21.6.10

Αποδυτήρια.

Πριν λίγες μέρες πήγα για πρώτη φορά στο Καυταντζόγλιο που βασικά επίσημα το λένε Καυτανζόγλιο. 10 χρόνια σ'αυτή τη πόλη και παίζει να'ναι η πρώτη φορά που πάω γήπεδο. Παίζανε μπάλα κάτι συμφοιτητές και κάτι φίλοι και πήγα να δω τον αγώνα. Μέχρι εδώ όλα καλά κι΄ όλα ωραία.
Τελειώνει που λες το παιχνίδι και λένε τα παιδιά "πάμε για κάνα ντουζάκι τώρα?" Εγώ παγοκολόνα. Δηλαδή τώρα αυτοί θα πάνε όλοι μαζί στα αποδυτήρια 10 μαντράχαλοι? Το καταπίνω. Κάθομαι στις κερκίδες με κάτι άλλα παιδιά λέμε βλακείες και σε κάνα μισάωρο σκάνε τα φρεσκολουσμένα παιδιά. Πλησιάζω ένα δυό που κάνουμε παρέα και τα αρχίζω στις ερωτήσεις " και πως ήτανε ρε τα αποδυτήρια εδώ?" " και είναι ομαδικά τα ντουζ?" Ναι μου λένε φαντάσου ένα δωμάτιο με ντουζιέρες χωρίς διαχωριστικά χωρίς τίποτα. Καλά ρε μαλάκες, τους λέω, δε ντρέπεστε έτσι στο ξεκούδουνο να δείτε ο ένας τον άλλο γυμνό? Όχι, μου λένε τι να ντραπούμε? μη πέσει σε κανέναν το σαπούνι?
Τα συμφοιτητάρια ξέρουν για μένα. Δε ρωτούσα έτσι στο άσχετο. Ήταν κάτι ανάμεσα σε σοβαρό και σε αστείο. Με πραγματικό όμως ενδιαφέρον για το πως είναι τα αποδυτήρια σε τέτοια γήπεδα.
Ένιωσα όμως και κάτι άλλο μέσα σ'όλο αυτό πέρα απο απορία για το αν ντρέπονται τ'αγόρια και το πόσο εύκολο τους είναι. Ένιωσα σαν παιδάκι που δε το παίζανε και που δε μπορούσε να παίξει. Είναι ένας αντρικός κόσμος που εμείς οι gay άντρες ίσως ποτέ να μη μπορέσουμε να νιώσουμε. Το πόσο εύκολα στέκεις γυμνός μπροστά στον άλλο χωρίς να σημαίνει τίποτα και χωρίς να νιώθεις κάτι το ερωτικό.
Ίσως είμαι λάθος. Ίσως δεν είναι μόνο στον κόσμο των str8 αυτή η εμπειρία. Απλά σίγουρα δεν είναι στο δικό μου κόσμο. Νιώθω όμως πως όλοι συμμετέχουν σε μια συνάντηση ενηλίκων που εγώ δε μπορώ να έχω λόγο. Σαν τότε στη γειτονιά που μαζεύονταν τα πιο μεγάλα παιδιά να ανταλλάξουν τσόντες και μένα πάντα με αφήναν στην απέξω.
Είναι κάποια πράγματα στην αντρική συμπεριφορά που ίσως να μη καταλάβω ποτέ. Και το πόσο εύκολα στέκεσαι γυμνός μπροστά σε ένα άλλο άντρα είναι στη κορυφή της λίστας μου. Ίσως φταίει που δε μεγάλωσα έτσι. Μα και πάλι δεν είμαι κανένας ιδιαίτερα ντροπαλός. Έχω φίλους που δε μπορούν να τους δεις ούτε καν με το εσώρουχο. Σ'αυτό είμαι στ'αρχίδια μου χαλαρός. Αλλά αυτός ο άλλος κόσμος στα αποδυτήρια είναι διαφορετικός.
Ναι προφανώς είναι και ερωτικό. Άσχετα αν έχει εκεί κάποιον που γουστάρεις ή οχι το μέρος απο μόνο του μου μοιάζει να έχει κάτι ... και ας λένε οι str8 φίλοι μου πως εκεί μέσα απλά βρωμάει ποδαρίλα...

