ασυναρτησίες (8)

χρόνος χαμένος
στον χρόνο που φεύγει

χρόνος που πέρασε
και χρόνος που θα έρθει

στις μέρες
οι σελίδες απ'τα ημερολόγια
σβήσανε όλες πια

μια μια
για να γυρίσεις σελίδα

προσυνενοημένη γιορτή
σε παγκόσμιο ραντεβού
παγκόσμια πρεμιέρα του νέου αριθμού

απ'την κάτω μεριά
σιγά σιγά
να απλωθεί το φως
και πάλι το σκοτάδι

λες και δεν είναι
η ίδια μέρα με χτες

γιατί ο χρόνος
αρχίζει και τελειώνει κάθε μέρα
και κάθε στιγμή

10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
και πάλι
να μετρώ
στον νέο αριθμό

χρόνος που φεύγει
και στιγμές που μείνανε
για να πουν πως πέρασε στ'αλήθεια
αν πράγματι περνάει ο καιρός


θα βρω μια τσουλήθρα
και θα κυλίσω
στην πρώτη μαύρη τρύπα
δεξιά απ το φεγγάρι
για να ρθω και πάλι
στο τώρα
να ναι για πάντα ο καιρός
στην ίδια ώρα

και τα ρολόγια απλά ενθύμια


βουτάω στο κρεβάτι μου
και μπαίνω στη χρονομηχανή μου
και να μαι πάλι στην κοιλιά της
κι' ύστερα στο φως
όλο απ'την αρχή
να κάνω κύκλους
στα χρόνια μου

γυρνάει γρήγορα ο καιρός
και είναι αργές οι μέρες μου

μέχρι να νυχτώσει
και μετά ξανά

επαναλαμβάνω τους κύκλους μου
σαν τον πλανήτη αυτό
και δε ζαλίζομαι
παρα μόνο κουράζομαι
και έτσι παω πίσω το χρόνο

παω πίσω στον χρόνο
μα αυτός πάντα τρέχει ξοπίσω μου

10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

πάμε πάλι

100

σήμερα ξύπνησα στις 7:30
απίστευτο για τα δικά μου δεδομένα σε περίοδο τέτοια.
πήγα στο καθιστικό και δυστιχώς δεν άκουσα καλά νέα.

Μια πολύ καλή γυναίκα έφυγε σήμερα.
Μια γυναίκα που για μένα ήταν θεία μα τη φώναζα με το μικρό της,
που όταν ήμουνα μικρός κάναμε φοβερές πλάκες
και όλο τη ρωτούσα αν έχει τσίχλες στη τσάντα της
και μου έδινε
μαζί με φιλιά
και έχω γενικά καλές αναμνήσεις..

και είναι και αυτό το ξαφνικό ρε γαμώ το.
Χτες την είδα
Καθόταν στην ίδια καρέκλα όπως πάντα
μα δεν είχε όρεξη για αστεία.

και έτσι το βράδυ έφυγε.
στο σπίτι της και όχι σε κάνα νοσοκομείο
με γιατρούς και μηχανήματα.

καλό σου ταξίδι Κ

............................................

μα είναι ακόμη Χριστούγεννα
και ας είχε σήμερα 16 βαθμούς εδώ.
ο κόσμος περνάει καλά
και το γλεντάει (νομίζω)
δεν τους είδα μα αυτή την αίσθηση έχω
πως κάπου γίνεται κάτι καλό

και πέρασα και πολύ όμορφα σήμερα.
Πήγαμε με τη αδερφή μου και το μούλικο για ψώνια
και είχε φοβερή πλάκα
να βλέπεις τον μικρό να τρέχει
να προσπαθεί να χειριστεί αυτή τη νέα του δύναμη
και είναι τόσο γλυκός
και μυρίζουν τόσο όμορφα τα μωρά
(θα μου πάρεις ένα?)

............................................

