10 μέρες μετά

και έτσι σε λίγο πάλι επιστρέφω.
σαν να ταξίδευα απο πάντα.
μα ποτέ δεν έχω φτάσει.

ρούχα έτοιμα πλυμένα να χωθούν στη βαλίτσα
δυό τρείς αναμνήσεις και φεύγω πάλι

σαν να μην έζησα εδώ ποτέ
σαν να μην έφυγα ποτέ
δεν έχω πια τον τόπο να τον λέω σπίτι

παντού θα είμαι μισός
και το κομμάτι που θα λείπει θα πέφτει σε νάρκη
μέχρι και πάλι να αλλάξω σκηνικό
και να χάσω το άλλο μισό μου

σαν ποτέ να μην είμαι πια όλος
ολόκληρος και πλήρης
γιατί εσύ αγάπη μου δε χωράς εδώ
και οταν είμαι στην αγκαλιά σου
δε θέλω να χωράω αλλού

σκορπάω τα κομμάτια μου
και προσπαθώ να τα μαζέψω
σαν αλλάζουν οι εποχές και ο χρόνος μεγαλώνει

η μέρα ήδη μικραίνει και το σπιτάκι μου έιναι σκοτεινό
φωτεινό στις αλήθειες του
και στα σ'αγαπώ του
με τον όρο να ΄ναι τα πατζούρια κλειστά


σκορπάει ο χρόνος
και χάνονται οι μέρες
πότε πέρασαν 10 ολόκληρες?

συμβόλαια αεροπορικά
να 'ναι στην ώρα τους

τα πρέπει των μετακινήσεών μας.
τυχερά τα πουλιά και οι γάτες

και αν μια μέρα θυμάμαι
θα ΄ναι γιατί το είπα στην οθόνη μου
κρυφά
μπροστά σας
πίσω απο σας

μέσα στα δωμάτιά σας φωνάζω
στα μάτια σας τα πληκτρολογημένα σύμβολα
λένε τις λέξεις

και έτσι πάντα μάλλον θα ταξιδεύω
και ίσως τελικα να είμαι ολόκληρος μέσα μου μια μέρα

για την ώρα
για τη μέρα
για το χρόνο

αφήνω το γιό σου εδώ μαμά
και παίρνω μαζί μου το δικό μου κομμάτι.

μέχρι τα δυό να γίνουν ένα
δικός του και δικός σου.



να 'ναι μόνο για καλό.