
να γεμίσω τις μέρες μου

στο άδειασμα της μνήμης
πόσα χρόνια μένω εδώ?

και αν οι τοίχοι με θυμούνται
μετά που θα φύγω

και αν θα λένε τις ιστορίες μου
στον επόμενο επισκέπτη

24.10.07

εν-δυο ενα



Ήμουνα πολύ μικρός, γυρω στα 4 μάλλον. Ήτανε μεγάλη γιορτή! Η μαμά μου μου φορούσε τα καλά μου, πάντα πιο ζεστά απο όσο έπρεπε, και ίδρωνα πολύ.Με χτένιζε και με καμάρωνε και μου χαμογελούσε, οσο μπορούσε τότε να χαμογελά. Έπειτα ακουγόταν η κόρνα του θείου μου και έκανα σαν τρελό! 'Ετρεχα να κατέβω τις σκάλες και το χαμόγελό μου ήταν τόσο δυνατό που θαρρείς θα μου έσκιζε τα μάγουλα. Τότε ο θείος μου είχε εκείνο το μεγάλο μπλέ μερσεντές και μας χωρούσε όλους.
Στο δρόμο μετρούσα τα σημαιάκια και είχα και μαζί μου αυτό που είχα φτιάξει με τη δασκάλα μου.Τρομερά περήφανος για τη δημιουργία είχα πετύχει το σταυρό τέλεια και όμως επέμενα να μου αγοράσουνε ακόμη ένα σημαιάκι! Δυσκολευόμασταν πάντα στό παρκάρισμα, και με ζάλιζαν πολύ τα μπρος πίσω. Ο κόσμος πολύς. Μαζεμένοι στα πεζοδρόμια κρεμασμένοι στα μπαλκόνια και εγώ σκαρφαλωμένος στους ώμους του θείου μου να του πειράζω τ'αυτιά.
Πρώτα το πεζικό, μετά τα τανκς! Τι ωραία που ήτανε τα τανκς ίδια με τα παιχνίδια μου, έκαναν τόση φασαρία και τα ένιωθες να κυλάνε μέχρι το στομάχι σου.Στρατιωτάκια εν-δυο περήφανα και χαρούμενα ή έστω έτσι μου έμοιαζαν τότε, χτυπούσαν δυνατά το δρόμο με τα πόδια τους , και ένιωθες ασφάλεια. Έπειτα βλέπαμε τον ξάδερφό μου, δόκιμος τότε στο στρατό, βγάζαμε φωτογραφίες, χειροκροτούσαμε και τον φωνάζαμε. Πανέμορφες Κυριακές και αργίες στα μπλέ και τα χακί και εμέις μικροί ρεπόρτερ που μαζεύαμε υλικό για τις ζωγραφιές μας.
Πέρασαν 23 χρόνια απο τότε. Δεν παρέλασα ποτέ. Ούτε στο σχολείο, ούτε στον στρατό. Ποτέ δε θέλησα να παρελάσω. Θυμάμαι τις εθνικές εορτές στο σχολείο. Στο δημοτικό ενθουσιασμένος που θα έλεγα ποιηματάκια, και στο λύκειο αηδιασμένος απο όλη αυτή την "υπερηφάνεια". Κάτι μου έλεγε μέσα που ακόμη και πριν απο 10 χρόνια πως κάτι πήγαινε στραβά με αυτές τις γιορτές. Απορούσα γιατί στη επέτειο του Πολυτεχνείου κάναμε απλά μια ώρα γιορτή ενώ στις εθνικές επετείους αφιερώναμε ολόκληρη μέρα. Ποτέ δε πήρα απάντηση απο κανένα καθηγητή μου και όλες αυτές οι φαμφάρες μου σπάγανε τα νεύρα.
Κοιτάω τώρα τα παιδάκια που πάνε χαρούμενα στις παρελάσεις και μέχρι ένα σημείο μπορώ να τα καταλάβω.Βλέπω τους φαντάρους στις παρελάσεις και ξέρω πόσο πολύ τους κουράζει αυτό, πως μπορεί να είναι ενάντια με τα φρονήματά τους, πως πρέπει να έχουν κάνει πρόβες εδώ και βδομάδες και πως αυτά τα τανκς τα έχουνε γλείψει και γυαλίσει για να κουνήσουμε εμείς περήφανα σημαιάκια για το έθνος!
Στα σχολεία της γειτονιάς μου οι τοίχοι γέμισαν με συνθήματα "καμία συμμετοχή στις
παρελάσεις" και απορώ πιο θα είναι το κόστος για ένα έφηβο που αρνείται να πάρει μέρος σε αυτό το φασιστικό πανηγυράκι ή που τον αναγκάζουν να περπατήσει τη Τσιμισκή με τη στολή του.Ξέρω πως θα δούμε και πάλι τα "περήφανα νιάτα" με μίνι φουστίτσα και απορώ αν είναι απλά μια αντίδραση σε αυτή την ιστορία ή αν απλά θα τις τραβήξουν οι κάμερες και πρέπει να είναι στη τρίχα.Ξέρω πως θα δω και πάλι τον νομ(ο)νάρχη α μοιραζει σημαιάκια στα παιδάκια, τους μελοντικούς ψηφοφόρους , και απορώ αν ποτέ αυτή η χώρα θα είναι έτοιμη να δεχτεί. Να δεχτεί τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες, τους αλλοδαπούς τους όποιους σιχαίνονται αυτές τις παραδόσεις.
Φοβάμαι πως θα μας πάρει καιρό, και δε ξέρω τι πρέπει να κάνει κανείς. Να κλειστεί στο σπίτι του μακρυά απο την όλη γιορτή ή να κατέβει σε διαδήλωση? Να φύγει απο αυτή τη χώρα ως αυτοεξόριστος ή να κάτσει εδώ να την παλέψει? Αλήθεια δε ξέρω.

