Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια υπαρξιακή κρίση όσο αφορά τα επαγγελματικά μου.
Το μωρό μου λέει πως τέτοιες ανάλογες κρίσεις με πιάνουν όταν έχω να κάνω εργασίες ή δουλειές και δεν έχει και άδικο.Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι μάλλον πιο σοβαρά γιατί έπειτα απο τις σκέψεις και τις αναλύσεις καταλήγω με πονοκέφαλο και κακή διάθεση και αυτό δεν περιορίζεται μόνο σε μένα αλλά μεταδίδεται και στους γύρω μου.
Αποφοίτησα απο τη σχολή το 2006 έπειτα απέτυχα δύο φορές να μπω στο μεταπτυχιακό που θέλω και έτσι εδώ και δύο χρόνια κάνω ένα ιδιωτικό μεταπτυχιακό σε ένα τομέα που δεν είμαι σίγουρος αν με ενδιαφέρει. Με αυτά και με 'κείνα έχω φτάσει στα 28 και ακόμη δεν έχω μπει στην παραγωγική διαδικασία.
Ίσως το λάθος να έγινε απο την αρχή όταν μπήκα σε αυτή τη σχολή και διάλεξα αυτό τον τομέα. Αλλά τότε τι να έκανες. Έδινες τις εξετάσεις σου και αφού περνούσες σε μια σχολή ήσουνα τόσο χαρούμενος που φυσικά την ακολουθούσες. Πέρασα μάλιστα και στην δεύτερή μου επιλογή και αφού το έκρινα ως επιτυχία δεν το αμφισβήτησα.
Να πω την αλήθεια δεν το μετανειώνω γιατί αυτή η σχολή με έχει μεγαλώσει με έχει αλλάξει και με έχει προχωρήσει πολύ. Δεν μου δίνει όμως τα εφόδια για να εργαστώ με τρόπο σύμφωνο με την ηθική μου. Έχω πολλές ενστάσεις στο πως ασκείται το επάγγελμα και πως λειτουργεί και σίγουρα δεν θέλω να γίνω κομμάτι αυτού του συστήματος.
Μένει όμως το κομμάτι της εργασίας και της επιβίωσης. Γιατί μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε με τις ιδέες μας και μόνο. Χρειάζεται να προσφέρουμε κάτι κάπου και κάποιος να μας δώσει χρήματα γι'αυτό. Δε μπορώ τώρα να αλλάξω και το οικονομικό σύστημα του πλανήτη! Ίσως κάποια άλλη στιγμή..
Τις τελευταίες μέρες αγοράζω κάθε πρωί με τα τσιγάρα μου και ένα Αγγελιοφόρο. Αν θέλω να εργαστώ πρέπει να πάω ως αποθηκάριος, ως πωλητής ή ως κοπέλα γιατί τέτοιες ζητούνται παντού!! Για τον τομέα μου ή έστω για κάτι που να πλησιάζει έστω και λίγο όυτε λόγος.
Ηθικά ζητήματα, ζητήματα ανεργίας και αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, ζητήματα επιβίωσης, δεν λένε να βγουν απ' το κεφάλι μου. Έχω σπουδάσει, έχω μεγαλώσει, έχω κάνει αρκετά πράγματα εθελοντικά στον τομέα μου και τώρα θέλω μια δουλίτσα. Το είπα τις προάλλες σε μια φίλη μου με ύφος λες και ανακάλυψα μόλις την Αμερική και αυτή γυρνάει με το πλέον φυσικό ύφος του στυλ "τι μας λες και συ αγόρι μου" και μου λέει " έ και; ξέρεις εσύ κανέναν που να είναι εντάξει με αυτά;"
Ω ναι το ξέρω! Παίζει πολύ ανεργία εκει έξω και ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη. Σπάνια βρίσκει ο κόσμος δουλειά στον τομέα του και όλοι έχουνε κάνει γκαρσόνια. Ξέρω όμως και πολλούς φίλους μου τους οποίους το επάγγελμα δεν φέρει ηθικά διλλήματα και κάνουνε μια χαρά την δουλειά τους τα παιδιά.
ΥΓ: στη θεσσαλονίκη υπάρχει σουβλαντζίδικο με το όνομα "Σουβλάκι με πτυχίο" και έμβλημα τον
Αινστάιν!
