Ασυναρτησίες (20)

πίνω το πρώτο μου τσαι
έξω σπάει η ζέστη.
βιτρίνες με μάλλινα.

οτι και να πεις
το καλοκαίρι αυτό τελείωσε.

τα πλατάνια γύρω απ'το μεγάλο πάρκινκ
σιγά σιγά μαραζώνουν

εγώ ξυπνάω πρωί και κάνω ελληνικό.
άμα έχω χρόνο και διπλό.

και φεύγω πάντα βιαστικά τώρα πια.

μετά πάλι σπίτι το βράδυ.
στο λεωφορείο το παλιό
με τις ξύλινες καρέκλες.
κοιτάω τη φάτσα μου στο τζάμι
και μου ρχεται να βάλω τα κλάματα.
μόνο που δεν το κάνω ποτέ.

τότε σε σκέφτομαι
και πλημμυρίζω αγκαλιές

ψάχνω μια λεπτή κουβέρτα
και χάνομαι μέσα της
άμα κοιμάμαι
δε με βλέπεις καθόλου.
σα να βυθίζομαι πίσω στη μήτρα
και να γεννιέμαι το πρωί.

και ύστερα
πάλι και πάλι.

τα πάντα λεν πως αλλάζουν
μα όχι ακόμα.
και πως μια μέρα
κάτι θα κάνει κρακ
και τα ταξίδια θα μεγαλώσουν
μέσα μας
μακριά μας

σ'αυτά που υποσχεθήκαμε και ονειρευτήκαμε
και σ'αυτά που πιστέψαμε.
(αν πιστέψαμε ποτέ σε κάτι)
μια μέρα τη φορά.

και μερικές φορές μια ώρα.

20 λέξεις