22.10.07

Is your Betty ready?

βλέπεις το γατάκι σου να μαραζώνει?
βαρέθηκες να το βλεπεις στα ίδια χρώματα?
το γκρίζο στους κροτάφους ήταν γοητευτικό
αλλά πηρε τη κατηφόρα?
θέλεις μια αλλαγή
αλλά η κομμώτρια κοστίζει?
βάλε χρώμα στη ζωή σου!
Τώρα και σε εορταστικούς χρωματισμούς
για το Halloween!!

οι φίλες σας θα το ζηλέψουν!

get ready!!




20.10.07

10%


Το νέο τεύχος του 10% προσπαθεί να απαντήσει στο προαιώνιο ερώτημα.



http://www.10percent.gr/

τελικά γεννιόμαστε ή γινόμαστε? Το φέραμε μαζί μας ή το βρήκαμε στο δρόμο μας?
Κολυμπούσε μαζί μας στη μήτρα? Ήμασταν δηλαδή απο πάντα?
ή ένας συνδυασμός γονιδίων και περιβάλλοντος το βοήθεισε να "εκκολαφθεί"?
Σου άρεσε απο πάντα ο Γιωργάκης ή όταν σε έφτυσε η Ελενίτσα πηρες τον κακό το δρόμο?
Φταίει η μαμά που ήθελε κορίτσι ή ο μπαμπάς που ποτέ δε σε έμαθε μπάσκετ?
και τελικά σε ποιά ηλικία ένιωσες τη διαφορετικότητα?




16.10.07

πυροτεχνήματα



8 η ώρα χτες βράδυ
μένει περίπου μισή ώρα να τελειώσουμε τα γραπτά
και αρχίζουν έξω να σκάνε πυροτεχνήματα!
όχι ακόμα ρε παιδιά!
σε λίγο!

έβαλα τα γέλια!
ήτανε τόσο σουρεάλ όλο αυτό!
καθόμουνα και κοιτούσα τον ουρανό
μέσα απο τα τεράστια παράθυρα
τα χρώματα να εκρήγνυνται
και να κυλάνε

δυνατές εκρήξεις
που φτάνουν μέχρι το βάθος
σείεται η ψυχή μου
και εγώ γελάω!

έπειτα βαζω μια φωνή
"στα χαρακώματααα"

και ουρανός έγινε πάλι το βραδυνό του χρώμα!

12.10.07

μεταπτυχιακό-τελική ευθεία

ουφ! άγχος και ανησυχία! άγχος και νεύρα!τη Δευτέρα είναι οι εξετάσεις για το μεταπτυχιακό!2-3 μέρες δηλαδή μείνανε!Που αλλού σε αυτό το μάταιο πλανήτη
δίνεις εξετάσεις για να σε πάρουν για μεταπτυχιακά?σε ποια χώρα το είδατε αυτό?ε?εε?εεε
Ναι ναι το ξερω δεν είναι τώρα η ώρα για τέτοια!δε θα αλλάξουμε τη παιδεία στην Ελλάδα σήμερα...(αύριο μπορείς?) Για πόσο καιρό ακόμη θα δίνουμε εξετάσεις σε αυτή τη ζωή?Όλο απο τεστ μας περνάνε! Πάλι καλά που δε μας κοιτάνε και στα δόντια..Έχω πήξει στο σφράγισμα!

το γραφείο μου με φωνάζει..
(το άκουσες και εσύ ε?)



9.10.07

ασυναρτησίες (4)

είναι απο εκείνες τις μέρες

τις ενδιάμεσες μέρες

που τα όνειρά σου
σου μιλάνε στο πληθυντικό
λες και σε σέβονται τα μαλακισμένα
και κάνουν ησυχία
μη σε ξυπνησουν
καθως σκαλίζουν τις μνήμες σου
και τις κρυφές προφητείες
γελάνε με τα κόλπα σου
μα σε φωνάζουν "κύριε"

είναι απο εκείνες τις μέρες
τις μέρες του μετά

που τώρα οτι και να πεις
θα χαθεί για πάντα
και σιγά μην έχει σημασία

τίποτα και πουθενά

κλεισμένος στο σπίτι
στον υπαρκτό σου κόσμο
δυο στάσεις στη κουζίνα και έπειτα σκεπάζεσαι

