15.1.12

12

Άμα με ρωτήσεις τι χρονολογία έχουμε, μπορεί να σου πω και 2010. Και πάλι δε θα το πιστεύω. Πως ήρθαμε και βρήκαμε το 12, πως ήρθε αυτό και μας βρήκε ούτε που ξέρω.

Άκουσα χθες κάτι για τη θεωρεία της σχετικότητας. Οτι το πριν δε σταματά να υπάρχει. Οτι το παρελθόν είναι συνέχεια. Μέσα μας και παντού. Και αυτό για μένα είναι μεγάλη αλήθεια.

Βλέπω την ουλή μου στο γόνατο. Απο ένα χειρουργίο στα 13 μου. Ακόμα δε το πατάω καλά αυτό το πόδι και μάλλον δε πρόκειται να γιάνει και ποτέ.
Το ύψος μου κόλλησε κάπου εκεί στα 18 μου. Στο 1.67. Και θα είμαι πάντα 18 μέχρι να αρχίσω να μεγαλώνω απότομα.

Το χάπι το άρχισα πριν απο περίπου 8 χρόνια. Το φθινόπωρο του 2004. Μετά τους ολυμπιακούς. Να κάνω καμιά μήνυση στη Γιάννα για ψυχική οδύνη. Έκανε τότε 40 ευρώ το κουτί. Τώρα είναι στα 18. Και εγώ προσπαθώ να το κόψω 3 χρόνια τώρα αλλά δε μπορώ.
Πήγα πάλι στα 20mg. "Στο ένα χάπι είσαι τώρα?" με ρωτάει η μάνα μου. Θυμάμαι όταν το είπα στο θείο μου. Ότι άρχισα τη θεραπεία και τα φάρμακα. Οτι δεν είμαι καλά. Οτι ο ψυχίατρος πρότεινε 2 φορές τη βδομάδα το ραντεβού.

Τώρα έχω κάθε βράδυ εφιάλτες. Για το πριν που είναι τώρα που συνεχίζεται στο μέλλον μου.
Και άμα καμιά φορά καταφέρω να πάω στα 10mg φοβάμαι πως θα είμαι πια άλλος.

Στη μαύρη ποδιά που μου φοράει ο κουρέας μου, κολλάνε οι άσπρες μου κομμένες τρίχες.
Κι'όμως τα βλέπω εγώ τα μάτια μου. Είναι τα ίδια χρόνια τώρα. Γύρω γύρω μόνο κάτι αλλάζει, κάτι με κουράζει και κάτι με γερνά.

Στο τώρα μεγαλώνω, κι΄ας είμαι ακόμα παιδί.

12 χρόνια στη Θεσσαλονίκη

No comments:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...