Σήμερα πέσαν οι υπογραφές και πήρα νέο κλειδάκι. Μετακομίζω. 8 χρόνια έμεινα στο πρώτο μου σπίτι εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ήταν στον ημιώροφο, με ένα ανύπαρκτο σχετικά μπαλκονάκι. Πολύ το αγάπησα όμως. Μέχρι που πριν 4 χρόνια μετακόμισα εδώ που είμαι σήμερα. Σε μια οικοδομή γεμάτη φίλους και όνειρα. Το σπίτι της δεύτερης ευκαιρίας. Του μεταπτυχιακού και της αρχής στη δουλειά. Τώρα, αν όλα πάνε καλά, παραδίδω πτυχιακή τον Ιούνιο και κλείνει το κεφάλαιο. Νέο σπίτι απο το Φεβρουάριο. Πέρυσι τέτοιο καιρό ξεκινούσα στη δουλειά. Τώρα φοβάμαι πως ο κακός λύκος θα έρθει και θα τα ρίξει όλα κάτω. Γιατί αν δεν έχεις τίποτα χτισμένο χέστηκες. Ενώ τώρα έχω πράματα στο συρτάρι να χάσω. Δεν είμαι άνθρωπος της περιπέτειας. Θέλω τη σταθερή δουλειά, το σταθερό σπίτι, τη σταθερή σχέση. Χτίζουμε και ελπίζουμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Απλά μετά ίσως έχουμε περισσότερα πράγματα να πενθήσουμε. Μα πρώτα είχαμε τη χαρά να τα ζήσουμε.
Κάπου εκεί στην άκρη άκρη του κουταλιού. Μια μπλε κουκίδα στο βάθος. Βλέπω τη θάλασσα.
21.1.12
15.1.12
12
Άμα με ρωτήσεις τι χρονολογία έχουμε, μπορεί να σου πω και 2010. Και πάλι δε θα το πιστεύω. Πως ήρθαμε και βρήκαμε το 12, πως ήρθε αυτό και μας βρήκε ούτε που ξέρω.
Άκουσα χθες κάτι για τη θεωρεία της σχετικότητας. Οτι το πριν δε σταματά να υπάρχει. Οτι το παρελθόν είναι συνέχεια. Μέσα μας και παντού. Και αυτό για μένα είναι μεγάλη αλήθεια.
Βλέπω την ουλή μου στο γόνατο. Απο ένα χειρουργίο στα 13 μου. Ακόμα δε το πατάω καλά αυτό το πόδι και μάλλον δε πρόκειται να γιάνει και ποτέ.
Το ύψος μου κόλλησε κάπου εκεί στα 18 μου. Στο 1.67. Και θα είμαι πάντα 18 μέχρι να αρχίσω να μεγαλώνω απότομα.
Το χάπι το άρχισα πριν απο περίπου 8 χρόνια. Το φθινόπωρο του 2004. Μετά τους ολυμπιακούς. Να κάνω καμιά μήνυση στη Γιάννα για ψυχική οδύνη. Έκανε τότε 40 ευρώ το κουτί. Τώρα είναι στα 18. Και εγώ προσπαθώ να το κόψω 3 χρόνια τώρα αλλά δε μπορώ.
Πήγα πάλι στα 20mg. "Στο ένα χάπι είσαι τώρα?" με ρωτάει η μάνα μου. Θυμάμαι όταν το είπα στο θείο μου. Ότι άρχισα τη θεραπεία και τα φάρμακα. Οτι δεν είμαι καλά. Οτι ο ψυχίατρος πρότεινε 2 φορές τη βδομάδα το ραντεβού.
Τώρα έχω κάθε βράδυ εφιάλτες. Για το πριν που είναι τώρα που συνεχίζεται στο μέλλον μου.
Και άμα καμιά φορά καταφέρω να πάω στα 10mg φοβάμαι πως θα είμαι πια άλλος.
Στη μαύρη ποδιά που μου φοράει ο κουρέας μου, κολλάνε οι άσπρες μου κομμένες τρίχες.
Κι'όμως τα βλέπω εγώ τα μάτια μου. Είναι τα ίδια χρόνια τώρα. Γύρω γύρω μόνο κάτι αλλάζει, κάτι με κουράζει και κάτι με γερνά.
Στο τώρα μεγαλώνω, κι΄ας είμαι ακόμα παιδί.
12 χρόνια στη Θεσσαλονίκη
Άκουσα χθες κάτι για τη θεωρεία της σχετικότητας. Οτι το πριν δε σταματά να υπάρχει. Οτι το παρελθόν είναι συνέχεια. Μέσα μας και παντού. Και αυτό για μένα είναι μεγάλη αλήθεια.
Βλέπω την ουλή μου στο γόνατο. Απο ένα χειρουργίο στα 13 μου. Ακόμα δε το πατάω καλά αυτό το πόδι και μάλλον δε πρόκειται να γιάνει και ποτέ.
Το ύψος μου κόλλησε κάπου εκεί στα 18 μου. Στο 1.67. Και θα είμαι πάντα 18 μέχρι να αρχίσω να μεγαλώνω απότομα.
Το χάπι το άρχισα πριν απο περίπου 8 χρόνια. Το φθινόπωρο του 2004. Μετά τους ολυμπιακούς. Να κάνω καμιά μήνυση στη Γιάννα για ψυχική οδύνη. Έκανε τότε 40 ευρώ το κουτί. Τώρα είναι στα 18. Και εγώ προσπαθώ να το κόψω 3 χρόνια τώρα αλλά δε μπορώ.
Πήγα πάλι στα 20mg. "Στο ένα χάπι είσαι τώρα?" με ρωτάει η μάνα μου. Θυμάμαι όταν το είπα στο θείο μου. Ότι άρχισα τη θεραπεία και τα φάρμακα. Οτι δεν είμαι καλά. Οτι ο ψυχίατρος πρότεινε 2 φορές τη βδομάδα το ραντεβού.
Τώρα έχω κάθε βράδυ εφιάλτες. Για το πριν που είναι τώρα που συνεχίζεται στο μέλλον μου.
Και άμα καμιά φορά καταφέρω να πάω στα 10mg φοβάμαι πως θα είμαι πια άλλος.
Στη μαύρη ποδιά που μου φοράει ο κουρέας μου, κολλάνε οι άσπρες μου κομμένες τρίχες.
Κι'όμως τα βλέπω εγώ τα μάτια μου. Είναι τα ίδια χρόνια τώρα. Γύρω γύρω μόνο κάτι αλλάζει, κάτι με κουράζει και κάτι με γερνά.
Στο τώρα μεγαλώνω, κι΄ας είμαι ακόμα παιδί.
12 χρόνια στη Θεσσαλονίκη
Subscribe to:
Posts (Atom)
