του τρίτου

Τη δεκαετία του 80' έβλεπα μικρός στις ειδήσεις τα παιδιά της Αφρικής. Δεν ήξερα γιατί γίνεται αυτό. Πως εγώ έχω φαγητό, νερό, φάρμακα, μένω σε ένα σπίτι ζεστό, με ασφάλεια, και πως αυτό δεν είναι για όλους. Έγινα μέλος της unicef στα 9 μου. Πουλούσα κάρτες, τετράδια, ημερολόγια, πόρτα πόρτα, στο σχολείο, στη δουλειά της μαμάς.

Μετά θυμάμαι τις εικόνες απο τα ορφανοτροφεία της Ρουμανίας. Τον Τσαουσέσκου, το πρώην Σοβιετικό μπλοκ να καταρρέει. Στη Κύπρο άρχισαν οι υιοθεσίες. Μπορούσες, λέγανε, να πας και να σώσεις ένα παιδί. Ξέρω δύο οικογένειες που το έκαναν.

Ύστερα ήταν η Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος. Τα νέα κράτη. Η βοήθεια στους Σέρβους. Μας είχανε πει στο σχολείο να πάμε τρόφιμα. Κονσέρβες, μακαρόνια, ζάχαρη, μπισκότα. Γεμίζαμε σακούλες απ'το σουπερμάρκετ και τα πηγαίναμε.

Περήφανοι, ανώτεροι και φιλάνθρωποι. Να το κοιτάς απο ψηλά και μακρυά.

Τώρα στο νησί μαζεύανε τρόφιμα για τους Έλληνες. Κουβέρτες, ρούχα και φυσικά χρήμα.
Ο Αρχιεπίσκοπος στη τηλεόραση έκανε έκκληση. Για τους εν Χριστώ αδελφούς.

Οι γιατροί του κόσμου είναι στην Ελλάδα. Οι μητροπόλεις κάνουνε συσσίτια. Πλέον η αναζήτηση στα σκουπίδια είναι οργανωμένη. Έχουνε, οι πιο πολλοί, ένα γάντζο, αυτοσχέδιο. Χώνονται ολόκληροι στους κάδους. Βγάζουν οτι πωλείται ή οτι τρώγεται.

Στην Ευρώπη κάνουν ντοκιμαντέρ για τους νεόπτωχους Έλληνες. Στα δελτία ειδήσεων γελάνε και τα μουστάκια τους. Τα πήραμε πάλι τα λεφτά μας. Μας βοήθησαν οι λατρεμένοι εν Ευρώπη αδελφοί.

Άν ψάχνεις στη τηλεόραση δε θα δεις την αλήθεια πουθενά. Είμαστε πια μια χώρα του τρίτου κόσμου.Σε λίγο θα κάνουν ραδιομαραθώνιο για τους Έλληνες. Φιλάνθρωποι καπιταλιστές υποκριτές φίλοι μας. Τώρα που μας σκοτώσατε, δώστε μας τις πρώτες βοήθειες μέσω του Ερυθρού Σταυρού.