και σήμερα κλείνουμε 35 μήνες αγάπη μου
και είμαι τόσο καψούρης με σένα
και είναι τόσο παράξενο να περνάμε γιορτές χωριστά

και όλο ζευγαράκια βλέπω αυτές τις μέρες
και ουφ σε θέλω εδώ μαζί μου!

μα πάλι είμαι τόσο χαρούμενος που σε έχω
που δε θα έπρεπε να παραπονιέμαι



............................................

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας.
Να είστε με ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν.

Γιατί ακόμη και αν έχεις υγεία αν δεν έχεις αγάπη δεν έχει νόημα.

Προς αναχώρηση

Είναι ο όγδοος χρόνος που μένω μόνος μου, μακριά απ'το πατρικό.
(αν προσθέσεις και το στρατιωτικό είναι περισσότερα)
Κάνω περίπου 6 πτήσεις τον χρόνο και δε συμπαθώ καθόλου τα αεροπλάνα.
(αν και τα αεροδρόμια μου αρέσουν πολύ)

Πλησιάζει λοιπόν άλλη μια πτήση για το νησί.
Συγκεκριμένα ην Παρασκευή στις 7:20 το πρωί πετάω.
και όπως πάντα τρέχω να προλάβω να δω φίλους να πάρω μερικά δώρα και να ετοιμάσω βαλίτσα.
Τόσος καιρός πάει και ακόμη δε συνήθισα την όλη διαδικασία.

Τα τελευταία 3 χρόνια έχει προστεθεί άλλη μια δυσκολία στην αναχώρηση.
Ο αποχαιρετισμός.

Πρέπει να πω γεια στο μωρό μου και να κάνω υπομονή 2 βδομάδες μέχρι να τον ξαναδώ.
Με δυσκολία στο αεροδρόμιο. Να κόβουμε αμίλητες βόλτες στις βιτρίνες με τα αφορολόγητα.
και όσο πιο πολύ καθυστερούμε το γεια τόσο πιο δύσκολο γίνεται.

Έπειτα το παίρνουμε απόφαση.
Με πάει μέχρι τον τελευταίο έλεγχο αποσκευών.
Ένα φιλί και μια αγκαλιά, να το παίζω δυνατός μη βάλω τα κλάματα.
Περνάω μετά πίσω απο τα παραβάν
και ρίχνω κλεφτές ματιές για όσο ακόμη μπορώ να τον δω.

2 βδομάδες μακριά.
Περνάνε αργά και άλλωτε γρήγορα.
Αργά για να τον ξαναδώ και γρήγορα που δεν προφταίνω να δω όσο θα ήθελα τους δικούς μου.

Οι μέρες πάντως περνάνε και παίζουμε ένα παρόμοιο παιγνίδι, αυτή τη φορά με τη μάνα μου, στο αεροδρόμιο του νησιού.

Τελικά απ' όπου και αν φεύγω κάτι αφήνω πίσω
και όπου και αν πάω με περιμένει κάποιος με αγάπη.

Το ξέρω πως ακούγεται γλυκό μα είναι πολύ δύσκολο.

Γιατί τελικά πουθενά δεν είμαι ολόκληρος.

ιζεντ λάιφ φάνη?

Ξέρεις κανένα καλό αναψυκτήριο?

Oh Christmas Tree

Εσύ στόλισες δεντράκι?

ασυναρτησίες (7)

Έπειτα πέρασαν οι μέρες.
και ξέχασα.

Δε φοράω πια κοντομάνικα.
και δε θυμάμαι ποιο παγωτό αγάπησα.

κουλουριάζομαι στο μικρό μου καναπέ.
ίσα ίσα να χωράω.

ακόμα καλύτερα να περισσεύω.

να'μαι πιο πολύς
πιο μεγάλος.

Έπειτα πέρασαν οι μήνες.
και ήρθαν πάλι οι ίδιες μέρες.

Στους κύκλους του χρόνου.

