31.12.08

Ασυναρτησίες (18)

στο χρόνο που φεύγει
με βόμβες στα χέρια.

οι πληγές
οι νεκροί
και το ραμμένο μας δέρμα.


πόσοι λιγότεροι;

να μπεις στη σειρά
και να φωνάξεις παρών

στη καταμέτρηση
της επιβίωσής μας.


στο χρόνο που φεύγει
και θα τελειώσει

για όσα δεν είπες
και όσα δεν έκανες

τις νίκες τις ήττες
και τα σχέδια πολέμου.



στο χρόνο που φεύγει
σαν ποτέ να μην ήρθε

οι χαμένες στιγμές σου
οι λάθος στροφές σου

και ένα ακόμα "θα" στο ντουλάπι σου.


στο χρόνο που φεύγει
με όλα αυτά που τελειώσαν

τα "αντίο"
τα "δεν" σου
και οι άγαρμποι αποχαιρετισμοί σου



στη χρονιά που φωτίζει με όλα αυτά που θες να φέρει.τις υποσχέσεις, τις λίστες και τις ευχές σου, πες πως "θα δω" μα "δε ξέρω" πες "ελπίζω" μα "δεν περιμένω". Πες πως είσαι εδώ και ίσως για την ώρα να είναι αρκετό. Στο τώρα σου.







17.12.08

Μέρες Δεκεμβρίου

Αυτός ο Δεκέμβριος είναι ανάποδος.
Δεν είναι σαν τους άλλους.


Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε μου άρεσαν ιδιαίτερα τα Χριστούγεννα.
Αυτή η καταναγκαστική χαρά μου τη δίνει στα νεύρα.
Πρέπει να βγεις πρέπει να διασκεδάσεις πρέπει να είσαι καλά.
Λες και βγήκαμε απο διαφήμιση.

Αλλά πάντα μου άρεσε να στολίζω το δέντρο.
Να κάνω δώρα στους φίλους μου.
Να βρίσκομαι με αυτούς που αγαπώ και να πίνουμε μαζί ένα κρασί.

Φετός όμως αυτοί που αγαπώ είναι λιγότεροι.
Αυτές τις μέρες μου λείπει ακόμα πιο πολύ ο θείος μου.
Δεν έχω διάθεση για δέντρα και γιορτές.
Δεν έχω περάσει ούτε μια Πρωτοχρονιά χωρίς αυτόν
και δεν έχω ιδέα πως θα γίνει να δεχτώ τον νέο χρόνο απουσία του.

Η μεγάλη μου οικογένεια έχει τώρα χωριστεί σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα
και η ατμόσφαιρα είναι κάθε άλλο παρά γιορτινή.


Είναι στιγμές που θέλω να κατέβω στους δρόμους και να καταστρέψω ότι δεντράκι βρεθεί στο δρόμο μου. Δε σας κρύβω ότι χάρηκα λίγο με την εικόνα του καμένου δέντρου στο σύνταγμα.
Δε θα μπορούσε να υπάρχει μια εικόνα που να περιγράφει καλύτερα αυτό που νιώθω.


Φεύγω λοιπόν σε λίγες μέρες για το νησί με όσο κουράγιο έχω να ζήσω αυτά τα ανάποδα Χριστούγεννα και να υποδεχτώ μια χρονιά που ελπίζω να μετρήσει λιγότερες απουσίες.

1.12.08

H&M Home Edition

Η H&M αποφάσισε να επεκταθεί και στον χώρο του σπιτιού!
Αυτό το Φεβρουάριο στη Σουηδία την Ολλανδία τη Γερμανία και την Αυστρία εγκαινιάζεται η νέα σειρά!
Άντε βρε και στα δικά μας!(που μεταξύ μας δεν το βλέπω να συμβαίνει σύντομα)







ΥΓ: και καλό μας μήνα!

23.11.08

Ασυναρτησίες (17)

το σώμα μου τρέμει.
ξαφνικός πυρετός
που δε λέει να τελειώσει

το αίμα καθαρό
3 φωτογραφίες
με ακτίνες Χ
τα ούρα μου σε κυπελλάκι

άσπρες μπλούζες
πάνω κάτω στο διάδρομο

γιαγιάδες
παππούδες
και σπασμένα πλευρά.

η νύχτα στα επείγοντα δε δίνει δικαίωμα.
μη μιλάς
μην αναπνέεις
μη ρωτάς.

