Μετά η μαμά Ελλάς (μη χέσω) ανακάλυψε και πάλι τον διαγωνισμό. Πέτυχε τους έλληνες σε μια περίοδο μεσημεριανάδικων και τα κανάλια έπρεπε κάτι να κράξουν και κάτι να γεμίσουν το χρόνο τους. Έτσι αυτό που κάποτε έμοιαζε ρομαντικό και αθώο πέρασε στη σφαίρα του ενοχικού εθνικού γεγονότος. Ώρες στα παράθυρα πολύ μελάνι να σβήνει και να γράφει κατακραυγή απο τους κουλτουριάριδες αποθέωση απο μπουζουκόβιους. Στρατόπεδα. Όπως πάντα στην Ελλάδα και όπως όλα στην Ελλάδα. Οι Έλληνες ανακάλυψαν μετά το 99' και την τρίτη θέση των Antique πως υπάρχει κάτι εκεί έξω το οποίο μπορούσαν να κερδίσουν και δεν το είχαν κάνει μέχρι τότε. Απο τότε ο διαγωνισμός έχασε την αίσθηση του παιχνιδιού.
Πρέπει να απολογούμαι λοιπόν στους περισσότερους φίλους μου κάθε φορά που με πιάνει το Γιουροβιζιονικό μου. "Μα πως μπορείς, πως γίνεται να σου αρέσει αυτό το προιόν υποκουλτούρας μαλακίας λαικισμού" και τότε λέω το απλό. Πως για μένα είναι και αυτό σαν τα LEGO μου. Απλό και αθώο. Ένα στοιχείο παιδικότητας που δε θέλω να χάσω. Κάτι σαν την "Αθλητική Κυριακή" και την "Candy Candy" τον στολισμό του δέντρου και το βάψιμο των αυγών. Είναι έθιμο που με συνδέει με το σπίτι μου. Με το ποιος είμαι, πως μεγάλωσα, τι αγάπησα και τι με κάνει να θυμάμαι γλυκά. Απενοχοποιημένα. Γιατί δε βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο.
Ά ναι να και ο Jon Lilygreen ο Ουαλός που θα τραγουδήσει φέτος για τη Κύπρο.
και η πρώτη του πρόβα στο 'Οσλο
2 comments:
Έτσι όπως το λες είναι. Για φαντάσου κι εμάς, τους μεγαλύτερους. Που τη βλέπαμε σε ασπρόμαυρη τηλεόραση. Νομίζω ότι η πρώτη ανάμνηση έγχρωμης τηλεόρασης στη ζωή μου είναι ένας διαγωνισμός, κάπου στις αρχές του 80, με όλη την οικογένεια συγκεντρωμένη στο σπίτι του θείου να χαζεύει την έγχρωμη τηλεόραση. Και που έχουμε συνδυάσει το διαγωνισμό με ωραίες φωνές και δυνατά τραγούδια. Γι'αυτό και τα παίρνω όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια. Τέλος πάντων. Καλό σου βράδυ
Α, και το τραγούδι είναι πολύ καλό, όσο πιο πολύ το ακούω τόσο πιο πολύ μου αρέσει.
Post a Comment