Τα παιδιά της γειτονιάς μεγάλωσαν
και μεγαλώνουν.

και δε θυμάμαι πως πέρασε ο καιρός.

Αμείλικτος χρόνος
παράξενος χρόνος.

Δεν άλλαξα την ώρα στο ρολόι μου.
και έτσι ακόμη δείχνει μια ώρα μπροστά.

Σκέφτομαι πως όταν βρεθώ στα δύσκολα,
τότε θα πάω εγώ πίσω το χρόνο.

Παιγνίδια και παιδικοί ήρωες
και ταξίδια στη φαντασία.

και ίσως πια να'χω στεγνώσει
και δεν αναλύω τις λέξεις μου

γιατί πια είναι όλες ίδιες.

και όλες οι ευχές μου μια.

holidays are coming

(Η)EMO

phoinix: Oι ΕΜΟ πίνουν ΗΕΜΟ?

Serius: Όχι βέβαια!

phoinix: Γιατί?

Serius: Γιατί το ΗΕΜΟ σε τρέφει και το πίνεις με κέφι!

Streets Of Philadelphia

Την αγαπάω αυτή τη ταινία.
Με απίστευτο πόνο και θλίψη και αισιοδοξία και χαρά και θυμό.

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2002.
Όταν ο ψυχοθεραπευτης μου πρότεινε να δω τη ταινία όσο πιο πολλές φορές μπορώ.
Είχα φοβία για το AIDS και έκανα θεραπεία για να μπορέσω να το ξεπεράσω.
Πολύ δύσκολες στιγμές.
Να ξυπνάω στη μέση της νύχτας και να ψάχνω στο σώμα μου για σημάδια του ιού.
Πολύ έντονα συναισθήματα, φόβοι.

Κρατούσα τότε ημερολόγιο για τους φόβους μου.
Διάβασα τα πάντα που μπορούσα να βρω για τον ιό
Άκουγα κάθε μέρα το "show must go on" των Queen

Είναι δύσκολο να ζεις με τον φόβο.
Να βλέπεις παντού το AIDS.

Εκείνα τα χριστούγεννα είδα τη ταινία
δύο απανοτές φορές.
με μελομακάρονα και στολισμένο δέντρο.
Ήθελε μεγαλη δύναμη να κοιτάξω τον φόβο μου.
μα το έκανα.

Έπειτα ήθελα και ακόμα το θέλω,
να δουλέψω με οροθετικούς.
Για όλο τον ρατσισμό, το στιγματισμό και τις μαλακίες που δέχονται.
Πέρασα 7 μήνες περίπου σε θεραπεία.
Τώρα μπορώ να μιλάω και να ακούω για το AIDS.
Μα ακομη δε μπορώ να φανταστώ τον πόνο και τις δυσκολίες που κρύβει.


Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2000.
Όταν χρειάστηκε να κάνω το τέστ για τον ιό.
2 μέρες κλεισμένος στο δωμάτιό μου.
Χωρίς να μιλάω σε κανένα.
Ζωγράφιζα τις ενοχές μου.
Μετά μίλησα με τον γιατρό.
και ήταν ολα καλά.
και ένιωσα σαν κάποιος να με αγαπάει εκεί πάνω.

Σε όλους τους ανθρώπους που ζουν με τον ιό
θέλω να ευχηθώ καλή δύναμη.
όχι για το ιατρικό κομμάτι, γιατί αυτό πια αντιμετωπίζεταί σε μεγάλο βαθμό.
αλλά για το κουράγιο να ζουν κάθε μέρα με ένα στίγμα.

Η ζωή μου περιπλανήθηκε γύρω απ'το AIDS.
Σαν φόβος, και σαν τιμωρία.
και δεν έχετε ιδέα πόσο μου τη σπάει που γράφω αυτό το κείμενο σήμερα.

ΥΓ: Μαμά για σένα θα μιλήσω τη μέρα της μητέρας.