Προς αναχώρηση

Είναι ο όγδοος χρόνος που μένω μόνος μου, μακριά απ'το πατρικό.
(αν προσθέσεις και το στρατιωτικό είναι περισσότερα)
Κάνω περίπου 6 πτήσεις τον χρόνο και δε συμπαθώ καθόλου τα αεροπλάνα.
(αν και τα αεροδρόμια μου αρέσουν πολύ)

Πλησιάζει λοιπόν άλλη μια πτήση για το νησί.
Συγκεκριμένα ην Παρασκευή στις 7:20 το πρωί πετάω.
και όπως πάντα τρέχω να προλάβω να δω φίλους να πάρω μερικά δώρα και να ετοιμάσω βαλίτσα.
Τόσος καιρός πάει και ακόμη δε συνήθισα την όλη διαδικασία.

Τα τελευταία 3 χρόνια έχει προστεθεί άλλη μια δυσκολία στην αναχώρηση.
Ο αποχαιρετισμός.

Πρέπει να πω γεια στο μωρό μου και να κάνω υπομονή 2 βδομάδες μέχρι να τον ξαναδώ.
Με δυσκολία στο αεροδρόμιο. Να κόβουμε αμίλητες βόλτες στις βιτρίνες με τα αφορολόγητα.
και όσο πιο πολύ καθυστερούμε το γεια τόσο πιο δύσκολο γίνεται.

Έπειτα το παίρνουμε απόφαση.
Με πάει μέχρι τον τελευταίο έλεγχο αποσκευών.
Ένα φιλί και μια αγκαλιά, να το παίζω δυνατός μη βάλω τα κλάματα.
Περνάω μετά πίσω απο τα παραβάν
και ρίχνω κλεφτές ματιές για όσο ακόμη μπορώ να τον δω.

2 βδομάδες μακριά.
Περνάνε αργά και άλλωτε γρήγορα.
Αργά για να τον ξαναδώ και γρήγορα που δεν προφταίνω να δω όσο θα ήθελα τους δικούς μου.

Οι μέρες πάντως περνάνε και παίζουμε ένα παρόμοιο παιγνίδι, αυτή τη φορά με τη μάνα μου, στο αεροδρόμιο του νησιού.

Τελικά απ' όπου και αν φεύγω κάτι αφήνω πίσω
και όπου και αν πάω με περιμένει κάποιος με αγάπη.

Το ξέρω πως ακούγεται γλυκό μα είναι πολύ δύσκολο.

Γιατί τελικά πουθενά δεν είμαι ολόκληρος.