εν-δυο ενα

Ήμουνα πολύ μικρός, γυρω στα 4 μάλλον. Ήτανε μεγάλη γιορτή! Η μαμά μου μου φορούσε τα καλά μου, πάντα πιο ζεστά απο όσο έπρεπε, και ίδρωνα πολύ.Με χτένιζε και με καμάρωνε και μου χαμογελούσε, οσο μπορούσε τότε να χαμογελά. Έπειτα ακουγόταν η κόρνα του θείου μου και έκανα σαν τρελό! 'Ετρεχα να κατέβω τις σκάλες και το χαμόγελό μου ήταν τόσο δυνατό που θαρρείς θα μου έσκιζε τα μάγουλα. Τότε ο θείος μου είχε εκείνο το μεγάλο μπλέ μερσεντές και μας χωρούσε όλους.
Στο δρόμο μετρούσα τα σημαιάκια και είχα και μαζί μου αυτό που είχα φτιάξει με τη δασκάλα μου.Τρομερά περήφανος για τη δημιουργία είχα πετύχει το σταυρό τέλεια και όμως επέμενα να μου αγοράσουνε ακόμη ένα σημαιάκι! Δυσκολευόμασταν πάντα στό παρκάρισμα, και με ζάλιζαν πολύ τα μπρος πίσω. Ο κόσμος πολύς. Μαζεμένοι στα πεζοδρόμια κρεμασμένοι στα μπαλκόνια και εγώ σκαρφαλωμένος στους ώμους του θείου μου να του πειράζω τ'αυτιά.
Πρώτα το πεζικό, μετά τα τανκς! Τι ωραία που ήτανε τα τανκς ίδια με τα παιχνίδια μου, έκαναν τόση φασαρία και τα ένιωθες να κυλάνε μέχρι το στομάχι σου.Στρατιωτάκια εν-δυο περήφανα και χαρούμενα ή έστω έτσι μου έμοιαζαν τότε, χτυπούσαν δυνατά το δρόμο με τα πόδια τους , και ένιωθες ασφάλεια. Έπειτα βλέπαμε τον ξάδερφό μου, δόκιμος τότε στο στρατό, βγάζαμε φωτογραφίες, χειροκροτούσαμε και τον φωνάζαμε. Πανέμορφες Κυριακές και αργίες στα μπλέ και τα χακί και εμέις μικροί ρεπόρτερ που μαζεύαμε υλικό για τις ζωγραφιές μας.
Πέρασαν 23 χρόνια απο τότε. Δεν παρέλασα ποτέ. Ούτε στο σχολείο, ούτε στον στρατό. Ποτέ δε θέλησα να παρελάσω. Θυμάμαι τις εθνικές εορτές στο σχολείο. Στο δημοτικό ενθουσιασμένος που θα έλεγα ποιηματάκια, και στο λύκειο αηδιασμένος απο όλη αυτή την "υπερηφάνεια". Κάτι μου έλεγε μέσα που ακόμη και πριν απο 10 χρόνια πως κάτι πήγαινε στραβά με αυτές τις γιορτές. Απορούσα γιατί στη επέτειο του Πολυτεχνείου κάναμε απλά μια ώρα γιορτή ενώ στις εθνικές επετείους αφιερώναμε ολόκληρη μέρα. Ποτέ δε πήρα απάντηση απο κανένα καθηγητή μου και όλες αυτές οι φαμφάρες μου σπάγανε τα νεύρα.
Κοιτάω τώρα τα παιδάκια που πάνε χαρούμενα στις παρελάσεις και μέχρι ένα σημείο μπορώ να τα καταλάβω.Βλέπω τους φαντάρους στις παρελάσεις και ξέρω πόσο πολύ τους κουράζει αυτό, πως μπορεί να είναι ενάντια με τα φρονήματά τους, πως πρέπει να έχουν κάνει πρόβες εδώ και βδομάδες και πως αυτά τα τανκς τα έχουνε γλείψει και γυαλίσει για να κουνήσουμε εμείς περήφανα σημαιάκια για το έθνος!
Στα σχολεία της γειτονιάς μου οι τοίχοι γέμισαν με συνθήματα "καμία συμμετοχή στις
παρελάσεις" και απορώ πιο θα είναι το κόστος για ένα έφηβο που αρνείται να πάρει μέρος σε αυτό το φασιστικό πανηγυράκι ή που τον αναγκάζουν να περπατήσει τη Τσιμισκή με τη στολή του.Ξέρω πως θα δούμε και πάλι τα "περήφανα νιάτα" με μίνι φουστίτσα και απορώ αν είναι απλά μια αντίδραση σε αυτή την ιστορία ή αν απλά θα τις τραβήξουν οι κάμερες και πρέπει να είναι στη τρίχα.Ξέρω πως θα δω και πάλι τον νομ(ο)νάρχη α μοιραζει σημαιάκια στα παιδάκια, τους μελοντικούς ψηφοφόρους , και απορώ αν ποτέ αυτή η χώρα θα είναι έτοιμη να δεχτεί. Να δεχτεί τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες, τους αλλοδαπούς τους όποιους σιχαίνονται αυτές τις παραδόσεις.
Φοβάμαι πως θα μας πάρει καιρό, και δε ξέρω τι πρέπει να κάνει κανείς. Να κλειστεί στο σπίτι του μακρυά απο την όλη γιορτή ή να κατέβει σε διαδήλωση? Να φύγει απο αυτή τη χώρα ως αυτοεξόριστος ή να κάτσει εδώ να την παλέψει? Αλήθεια δε ξέρω.