το έξω υπάρχει ακόμα
σου τηλεφωνούν απο εκεί
και σου λένε τι σκατά καιρό κάνει
κάτι ξανθιές μουνίτσες
που ούτε να τις φτύσεις
και τις κοιτάς στα μάτια
γιατί χέστηκες για παρακάτω

και είναι απο εκείνες τις μέρες
τις άτολμες μέρες

που ενω ο χρόνος μέσα σου σταμάτησε
το σώμα σου κοιμάται και ξυπνάει προγραμματισμένα
στις ευχές
τις κατάρες
και τις βλαστιμίες σου

και όλο ζητάει

και εσύ πάντα εκεί υπηρέτης πιστός
και κύριος για τα παιδιά της γειτονιάς
που όλη μέρα παίζουν με τα δέντρα


(ύστερα ρίχνω πέντε αναβράζοντα δισκία στον κουβά και έπειτα στο χώμα)



είναι απο εκείνες τις μέρες
που δεν είναι απλές
και απλά δε γίνεται να σταματήσουν
όσες σπονδές παρακλήσεις και θυσίες και αν έκανες

το εδώ και το τώρα χάνεται
και εσύ παγιδευμένος στον ενδιάμεσο χρόνο σου
λύνεις σταυρόλεξα για τις αιτίες

στα περιορισμένα σου τετράγωνα ξεχνιέσαι
βάφεις τα μαύρα με άσπρη μπογιά
και απλώνεις τις λεξεις σου παντού

τα μετρημένα δε σου άρεσαν ποτέ

Φεγγάρια




Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
Κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων

Σ’ αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή κι απελπίζομαι
Έπεται γιατί ντρέπεται
η κραυγή του θηρίου
Σ’ αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε κι αλύτρωτε
Τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου

Χαμένη κιβωτός
ο μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
Κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι


7.10.07

Μένουμε πάντα παιδιά!

ο νέος κατάλογος LEGO για το 2008 διέρευσε στο net!
Τι θα μου πάρεις?






έχει και Indiana-jones!

5.10.07

Βατίδου-Κούγιας



πάει η ήσυχη γαλήνια χριστιανική ζωή
το γνωστό ζευγάρι αλληλομηνύθηκε!
ποιος τα πιάνει τα κουτσομπολίστικα!
ποιος είδε τον Κούγια και δεν τον φοβήθηκε!

Λαζόπουλε αγάπη μου σου' φεξε πάλι!

Το γνωστό μοντέλο μήνυσε τον γνωστό δικηγόρο για ξυλοδαρμό!
Ο έντιμος δικηγόρος του ήθους και της ηθικής σηκώνει και χεράκι!

το' χα δει το έργο.
(ε αφού του φαινότανε να μην το πω?)

σας παραθέτω άρθρο απο ERT.gr

"Αλληλομηνύθηκαν στο αστυνομικό τμήμα Βουλιαγμένης το γνωστό ζευγάρι Εύη Βατίδου και Αλέξης Κούγιας. Το μοντέλο μήνυσε το σύζυγό της για ξυλοδαρμό επειδή γύρω στις μιάμιση τη νύχτα που επέστρεψε σπίτι της την ξυλοκόπησε μπροστά στα παιδιά τους. Στο αστυνομικό τμήμα υπέβαλαν μήνυση ο ένας εναντίον του άλλου. Στις επτά το πρωί η Βατίδου αναχώρησε από το Τμήμα και πήγε στο σπίτι της να αλλάξει προκειμένου να μεταβεί στην Ιατροδικαστική Υπηρεσία αλλά δεν μπόρεσε να μπει μέσα γιατί την είχε κλείσει έξω ο σύζυγος της. Τότε επέστρεψε στο Τμήμα και υπέβαλε εκ νέου μήνυση εναντίον του Κούγια."

2.10.07

Διώξε τη λύπη παλικάρι




πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι

1.10.07

ασυναρτησίες (3)


και περιμένω.
όπως πάντα .
να δω το χέρι σου
που δεν έμαθα ποτέ τι σχήμα έχει

γιατί δε μπορεί το δικό σου το χέρι
να 'ναι σαν όλα τ' άλλα.


και περιμένω.
ακόμα.
όπως όλοι
να μου δώσεις αποδείξεις.

το σύμπαν οδηγός μου.
και ο Θεός μου

στις μέρες αυτές

τις άνοστες και φοβισμένες μέρες

πες μου αν ήξερες εσύ
το βέλος
στου στόχου την αρχή
να κάνει κύκλο
αν μπορεί


και περιμένω
μέχρι το φεγγάρι να γίνει πιο λίγο απο μισό

και ύστερα πάλι αρχή
στη δόξα του φωτός σου


και περιμένω
τις λέξεις μου να μπούνε σε σειρά
και να μου γράψουν τα μελλούμενα

γιατί ποτέ δεν έμαθα
να περιμένω το μετά





ordinary day

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...