Ασυναρτησίες (14)

έχω δυο πόδια δυνατά,
που με πάνε βόλτες.
Οχι πολύ μακρυά.
Μέχρι εκεί που θα βρω δυο φίλους,
και πάλι πίσω στο σπίτι.

Στους δρόμους της πόλης,
με τα πεζοδρόμια να τρέχουν κάτω απ' τις πατούσες μου.
Στα λευκά μου παπούτσια,
τα πιο ταξιδεμένα,
χαράζω τις διαδρομές μου
και τις κούφιες μέρες μου.

Ένα τσιγάρο παραπάνω
δε θα με κάνει να πονάω λιγότερο
μα είναι πάντα στο χέρι μου
κολλημένο
σαν να 'ταν εκεί απο πάντα.

Στους ανθρώπους που είναι όλοι μαζί σ'ένα κελί,
και κάνουν βόλτες μόνο στο προαύλιο
μια φορά στις τρείς μέρες και αν,
σκύβω το κεφάλι και ντρέπομαι.
Τι πολυτέλεια που είναι τα 60 τετραγωνικά μου!
Να απλώνομαι, να κυλιέμαι και να χορεύω.
Κι όταν θέλω να χάνομαι μέσα τους για δυο τρεις μέρες.
Μα μόνο για τόσες.
Γιατί τόσες θέλω.
Και θα ήταν τρελό αν δεν μπορούσα να "θέλω".

Μένω ταπεινός
και αγαπώ τα χέρια μου τα πόδια μου
και όλα τα "σωστά" μου μέλη.
Τα καμαρώνω στον καθρέφτη,
τα μαυρίζω στον ήλιο
και αμα θέλω τα κουνάω σαν τρελός.
Έτσι, για το γαμώ το.

Και είμαι τόσο τυχερός,
που μπορώ να σε κρατώ
και να σε κηνυγώ ακόμα
και να πέζουμε κρυφτό.

Μπορώ και μετράω κατα το πως πρέπει.
Έναν έναν τους αριθμούς στη σειρά.
Και ξέρω να ονομάζω τις μέρες,
και να περνάω το φανάρι απέναντι
και μέχρι το νησί μου.

Και είμαι τόσο τυχερός,
που αύριο "θα δω τι θα κάνω"
και "θα δείξει".

Στις μέρες που ο ήλιος
γίνεται πιο δυνατός,
λύνω τα λευκά παπούτσια μου
και περπατώ ξυπόλητος στο σπίτι

Γιατί είναι ένα άλλο καλοκαίρι
ασυνάρτητο μα φρέσκο.
Που δεν ξέρω ποια θάλασσα θα δω
και που θα σε αντικρύσω
μα "θα δέιξει"

κι' είναι πιο πολύ απο πριν.