ασθενοφόρα
πάνω κάτω στην είσοδο

νέα περιστατικά
χαρτιά νοσηλείας

γλυκιές νοσοκόμες
μαμάδες

τρέμω ακόμα
φοβάμαι
πως ο φόβος μου γύρισε

χάνω τα λογικά μου
χάνω τις ώρες
χάνω τις μέρες

βόλτα απ'τον πρώτο
στον τρίτο
και πάλι πίσω

αρχίζει άλλο κεφάλαιο
πιο δυνατό

πιο δυνατό απο μένα.

το θερμόμετρο με πονάει στη μασχάλη
37.4

ψυχοσωματικός πυρετός?

ψυχοσωματικά τσιγάρα
ψυχοσωματικά όνειρα
ψυχοσωματικές αυπνίες

να σηκωθείς νωρίς
βρέχει τρεις μέρες τώρα

αύριο ξεκινάς

καφές
τσιγάρο
δόντια και μούτρα και δρόμο

φοβάμαι

αίμα στο μικροσκόπιο

δεν έχουν ιδέα.

φοβάμαι

είμαι και άλλος απο αύριο
είμαι εγώ συν αυτός.

και ένας ακόμα που δε θέλω
μα όλο επιστρέφει

17.11.08

Μέρες Νοεμβρίου

Ο πυρετός συνεχίζεται. Είμαι και εγώ υποχόνδριος.
Είναι και αυτός επίμονος.
Δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός.
Βαρέθηκα στο σπίτι.

Έχω κατεβάσει τα τελευταία επεισόδια του "Greys Anatomy".
Πολύ χάλια ο πέμπτος κύκλος αν με ρωτάς. (με ρωτάς?)
Βλέπω το ένα μετά το άλλο τις ιστορίες του γιατρού "House"
Tώρα κάνει να βλέπεις τόσα νοσοκομεία αν είσαι τόσο υποχόνδριος?

Ο Παπαγεωργόπουλος στολίζει την πόλη.
Πάλι το καράβι στην Αριστοτέλους.
Μέχρι και το ίδιο θα βαρέθηκε εκεί πέρα.

Άρχισαν και τα Χριστουγεννιάτικα στις βιτρίνες.
Είναι νωρίς ή εγώ είμαι εκτός?

17 Νοεμβρίου σήμερα.
Θα γεμίσει το κέντρο μπάτσους και δακρυγόνα.
Κρίμα που δε μπορώ να πάω στην πορεία.

Α! δε σας είπα το καλύτερο!
Πέρασα στο μεταπτυχιακό!!!!
Επιτέλους! Μετά απο 2 αποτυχημένες προσπάθειες
Ήρθε το τρίτο το κάλό!
Τώρα δουλειά και διάβασμα και πρακτικές!
Πολύ ανυπομονώ!!!


Δε σας φιλώ μη σας κολλήσω!

13.11.08

37.7

είμαι σπίτι με πυρετό. Δε λέει να πέσει.
'Εχουνε περάσει 3-4 μέρες τώρα.

Λιώνω στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι
όχι της TV αλλά του DVD

Πονάει όλο μου το σώμα. Γαμημένες ιώσεις.

Κοιτάω τα ντουβάρια και σκέφτομαι τι χρώμα να τα βάψω!

Πάλι καλά που έχω internet.
Σερφάρω στο youtube

Βρίσκω παλιά τραγούδια και θυμάμαι.
Κολλάω στον Παπακωνσταντίνου.

Ναι τον Βασίλη.

Παλιά σκεφτόμουνα πως ένας πούστης δε μπορεί να ακούει rock!
Πήγαινα σε συναυλίες των Κατσιμιχαίων και μετά στο πουστράδικο.
Με τη Βίσση τότε Θεά και εμένα μικρό και μπερδεμένο.

Ευτυχώς εκτός απο Τρύπες ακούω και ABBA και έρχομαι στα ίσα μου.


Ο Παπακωνσταντίνου μου θυμίζει πολλά.
Τον άκουγαν τα ξαδέρφια μου αρχές του 80
και εγώ δε καταλάβαινα Χριστό.

Άρχισα να τον ακούω το καλοκαίρι του 90 σε μια κατασκήνωση.
10 χρονώ ήμουνα τότε και αυτός ήτανε στα φόρτε του.
Με το "Ελλάς" και το "Βικτώρια".

Έψαξα όλα του τα παλιά τραγούδια
και τον άκουγα μέχρι και το 99 περίπου που ήμουνα φαντάρος.

Μετά έγινε και αυτός σκιά του εαυτού του
και δε θέλω να ακούω καινούργια τραγούδια του.

