Αυτός ο Ιούλιος έμεινε κενός.
Στη μνήμη οχι.
Αλλά σίγουρα στη κίνηση.
ξέχασα τον Ιούλιο.
Αν ξεχάσω και τον Αύγουστο
δε θα είναι πια καλοκαίρι.
όταν έχεις φίλους έχεις οικογένεια.
και όταν έχεις αγόρι παρακαλάς να είστε οικογένεια.
Τουλάχιστον για να μπορείς να είσαι μαζί του στα δύσκολα μέχρι το τέρμα.
Αλλιώς πρέπει να περιμένεις.
Σε αίθουσες αναμονής.
Στο τηλέφωνο.
Στο σπίτι.
Στη πόλη.
Στο καλοκαίρι.
Στη μνήμη οχι.
Αλλά σίγουρα στη κίνηση.
ξέχασα τον Ιούλιο.
Αν ξεχάσω και τον Αύγουστο
δε θα είναι πια καλοκαίρι.
όταν έχεις φίλους έχεις οικογένεια.
και όταν έχεις αγόρι παρακαλάς να είστε οικογένεια.
Τουλάχιστον για να μπορείς να είσαι μαζί του στα δύσκολα μέχρι το τέρμα.
Αλλιώς πρέπει να περιμένεις.
Σε αίθουσες αναμονής.
Στο τηλέφωνο.
Στο σπίτι.
Στη πόλη.
Στο καλοκαίρι.
Δε ξέρω αν θα υπάρξουν διακοπές φέτος με την έννοια του "πάμε να φύγουμε αγάπη μου".
Υπάρχουν διακοπές με την έννοια του "τέρμα, τώρα θα ξυπνάω τι ώρα γουστάρω για κάνα μήνα". Και μπορεί αυτό να φανεί αρκετό.
Γιατί όταν έχεις οικογένεια, ή οταν εύχεσαι να είστε οικογένεια, δεν έχεις πάντα αυτό που θες μόνο εσύ. Μπορεί να μην έχεις παιδιά σκυλιά γατιά μα έχεις ανθρώπους, ενήλικες, που έχουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη που χρειάζονται αγάπη. Και ίσως αυτό είναι που σε κάνει έτσι κι'αλλιώς οικογένεια. Το μαζί. Οχι το μαζί όταν γουστάρω και μετά ποιος χέστηκε, αλλά το μαζί-μαζί. Σε όλα.
Δεν το καταφέρνω. Γιατί αν και τριανταρίζω σε λίγο, είμαι παιδί. Εγωιστικό ανεύθυνο αναίσθητο μαλακισμένο. Μα προσπαθώ. Και θέλω να προσπαθώ. Δε ξέρω αν αυτό είναι που έχει σημασία. Ίσως να μην έχει και νόημα να απορώ. Μα ώρες ώρες νιώθω πως έχω οικογένεια. Και αυτό είναι τώρα μεγαλύτερο.
Υπάρχουν διακοπές με την έννοια του "τέρμα, τώρα θα ξυπνάω τι ώρα γουστάρω για κάνα μήνα". Και μπορεί αυτό να φανεί αρκετό.
Γιατί όταν έχεις οικογένεια, ή οταν εύχεσαι να είστε οικογένεια, δεν έχεις πάντα αυτό που θες μόνο εσύ. Μπορεί να μην έχεις παιδιά σκυλιά γατιά μα έχεις ανθρώπους, ενήλικες, που έχουν ανθρώπους που έχουν ανάγκη που χρειάζονται αγάπη. Και ίσως αυτό είναι που σε κάνει έτσι κι'αλλιώς οικογένεια. Το μαζί. Οχι το μαζί όταν γουστάρω και μετά ποιος χέστηκε, αλλά το μαζί-μαζί. Σε όλα.
Δεν το καταφέρνω. Γιατί αν και τριανταρίζω σε λίγο, είμαι παιδί. Εγωιστικό ανεύθυνο αναίσθητο μαλακισμένο. Μα προσπαθώ. Και θέλω να προσπαθώ. Δε ξέρω αν αυτό είναι που έχει σημασία. Ίσως να μην έχει και νόημα να απορώ. Μα ώρες ώρες νιώθω πως έχω οικογένεια. Και αυτό είναι τώρα μεγαλύτερο.