15.3.08

Ασυναρτησίες (11)

πάνω κάτω στον δρόμο
σκυλιά
και αμάξια
και φορτηγά με παγωτά
να τρέχουν όλα ταυτόχρονα
δίχως μνήμη

και είναι ένας ήλιος
που μας τρέχει
στις 2 ακριβώς μπαίνει απ το παράθυρό μου
ξαπλώνω στον καναπέ
και θυμάμαι το μέλλον μου
γιατί τώρα δεν είναι η ζωή όπως θα 'πρεπε
και θα ντρεπόμουνα αν έπρεπε να πω
πως τούτη είναι τώρα η ζωή μου


στον πεζόδρομο προσγειώνονται περιστέρια
πίσω απο τους θάμνους παραμονεύουν γάτες
έπειτα ορμάνε
μα δεν κατάφεραν να πιάσουν κανένα μέχρι τώρα

αυτό γίνεται κάθε μέρα
και έχει περάσει ο καιρός
8 χρόνια στο ίδιο σπίτι
τα παιδιά της γειτονιάς μεγάλωσαν

ένα κορίτσι με ρώτησε αν θέλω τσιγάρο
και ήταν σαν χτες που είχε ροζ κοτσίδια στα μαλλιά

δε ξέρω τι μάρκα καπνίζει
και δε θα ήθελα ποτέ να μου δώσει
αυτή θα είναι πάντα το παιδί
σαν είμαι και εγώ για τη μάνα μου

μα πέρασαν τα χρόνια
και δεν κατάλαβα το πως
οι μέρες φεύγουν
και εγώ είμαι αργός

ήταν μια άνοιξη παλιά
την είχα πει θυμάμαι ωραία
και απο τότε δεν έχει περάσει άλλη
σαν να στέγνωσε ο χρόνος μέσα μου

σκεπάζομαι με το ίδιο πάπλωμα
όση ζέστη και να κάνει
παγωτό ακόμη δε τόλμησα να πάρω
γιατί δεν έχει έρθει ακόμα ο καιρός

είναι χειμώνας και περιμένω να χιονίσει

κρύβω το δώρο των χριστουγέννων μου
να μην το θυμάμαι
και έκλεισα όμως αεροπορικό για πάσχα πάλι στο νησί
τι κάνει μέσα μου χρόνος;

και εγώ που είμαι όταν περνάει;

δε θυμάμαι πια πως τους έλεγαν ολους
μα έχουν περάσει και έχουνε φύγει τώρα πια

το κακό είναι πως ξεχνάω και το θάνατο
άλλοι θα το λέγανε ευλογία
μα κάθε φορά μας χάνω στο μέτρημα



έξω μιλάνε 2 παιδιά
και αν ακούω και σωστά γελάνε
τι ώρα να λένε τα ρολόγια τους;

εδώ είναι αργά και ίσως νωρίς
για να σκέφτομαι τις εποχές

άλλοι με λένε μικρό και άλλοι μεγάλο
και εγώ δεν είμαι σίγουρος σε ποιο να απαντήσω

είναι μια άνοιξη που μπαίνει απότομα
και όλο τρέχει ο καιρός



θέλω να σταθώ λίγο εδώ
να με δεις και να σε δω
δίχως το δέρμα μου να αλλάζει

πάνω κάτω στον δρόμο
οι βιτρίνες αλλάζουν εποχές
και τα χρόνια αριθμούς



πάλι για τον χρόνο
πάλι για τις μέρες

μια φορά έστω για το τώρα.

4 comments:

Alex A. said...

Με συγκίνησες πολύ, ίσως γιατί περνάω κι εγώ κάτι ζόρια τελευταία... Μετέωρος ο χρόνος μας, κι εμείς ακόμα πιο μετέωροι - στο χώρο και στο χρόνο: εδώ, εκεί, κι αλλού. Και, τελικά, πουθενά.

dokisisofi said...

stis leptomereies o paradeisos
stis leptomereies i kolasi
i alitheia sto fevgaleo kai anousio
to anousio tis alitheias
asinartita ola sto xoneftiri tis zwhs sou

kalo apogevma...

etalon said...

"Που πάει ο καιρός που φευγει
κι όταν πάλι ξαναφεύγει..."
όπως έλεγε κι εκείνο το παιδικό τραγούδι της λιλιπούπολης...

Είδωλο said...

Γερναμε..

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...