Τότε όμως, στα τέλη του 80 αρχές του 90
σημάδεψε τα ακούσματά μου.

(κάτσε να βάλω πάλι το θερμόμετρο να δω τι γίνεται)

Επαναστατικός με αιτία και λόγο.
Καθαρός και συγκεκριμένος.
Δεν τα καταλάβαινα όλα.
Για την πρέζα τις φυλακές τις πουτάνες το περιθώριο
αλλά κάπου μιλούσανε μέσα μου.

Στην εφηβεία έγιναν πιο ξεκάθαρα.

Πάω απο το ένα τραγούδι στο άλλο στο youtube.

Ακούω για δεύτερη φορά το "Βικτώρια"

ο πυρετός έπεσε στο 37.

8.11.08

Cyprus Fashion Week










ΥΓ: ναι ήρθε η Forthnet!!

27.10.08

long time no blog

long time no internet βασικά.
Η μετακόμιση πήγε καλά.
Το σπίτι άρχισε να μπαίνει σε μια τάξη.
Η κούραση όμως αρκετή.
Κάθε μέρα να θες μαστόρια (που είναι ταλαιπώρια).
Να φτιάχνεις το ένα,να καθαρίζεις,
να λες τελειώσαμε και μετά να αρχίζει το άλλο.

Τηλέφωνο όμως γιόκ! εξού και όχι ιντερνετ!
Ολόκληρη γειτονιά στο κατάκεντρο της Θεσσαλονίκης και ούτε ένα δίκτυο να μην πιάνω ανοιχτό βρε παιδιά? Μα γιατί το κάνει αυτό ο κόσμος? Δε μας λυπάστε? Ανοίξτε καλέ!

(φωτο σύντομα έστω μια ματιά)

Έδωσα ΠΑΛΙ εξετάσεις για το μεταπτυχιακό!
Τώρα μη ρωτάς ποιο μεταπτυχιακό! Ένα είναι και προσπαθώ 3 χρόνια να μπω!
Φέτος όμως δε διάβασα καθόλου και πήγα εντελώς στο αδιάβαστο!
Δεν το άντεχα να δω τις ίδιες σημειώσεις τρίτη φορά.
Ε ήτανε και το σπίτι που όσο να ναι το ΙΚΕΑ είναι πιο ευχάριστο απο τις εξετάσεις! (εκτός και αν είναι Σάββατο!)

Τα οικογενειακά θέματα μετά το Θάνατο του θείου μου δε πάνε και τόσο καλά.
Βασικά σκατά πάνε.
Τι να λέμε τώρα.
Όπως είπα και σε μια φίλη μου "πρώτη φορά έχω τόσο μεγαλίστικα προβλήματα"

Ε με το ένα και με το άλλο έφτασα στο νησί
απ'όπου και σας γράφω με τα ταπεινά 37.7kb μου!

Έχουμε και το μνημόσυνο την ερχόμενη Κυριακή.
3 μήνες πέρασαν κιόλας
και εγώ τώρα μόλις αρχίζω να καταλαβαίνω την απώλεια.

Η ευχάριστη φάση αυτών των ημερών ήτανε το
"Cyprus Fashion Week"
(ναι υπάρχει και τέτοιο)
όπου ο κολλητός μου είχε το show του!
Πλάκα είχε! Πολλές κυράτσες όμως βρε παιδιά!
Που πας μωρή καταμεσήμερο στο νησί με το λαμέ!
Δε λιώνει ο στόκος που έχεις γεμίσει τα μούτρα σου?
(και άλλα τέτοια αδερφίστικα)
Καλή φάση όμως!
Είναι και μια καλή ευκαιρία να εκτιμήσεις το έτερον ήμισυ
άμα δεις τι ντεκαπάζ κυκλοφορεί εκεί έξω!!

(φώτο σύντομα! που να ανεβάζω τώρα με τέτοια ταχύτητα!)

ουφ αυτά που λέτε τον τελευταίο καιρό!
μου έλειψε το blog.
μου λείψατε και'σεις
και άντε αυτή η forthnet να έρθει να ησυχάσουμε!

Τα λέμε! (σύντομα ελπίζω!)

3.10.08

Σταμάτη κλείσε το παράθυρο!



Μέρες οριακές.
Μια μετακόμιση που εκκρεμεί.
Κούτες παντού.
Και δε ξέρω και που έβαλα τα ποτήρια μου.

