28.9.09

copy-paste

όλα τελειώνουν και όλα αρχίζουν
σε ένα αέναο κύκλο

ένας στροβιλιστός χορός
κυκλοτικός και περήφανος

με μαντήλια στον αέρα
κι άντε πάλι απ΄την αρχή

πόσες φορές αρχή και τέλος
να ανοίγουν και να κλείνουν οι δρόμοι

σαν παιχνίδι επιτραπέζιο
κρυψώνες μυστικές
λαβύρινθο και φιδάκι

να σηκωθείς
ξανά και ξανά και ξανά
στο πείσμα σου

με φωνή δυνατή απ΄τα πνευμόνια σου
και όρκους σιωπηλούς.

να βρίσκεις και να βρίσκεις το δρόμο
επίμονα

κι όλο απ΄την αρχή

24.9.09

ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.

είναι μια απο κεινες τις βδομάδες που πραγματικά
δε προφταίνεις να δεις τη φάτσα σου στον καθρέφτη.
όχι οτι έχω πολλές δουλειές
μα γιατί συνέχεια προκύπτουν μικρά ευχάριστα ή δυσάρεστα θεματάκια
που απο τη μια σε βγάζουν απο τη ρουτίνα
και απ'την άλλη κάνουν τις μέρες να μην κυλάνε.

η εβδομάδα αυτή κόλλησε κάπου και όλα μοιάζουν ανοιχτά και μετέωρα.
αποτελέσματα τοποθετήσεις θέσεις μετακινήσεις.

και εγώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βρω δυο ώρες να κοιτάω το ταβάνι
και όταν τελικά τις βρίσκω (γιατί δεν είναι και ΤΟΣΟ δύσκολο) βαριέμαι
και ανοίγω νέες δουλειές κουβέντες συζητήσεις ιδέες και σχέδια.

η σχολική χρονιά ξεκίνησε. κάθε μέρα πρακτική τώρα πια
και έχω αρχίσει να νυστάζω τα βράδια.
εκεί που κηνυγούσα τον ύπνο τώρα με κηνυγάει αυτός!

μα εγώ θέλω το βράδυ αργά εκεί που όλα πάνε να ησυχάσουν
να ακούσω τις γλυκές ροκ μελαγχολικές μουσικές μου
και να προσπαθήσω να κλάψω
αν και τελικά ποτέ δε τα καταφέρνω.

μπαίνουμε ξανά σε άλλη εποχή
σε μια ακόμα αλλαγή.
που θα είσαι φέτος τι θα γίνει ποιούς θα γνωρίσεις
και ποιοι θα γίνουν αγαπημένα ονόματα και ποιοι οχι.

έχει μια αγωνία και μια προσμονή όλο αυτό
αλλά απο την άλλη μάλλον θέλω απλά τη βολεμένη ησυχία μου
να μην πέσει φύλλο
να μη φυσίξει τίποτα απο πουθενά.

ίσως αύριο το πρωί να είναι καλύτερα
και απλά να γκρινιάζω για το σπορ!
θα δείξει το πρωί.

για την ώρα κλείνουν τα μάτια μου
χωρίς να έχουν τέτοιες οδηγίες.

πήγε 3 παρα τέταρτο.

16.9.09

Ασυναρτησίες (20)

πίνω το πρώτο μου τσαι
έξω σπάει η ζέστη.
βιτρίνες με μάλλινα.

οτι και να πεις
το καλοκαίρι αυτό τελείωσε.

τα πλατάνια γύρω απ'το μεγάλο πάρκινκ
σιγά σιγά μαραζώνουν

εγώ ξυπνάω πρωί και κάνω ελληνικό.
άμα έχω χρόνο και διπλό.

και φεύγω πάντα βιαστικά τώρα πια.


μετά πάλι σπίτι το βράδυ.
στο λεωφορείο το παλιό
με τις ξύλινες καρέκλες.
κοιτάω τη φάτσα μου στο τζάμι
και μου ρχεται να βάλω τα κλάματα.
μόνο που δεν το κάνω ποτέ.

τότε σε σκέφτομαι
και πλημμυρίζω αγκαλιές


ψάχνω μια λεπτή κουβέρτα
και χάνομαι μέσα της
άμα κοιμάμαι
δε με βλέπεις καθόλου.
σα να βυθίζομαι πίσω στη μήτρα
και να γεννιέμαι το πρωί.

και ύστερα
πάλι και πάλι.

τα πάντα λεν πως αλλάζουν
μα όχι ακόμα.
και πως μια μέρα
κάτι θα κάνει κρακ
και τα ταξίδια θα μεγαλώσουν
μέσα μας
μακριά μας

σ'αυτά που υποσχεθήκαμε και ονειρευτήκαμε
και σ'αυτά που πιστέψαμε.
(αν πιστέψαμε ποτέ σε κάτι)
μια μέρα τη φορά.

και μερικές φορές μια ώρα.

20 λέξεις

12.9.09

stardust

"Όλοι κρύβουμε κάτι τον περισσότερο καιρό. Κρύβουμε τόσο βαθιά κομμάτια του εαυτού μας που ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Ναι, υπάρχουν μερικές φορές που θέλεις να ξεχάσεις και το ποιος είσαι - εντελώς. Όμως έρχονται κάποιες εποχές που το παρελθόν επανέρχεται με δύναμη έχοντας τη μορφή εραστών που έχεις ξεχάσει, ονείρων που ξαφνικά θυμάσαι, με φράσεις που σκάνε στη μέση μιας συζήτησης και σε τινάζουν σα να έπιασες γυμνά καλώδια με βρεγμένα χέρια, με εικόνες ή τραγούδια που σου θυμίζουν ό,τι προσπαθούσες να θάψεις. Τότε θέλεις να βάλεις τα κλάματα ή να το σκάσεις. Και τότε χτυπάνε τα τηλέφωνα και σε καλούν φίλοι και Beautiful People που θέλουν να σε δουν, να σε θαυμάσουν, να σε φλερτάρουν. Καταπίνεις το παρελθόν και βγαίνεις έξω πανέμορφος, έτοιμος να καταπλήξεις τα πλήθη με μάτια που τα δάκρυα τους έχουν χαρίσει τη λάμψη του survivor."

διαβάζω το ζώδιό μου στην Athens Voice. ποιος είναι αυτός που με ξέρει τόσο καλά?
όποιος και αν είσαι σταμάτα να με παρακολουθείς! βγάλε τις κάμερες απο το σπίτι μου και πες στους ντετέκτιβ σου να πάνε στο διάολο. Δεν εξηγείται αλλιώς!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...