46.6 kbps

μετά απο ένα αεροπορικό ταξίδι.
χωρίς θέση στο παράθυρο.
να ακούω το "πετάω" απο το "πεθαίνοντας στην Αθήνα"
του Κραουνάκη.
και να μη μπορώ να το τραγουδήσω φωναχτά

μετά απο 3 μήνες επέστρεψα και πάλι
στο παιδικό μου δωμάτιο
για 10 μονο παραστάσεις.

μετά απο 7 χρόνια που δε μένω πια εδώ.
που οι επισκέψεις μου γίνονται όλο και πιο σύντομες.

που τα βράδυα στον ύπνο μου τρομάζω
και ψάχνω να σε βρώ στη δική σου μεριά.
και τα πρωινά ποτέ δε θυμάμαι που είναι τα γαμημένα τα καλαμάκια.
και όλο πρέπει να ρωτάω.

δε μ'αρέσει να ρωτάω στο σπίτι μου.

μα μου λείπει.
και είναι ωραία οταν έρχομαι.
όταν μου πλένουν τα ρούχα (και τα σιδερώνουν κιόλας)
και βάζεις το ποτήρι στο νεροχύτη και μετά εμφανίζεται μαγικά στο ντουλάπι
και δε πρέπει να πας σουπερ-μαρκετ
και δε πρέπει να σκεφτείς αν πλήρωσες τη ΔΕΗ
και δε λες "ωχ γαμω το τώρα πείνασα ποιος μαγειρεύει ας πάρω μια πίτσα"

και δε φοβάσαι μόνος στο σπίτι
και δεν είσαι μόνος στο σπίτι

και έχει ανθρώπους να μιλήσεις το πρωί
(άσχετο με το εαν θέλεις να ακούσεις αυτά που έχουν να πουν)

και έχεις μόνο 46.6 kbps
και πρέπει να κάνεις ησυχία τα βράδυα και τα μεσημέρια
και σε ρωτάνε πότε τελειώνεις τις σπουδές
και πότε επιστρέφεις για τα καλά
και αν έχεις κοπέλα
και πως την λένε
και γιατί δεν έχεις κοπέλα

και σ'αγαπάνε
και σε σκέφτονται
και σε ρωτάνε τι πεθύμησες να φας
και πως ήρθες και γέμισε το σπίτι

και σε λίγο θα φύγεις
και θα χεις ένα κόμπο ίσα με τη γροθιά σου στο αεροδρόμιο
και θα στήσεις ένα καυγά γιατί έχει ουρά και δεν έχεις που να ξεσπάσεις
και θες να βάλεις τα κλάματα
μα ποτέ δεν το κάνεις
και ποτέ δεν κλαίς τελικά

και σου λένε καλό ταξίδι
και τα μάτια τους λένε "γύρνα σύντομα να γεμίσεις το σπίτι"
και είσαι πια 27 χρονών μαλάκας
και ακόμη δυσκολεύεσαι με αυτά
και δε ξέρεις αν ποτέ θα φύγουν
και δεν ξέρεις αν φεύγουν ποτέ

και τώρα δε θες να γράψεις άλλο.
γιατί έχεις ένα κόμπο ίσα με τη γροθιά σου
και ακούς transformations του Κ.βήτα
και θες πάλι ένα τσιγάρο

και λες καληνύχτα.
αύριο πάλι