Ένα σπίτι που γεμίζει και ένα που αδειάζει.
Μια νέα θέα, και άλλοι γειτόνοι πάνω,κάτω.

Έχω πολλά ακόμα να μαζέψω
να συγυρίσω να καθαρίσω.

Και θα μου πεις πω κάνεις έτσι ρε φίλε!
Μα εγώ τώρα αφήνω πίσω ένα κομμάτι μου
και πάω για ένα άλλο.
Με μια γλυκιά ανυπομονησία
μια χαρά και μια θλίψη μαζί.

Άσε που έχω διάβασμα στο φουλ
και δεν έχω πιάσει καν βιβλίο στα χέρια μου.
Πλησιάζουν οι εξετάσεις που θα δώσω.
Είναι και τα οικογενειακά μπάχαλο.
Μέσα και έξω ένα χάος δηλαδή!

Να μπει μια σειρά να ησυχάσουμε και λίγο.


Άντε ελάτε να κουβαλήσετε καμιά κούτα!
και μετά να σας κεράσω και κάνα κρασάκι!


ΥΓ: φέρτε και ποτήρια!

26.9.08

Μπούλη μ'ακούς?

Κύριε Καραμανλή γιατί σας ψήφισαν;



Κύριε Καραμανλή ποιός θα πληρώσει τα σπασμένα σας;



Κύριε Καραμανλή πως κάνει το πουλάκι;



και επειδή ξέρω πως είστε παιχνιδιάρηδες πείτε μου
"Τι λέει ο Κύριος Ρουσόπουλος στον Κύριο Καραμανλή;"


24.9.08

πράγματα,


Έχω γεμίσει 15 κούτες μέχρι τώρα για τη μετακόμιση.
Καλά μη φανταστείτε τεράστιες.
Το θέμα είναι όμως πως μάλλον θα γεμίσουν άλλες τόσες.
Και μετά έπιπλα και επιπλάκια.

Μάζεψα πολλά πράγματα όλα αυτά τα χρόνια σε αυτό το σπίτι,
και κατάλαβα πως έχω μια δυσκολία στο να πετάω.

Κρατάω οτιδήποτε άσχετο τελικά και συνδέομαι και μαζί του.
Δίνω δυνάμεις στο αντικείμενο και μετά δε θέλω να το αποχωριστώ.

Μάλλον είμαι απο τους ανθρώπους που χρειάζονται πράγματα για να νιώθουν ασφάλεια ή που ψωνίζουν για να γεμίσουν κάποιο άλλο κενό.

Κουτιά, κουτάκια, παλιά πακέτα τσιγάρα, σημειώσεις, περιοδικά εισιτήρια απο σινεμά, ένα σπασμένο ποτήρι που ποτέ δε μπόρεσα να πετάξω, dvd απο εφημερίδες που μάλλον δεν έχω σκοπό να δω ποτέ, άδεια μπουκάλια, ρούχα που δε μου κάνουν μα δεν τα πετάω και γενικά ένα χάος απο μνήμες και αναμνήσεις χρόνων που πρέπει να βάλω σε μια σειρά και να το στριμώξω σε κούτες.

Θα ήθελα να ήμουν ένας απο αυτούς τους ανθρώπους που δε χρειάζονται πολλά αντικείμενα γύρω τους και μπορούν έτσι να κάνουν πιο εύκολες μετακινήσεις και μετακομίσεις.

Δεν είμαι όμως.

Μα θέλω να μάθω να κρατάω μέσα μου τις μνήμες και να μη χρειάζομαι χίλια δυό μικροπράματα να μου θυμίζουν αυτά που πέρασαν.

Ελπίζω μόνο να καταφέρω να πετάξω τίποτα αλλιώς δε ξέρω αν θα αντέξω τόσο κουβάλημα.

19.9.08

minifig turns 30


Το μικρό LEGO ανθρωπάκι κλείνει φέτος τα 30!

Μέσα σε όλη αυτή την πορεία έχει αναλάβει δεκάδες ρόλους! Απο απλούς πολίτες σε πειρατές σε αστροναύτες και ιππότες αλλά πλέον και σε διάσημους χαρακτήρες!

Batman


Star Wars


Harry Potter

Spiderman

και 2 απο τα διάσημα πρόσωπα που σχεδιάστηκαν για αυτή την επέτειο αλλά δυστυχώς δε θα κυκλοφορήσουν


10.9.08

40

40 μέρες πέρασαν τώρα χωρίς εσένα.
τελικά δε γίνεται πιο εύκολο.
ούτε το συνηθίζεις.
απλά ζεις με αυτό.