ΥΓ: και αν σου σηκωθεί εκεί??!

6 comments:

Ethan Raynolds said...

χεχεχε....Σε νιώθω... Σκέψου απλά ότι ο ένας βλέπει τον άλλον σαν αυτόν τον φίλο σου που δεν μπορείς να τον δεις με εσώρουχο. Δεν κάνει αίσθηση.... Το ζηλεύω και εγώ αυτό....

ProFyLaKtiKo said...

μικρός πήγαινα σε αθλητικό γυμνάσιο οπότε έχω υπάρξει σε αποδυτήρια and believe me its hawwwwwt.

στα πιο σοβαρά, είναι το ίδιο που νιώθουν και δύο γυναίκες που δε ντρέπονται τη γύμνια τους.

τώρα βέβαια, εντάξει, εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. σε κάθε περίπτωση που βρίσκεσαι δίπλα σε ένα γυμνό σώμα, υπάρχει κάτι. θες να δεις, τώρα τι θα νιώσεις είναι μια άλλη ιστορία ;-)

P.s. την επόμενη φορά να πας εντελώς τυχαία ψάχνοντας την έξοδο και να τραβήξεις βίντεο!

phoinix said...

@ethan Raynolds: ναι ρε συ απλά μέχρι τότε δεν το είχαν κάνει ποτέ τα παιδιά, το ομαδικό ντουζάκι δλδ, και δεν είδα να τους δυσκολεύει. Η ευκολία είναι αυτό που με εντυπωσιάζει.

@profylaktiko: χεχε τους είπα να τραβήξουνε καμιά φώτο κάνα βιντεάκι αλλά τίποτα! γαιδούρια!

nikos said...

Πόσες στερήσεις... Πόσοι φόβοι... Πόσα χρόνια, να θες να κάνεις πράγματα και να μην τολμάς. Χρόνια πήγαινα στο κολυμβητήριο σε ώρες που ήξερα ότι δεν θα έχει πολύ κόσμο στα αποδυτήρια. Ή δεν πήγαινα καθόλου, όταν ήξερα ότι το πρόγραμμά μου δεν μου επέτρεπε ακριβώς να είμαι εκεί όταν δεν είναι άλλοι. "Πρέπει να επιβληθείς στο σώμα σου", μου είπε κάποτε ο παθολόγος μου. Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, γιατί; Για κάτι που είναι απολύτως φυσιλογικό, για το σώμα με το οποίο έρχεσαι στον κόσμο; Κι είναι αλήθεια, για παράδειγμα, ότι στον στρατό ήταν τελικά πιο εύκολο απ΄ό,τι φανταζόμουν. Μα φαίνεται ότι τα κόμπλεξ μας μας κυνηγάνε για πολλά χρόνια. Ακόμη και τώρα, το καλοκαίρι, πρέπει να βρω την πιο απομονωμένη παραλία που υπάρχει για να τολμήσω. Δεν με νοιάζει τόσο αν πρόκειται για αποκλεισμό. Δεν ξέρω αν θα ήταν διαφορετικά αν ήμουν διαφορετικός. Με τον εαυτό μου τα έχω...
Καλημέρες πολλές

mahler76 said...

άντε καλέ όταν πάς μια φορά γυμναστήριο σου φεύγουν όλα τα άγχη για το συγκεκριμένο θέμα.

the boy with the arab strap said...

τα τελευταια τρια χρονια εχω κανει καμπινγκ σε παραλια οπου ειναι γυμνηστων (οχι αυστηρα ) και εκανα και εγω , οταν εισαι εκει δεν τρεχει τιποτα ,ειναι ολα φυσιολογικα .

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...