Το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι με ξυπνάς απ'τις έξι (σχηματικό είναι το 6 μην τρελένεσαι) σαν τον φίλο μου τον τσαρλατάνο είναι οτι δε μου δίνεις και το χρόνο να καταλάβω τι μου γίνεται!
Ξαφνικά δουλειά ευθύνες παραπάνω χρόνος περιορισμένος χρόνος ανύπαρκτος χρόνος πιεστικός.
Είναι αυτό που λέμε μάλλον ενηλικίωση. Το να ξέρεις απο σήμερα τι θα φας αύριο έτσι ώστε να ψωνίσεις να ξεπαγώσεις να ετοιμάσεις να μην μείνεις τελευταία στιγμή πάλι και να φας goodys για εικοστή μέρα στη σειρά (είμαι ο πελάτης του μήνα).
Να καθαρίσεις το σπίτι να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου να φροντίσεις τις μαγικές δουλειές σου σε τράπεζες εφορίες κεπ μεκ και οτι κατεβάσει ο κάθε μήνας και μέσα σε αυτό να θες να δεις τον άντρα σου τους φίλους σου τους άλλους φίλους σου να πάρεις τηλέφωνο τους φίλους σου που είναι μακρυά να πας να κοιμηθείς μια ανθρώπινη (λέμε τώρα) ώρα και να έχεις και αυτό το μαγικό πράγμα που ανακάλυψε ο καπιταλισμός μας που το λέμε "ελεύθερο χρόνο".
Σκέφτομαι συχνά τη μάνα μου με 2 παιδιά και δουλειά και χίλια δυό πως μαγείρευε κάθε μέρα και φρόντιζε τα πάντα στο σπίτι και έβρισκε που και που το χρόνο να πιει ένα καφέ και άντε το πολύ κάνα κομμωτήριο.
Τώρα εγώ θέλω χρόνο για βόλτα και ψώνια και facebook και skype και φυσικά blogs και μετά απο αυτά δυο ώρες να κοιτάω το ταβάνι με την ησυχία μου.
Είμαστε κακομαθημένη γενιά εμείς που θέλουμε να κάνουμε πολλά ή απλά οι απαιτήσεις είναι πιο πολλές. Δεν έχω ιδέα.
Έχω όμως σήμερα να πάω να βάλω το νοίκι μου να πληρώσω το τηλεφωνάκι μπας και το κόψουνε πάλι να πάω σε κάτι καταπληκτικά γραφειοκρατικές υπηρεσίες να πάω στη δουλειά και μετά να βρω το χρόνο για το σπιτάκι μου το παραμελημένο.
Είναι γκρίνια όλο αυτό? Μέχρι ένα σημείο μάλλον είναι. Ίσως με τον καιρό γίνει αυτό που μου λένε όλοι το "θα συνηθίσεις" αλλά ξέρεις αυτό είναι που με τρομάζει πιο πολύ.
3 comments:
Είναι πολύ μα πολύ μεγάλη η συζήτηση. Ναι, και η γενιά μας είναι καλομαθημένη (αν και κάποιοι είμαστε πιο μεγάλοι από άλλους...) μα και οι καιροί έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Νέες (και ψεύτικες;)ανάγκες, άλλα πρότυπα, ακρίβεια, ανεργία (ή μάλλον ο φόβος της) και απίστευτα ωράρια και τόσα άλλα. Μην κάνεις τη σύγκριση με τους γονείς μας, άλλοι καιροί, πιο απλά πράγματα, πιο φτηνή ζωή μα και πιο κοντά στην πραγματικότητα ίσως. Σήμερα δουλεύεις, κι αν δεν δουλεύεις όπως και όσο θέλουν, δεν ξέρεις αν θα έχεις πια δουλειά. Κι αν θες πες όχι (ειδικά τώρα). Μα κι εμείς, μάθαμε με το i-phone μας και το freddo μας, κι όλα αυτά έχουν ένα κόστος. Συμπέρασμα; Ακολουθείς το δρόμο σου (για μενα αυτόν της απλότητας) όπου και όσο σε παίρνει. Καλό βράδυ και καλό τριήμερο.
δεν το λένε τυχαία "μισθωτή σκλαβιά" αγόρι μου...
φιλιά :-)
Αααχ δεν το πιστεύω!! μόλις με έκανες να θυμηθώ ότι δεν έχω πληρώσει τον λογαριασμό του κινητού μου!!!! επίσης το κομματάκι φανταστικό!
Post a Comment