δε ξέρω τι μετράνε με τις 40 μέρες.
λένε πως τόσο κάνει η ψυχή να βρει το δρόμο της.
ίσως γι'αυτό σε έβλεπα στον ύπνο μου κάθε βράδυ.
μα δε νομίζω να σταματήσουμε ποτέ να έχουμε,
αυτή την επικοινωνία.

σε προσκαλώ στα ονειρά μου
όποτε θες
θα σε περιμένω


για την ώρα σου στέλνω μια Χαρούλα που ξέρω οτι θα σ'αρέσει.




5.9.08

Μετακομίζω

Μα δεν χωρίζω




Δεν είναι οτι είναι τόσο καλύτερο σπίτι απο αυτό που έχω τώρα.
Δεν είναι οτι η γειτονιά είναι τόσο πιο καλή.
Θέλω όμως μια αλλαγή.
Και νομίζω πως μετά απο 8 χρόνια σε αυτό το σπίτι,
ήρθε ο καιρός να το αποχαιρετιστώ.
Έστω και αν μπορεί να είναι λάθος στιγμή ή λάθος απόφαση.
Κάτι αλλάζει.
Και θέλω να το ζήσω.


ΥΓ: μόλις το φτiάξω θα σας καλέσω για καφέ.

1.9.08

Ασυναρτησίες (16)

οι πρώτες μου χωρίς να έχω τα μουστάκια σου
να μου γαργαλάνε το μυαλό.

σου άρεσε πάντα το χιούμορ μου.
σου θύμιζα τον εαυτό σου νομίζω

παρορμητικός.
χωρίς να ντρέπομαι.
να τα λέω όλα
και να 'μαι δυνατός στη γνώμη μου.
όπως με είχες μάθει απο παιδί.

να πρέπει οι άλλοι να κερδίσουν το σεβασμό μου
ακόμη και αν είμαι μόλις τεσσάρων.

δε κατάλαβα ακόμη πως έφυγες.

είναι που έχω το γέλιο σου στ΄αυτιά μου
και το παράφωνο όπως έλεγες,
μα δυνατό, τραγούδι σου.

είχα μήνες να σε δω

φοβόσουν και συ όπως και η μάνα μου
πως θα μείνω για πάντα εδώ.

και τώρα σκέφτομαι τα τραγούδια
όλα αυτά
που θα τραγουδηθούν
χωρίς εσένα

τα νέα χωρίς τη γνώση σου

και το χέρι μου χωρίς το δικό σου.

γιατί εσύ με λάτρεψες
και έγινα δικός σου

γιατί κάτι έλειπε και απο τους δυό
και βρήκαμε ο ένας τον άλλο.



το νησί που αγάπησες
προχωρά το ταξίδι του
βυθίζεται
και πάλι αναδύεται
και όλο απ'την αρχή
και με λατρεία τόση.

ανεβαίνεις τις σκάλες και με χαιρετάς
σου προλαβαίνω ένα φιλί

και ποτέ δε το ξεχνάω

πως βρήκες τη δύναμη να μου σφίξεις το χέρι


να ξέρεις πως σε σκέφτομαι
πιο πολύ
τις ώρες που γελάω

γιατί ένιωθα πάντα δυνατός
να γελάω
με σένα στο πλάι μου.


κι ας λένε οτι θέλουν
οι νόμοι και οι δικαστές

οι δυό μας ξέραμε απο πάντα
και τώρα μου είναι αρκετό
να σε κρατάω μέσα μου

είναι η σειρά μου



16.8.08

άτιτλο

Πέρασαν μέρες πολλές και πολύ δύσκολες.
Δε ξέρω καν πως να προσεγγίσω αυτό το θέμα.

όλο γράφω κι'όλο σβήνω.

3 μέρες μετά το τελευταίο μου post και μια βδομάδα ακριβώς αφού είχα επιστρέψει στο νησί έχασα το θείο μου.

Ξαφνικά ένα βράδυ, μας πήραν απο το νοσοκομείο να πάμε.

Μετά απο κει δε θυμάμαι και πολλά.. μα θυμάμαι μερικές λεπτομέρειες απίστευτες που μου κόλλησαν στο μυαλό.

Το πως πήρα τηλέφωνο τη ξαδέρφη μου να της το πω.
Το πως σε μια ώρα μαζεύτηκε όλη η οικογένεια.

Κουβάλησα φέρετρο για πρώτη φορά, και ήτανε τιμή μου.
Πήγα πρώτη φορά σε ταφή, πάντα το απέφευγα μέχρι τώρα.

