28.7.08

Back to the Future


Πάντα πίστευα πως θα με έπαιρνε να μείνω παιδί για λίγο ακόμα τουλάχιστον μέχρι τα τριάντα μου. Κάποια πράγματα όμως δε σε ρωτούν και έρχονται έτσι που πρέπει να πάρεις αποφάσεις μικρές που σε καθορίζουν και η ζωή σου δείχνει πως βιάζεται περισσότερο απο όσο θα ήθελες.

Ένα θέμα υγείας στην οικογένειά μου με ανάγκασε να σκεφτώ και να αποφασίσω για το πότε πρέπει να επιστρέψω στο νησί για καλοκαίρι και για το αν είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω την όλη κατάσταση. Τελικά μετά απο σκέψη τριών ημερών και αφού τρέλανα όλους μου τους φίλους αποφάσισα να ακυρώσω τις προγραμματισμένες διακοπές μου να πάρω ένα αεροπλανάκι και να κατέβω στο νησί. Απ' το αεροδρόμιο κατευθείαν στο νοσοκομείο.

Ένας απο τους ίσως τρεις ανθρώπους που νιώθω οτι καθόρισαν το μέσα μου απο τότε που ακόμη μπουσουλούσα και μέχρι σήμερα μένει τώρα σε ένα δωμάτιο δύο επι τρία, με μηχανήματα που κάνουν μπιπ μπιμ με σωληνάκια και βελόνες και κάτι τύπους με άσπρες μπλούζες να μπαινοβγαίνουν συνέχεια στο δωμάτιο.

Δεν ήρθα στο νησί γιατί υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω μα γιατί ακριβώς δεν άντεχα να κάθομαι στη Θεσσαλονίκη μη μπορώντας να κάνω τίποτα. Τουλάχιστον εδώ μοιράζομαι την ανυμπόρια μου με τους υπόλοιπους και έχω παρέα στην ανικανότητά μου.

Δε ξέρω να σας πω πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση και μη με ρωτάτε. Μου φαίνεται τόσο αδιανόητο ο άνθρωπος που ήξερα ως ο πιο δυνατός όλα αυτά τα χρόνια να ξαπλώνει εκεί τόσο αδύναμος. Σε άλλη φάση θα είχε βρίσει όλες τις νοσοκόμες και τους γιατρούς με την εξουσία στης άσπρης μπλούζας και θα μας είχε στείλει και εμάς όλους στο διάολο που καθόμαστε συνέχεια απο πάνω του.

Το νοσοκομείο είναι τεράστιο. Αχανές. Συνέχεια χάνω το δρόμο μου, και νομίζεις πως έτσι δαιδαλώδες που είναι πως απο κάπου θα πεταχτεί μπροστά σου ο μινώταυρος και εσύ έχεις ένα κουβάρι αλλά όχι απο αυτά που ξετυλίγονται εύκολα. Ο καφές στο νοσοκομείο είναι χάλια. Δεν τον πίνεις με τίποτα. Οι νοσοκόμες στο νοσοκομείο είναι ηλίθιες. Τους μιλάς και σε κοιτάνε με γουρλωμένα τα μάτια και το έχουνε πάντα έτοιμο το "δεν ξέρω, θα ρωτήσω την άλλη".

Σαν ιστορία τρόμου βγαλμένη απο το μέλλον. Μου φαίνεται τόσο νωρίς για να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μάλλον πάλι χάλασε το ρολόι του Θεού. (του ποιού;)

10 comments:

ProFyLaKtiKo said...

Νομίζω ότι τα λόγια δεν έχουν θέση σε τέτοιες περιπτώσεις.

Υπομονή σου εύχομαι, πολλά περαστικά!

φιλιά πολλά

Anonymous said...

Κουράγιο my friend..! Have faith και όλα θα πάνε καλά... Kiss..!

Είδωλο said...

Δεν υπαρχει κατι που μπορω να πω για να απαλυνει τον πονο σου.
Μονο ο χρονος θα παραμερισει αυτο το γιατι που σε τυρραναει τωρα.

etalon said...

ενα φιλι και μια αγκαλια για ωρα
οσο χρειαστει να ξαλαφρωσεις...

σημερα το βραδυ
ενα τραγουδιτης Λένας
θα ειναι για σενα
εκει μακρυα
σαν οβομαλτινη
δυναμωτικο
κι
αισιοδοξο

φιλι ξανα

turigr said...

Think positive. Εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου να είναι περαστικά και μάλιστα γρήγορα. Πολλά φιλιά.

Aviator said...

Θεός... "πώς να μην το ξέρει ούτε αυτός.." όπως λέει και ο Πλιάτσικας..

Περαστικά εύχομαι και ότι καλύτερο για τις μέρες που ακολουθούν.

ΠΑΥΛΟΣ said...

Kαλή δύναμη και πολύ κουράγιο φιλαράκο...

Ιδομενέας said...

=[

κουράγιο!!!

/hug

Τομ Σόγιερ said...

Σε νιώθω... Ίσως όλα πάνε καλά. Και αν όχι, να ξέρεις ότι πάντα μετά από μια δύση, υπάρχει μια αυγή (ίσως κουτό, αλλά ισχύει). Και να ξέρεις ότι αυτοί που αγαπάς, μένουν ΠΑΝΤΑ δίπλα σου...
Φιλιά..!

Alex A. said...

Έχοντας πια επιστρέψει στην Αθήνα, περιμένω νέα σου και εύχομαι να είσαι καλύτερα. Να είσαι (και να είστε) καλά!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...