πελαργίνα

όταν ήμουνα μικρός, πολύ μικρός
ο αδερφός μου πήγαινε σχολείο και εγώ οχι ακόμη

έφερνε συχνά στο σπίτι ποιηματάκια και τραγουδάκια που έπρεπε να μάθει
και συχνά τα μάθαινα και γω απ' τις πολλές φορές που τα άκουγα.

είναι ένα που δε θα ξεχάσω ποτέ.
ένα για μια οικογένεια πελαργών
που ήρθε αντιμέτωπη με μια φωτιά

και τα μικρά δε μπορούσαν να πετάξουν
και μερικά έμειναν πίσω στη φωλιά
και τότε η μαμά πελαργίνα
πήγε και τα σκέπασε με τις φτερούγες της
και τα αγκάλιασε
και χάθηκαν μαζί.

είναι ένα απο εκείνα τα παιδικά ποιηματάκια
που δεν είναι τόσο παιδικό
με είχε στιγματίσει απίστευτα
γιατί οταν είσαι τριών και ακούς μια τέτοια ιστορία
η σχέση σου με τη μαμά σου γίνεται πιο δυνατή

και είναι μια ιστορία που νομίζεις πως δε θα γίνει ποτέ αλήθεια
και εύχεσαι να μη γίνει ποτέ αλήθεια
και να μείνει απλά ένα παραμύθι

και μετά έρχεται η φωτιά
και σου δείχνει πως η μαμά
είναι ίδια η πελαργίνα
και πως οι παιδικοί φόβοι
καμιά φορά δεν είναι τόσο παιδικοί



και τώρα πια εύχεσαι να μην γίνει ποτέ ξανά αλήθεια.