Έχω να σας πω πολλα για αυτές τις μέρες και για αυτό τον άνθρωπο.
Για το ποιος ήτανε.
Για το ποιος ήτανε για μένα.
Για τη σημασία του.

Για τη μυρωδιά του.
Τις συνήθειές του.
Τις αγάπες του.

Τώρα απλά μετά απο 20 περίπου μέρες σπάω τον πάγο.

Σας ψιθυρίζω κάτι και αφήνω το φύλλο να κυλίσει στο νερό.

Δεν έχω ακόμη το κουράγιο να γράψω άλλο για αυτό.

Αύριο επιστρέφω Θεσσαλονίκη.
Να δω τον καλό μου.
Να δω το σπίτι μου.
Να δω τη φάτσα μου σε ένα άλλο καθρέφτη.

Να κοιτάω το κενό με τον χρόνο μου.

Δε θέλω να πω κάτι άλλο τώρα.
Θα τα πούμε σύντομα.

Να είστε όλοι καλά.

28.7.08

Back to the Future


Πάντα πίστευα πως θα με έπαιρνε να μείνω παιδί για λίγο ακόμα τουλάχιστον μέχρι τα τριάντα μου. Κάποια πράγματα όμως δε σε ρωτούν και έρχονται έτσι που πρέπει να πάρεις αποφάσεις μικρές που σε καθορίζουν και η ζωή σου δείχνει πως βιάζεται περισσότερο απο όσο θα ήθελες.

Ένα θέμα υγείας στην οικογένειά μου με ανάγκασε να σκεφτώ και να αποφασίσω για το πότε πρέπει να επιστρέψω στο νησί για καλοκαίρι και για το αν είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση. Τελικά μετά απο σκέψη τριών ημερών και αφού τρέλανα όλους μου τους φίλους αποφάσισα να ακυρώσω τις προγραμματισμένες διακοπές μου να πάρω ένα αεροπλανάκι και να κατέβω στο νησί. Απ' το αεροδρόμιο κατευθείαν στο νοσοκομείο.

Ένας απο τους ίσως τρεις ανθρώπους που νιώθω οτι καθόρισαν το μέσα μου απο τότε που ακόμη μπουσουλούσα και μέχρι σήμερα μένει τώρα σε ένα δωμάτιο δύο επι τρία, με μηχανήματα που κάνουν μπιπ μπιμ με σωληνάκια και βελόνες και κάτι τύπους με άσπρες μπλούζες να μπαινοβγαίνουν συνέχεια στο δωμάτιο.

Δεν ήρθα στο νησί γιατί υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω μα γιατί ακριβώς δεν άντεχα να κάθομαι στη Θεσσαλονίκη μη μπορώντας να κάνω τίποτα. Τουλάχιστον εδώ μοιράζομαι την ανυμπόρια μου με τους υπόλοιπους και έχω παρέα στην ανικανότητά μου.

Δε ξέρω να σας πω πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση και μη με ρωτάτε. Μου φαίνεται τόσο αδιανόητο ο άνθρωπος που ήξερα ως ο πιο δυνατός όλα αυτά τα χρόνια να ξαπλώνει εκεί τόσο αδύναμος. Σε άλλη φάση θα είχε βρίσει όλες τις νοσοκόμες και τους γιατρούς με την εξουσία στης άσπρης μπλούζας και θα μας είχε στείλει και εμάς όλους στο διάολο που καθόμαστε συνέχεια απο πάνω του.

Το νοσοκομείο είναι τεράστιο. Αχανές. Συνέχεια χάνω το δρόμο μου, και νομίζεις πως έτσι δαιδαλώδες που είναι πως απο κάπου θα πεταχτεί μπροστά σου ο μινώταυρος και εσύ έχεις ένα κουβάρι αλλά όχι απο αυτά που ξετυλίγονται εύκολα. Ο καφές στο νοσοκομείο είναι χάλια. Δεν τον πίνεις με τίποτα. Οι νοσοκόμες στο νοσοκομείο είναι ηλίθιες. Τους μιλάς και σε κοιτάνε με γουρλωμένα τα μάτια και το έχουνε πάντα έτοιμο το "δεν ξέρω, θα ρωτήσω την άλλη".

Σαν ιστορία τρόμου βγαλμένη απο το μέλλον. Μου φαίνεται τόσο νωρίς για να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μάλλον πάλι χάλασε το ρολόι του Θεού. (του ποιού;)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...