Φανταρο-επέτειος

11/7/1998
κατατάγομαι φανταράκι
ήμουνα μόλις 17 χρονών.
απίστευτος τρόμος.

Πάνε πια 9 χρόνια!Απίστευτο μου φαίνεται..Μετράω σωστά?
Θυμάμαι όμως τα πάντα απο εκείνες τις μέρες.
Το προηγούμενο βράδυ είχα πάει στη κολητή μου.
Οι άλλοι βγαίνουν και τα πίνουν και τα σπάνε,
και γω ήμουνα σε ένα καναπέ και αποχαιρετούσα τη ζωή μου όπως μέχρι τότε την ήξερα.

Με μια βότκα (πορτοκάλι τότε) να αναλύω (τι πρωτότυπο)
τους φόβους μου και όλα τα ενδεχόμενα..
είχα σκεφτεί μέχρι και την αυτοκτονία τότε (τόσο τραγικά και εφηβικά)

Τελικά αποκοιμήθικα στον καναπέ
και με ξύπνησε ο μπαμπάς της κολλητής για να πάω σπίτι.

Απίστευτο το επόμενο πρωί
η μαμά να κλαίει κρυφά στη κουζίνα
εμένα το αίμα μου να έχει παγώσει
και προς το άγνωστο αμήχανος (όπως πάντα)

3 ώρες δρόμος με το αμάξι ήτανε το στρατόπεδο που έπρεπε να καταταγώ.
Πέρασα τη πύλη με την αίσθηση οικειοθελούς (?) εισόδου σε σωφρονιστικό ίδρυμα.

Μας έβαλαν στην ουρά και μας πέρασαν απο καμιά δεκαριά πάγκους και γραφεία.
Μας είπαν να τους παραδώσουμε όποιο αιχμηρό αντικέιμενο είχαμε όπως και όλα τα φάρμακα που είχαμε μαζί μας.(πάλι καλά που κρατήσαμε τα κορδόνια μας)

Έπειτα μας μάντρωναν δέκα-δέκα πίσω απο ένα παραβάν όπου έπρεπε να γθυθούμε
(ναι εντελώς) και να σταθούμε ένας ένας γυμνοί μπροστά σε μια επιτροπή για να μας κοιτάξουν ύψος βάρος σημάδια τατουάζ και οτι άλλο μπορεί να μας ενδιαφέρει στα νέα σκλαβάκια μας..
Περισσότερο ήτανε νομίζω η έννοια της μη-ελευθερίας με δεκάδες διαταγές απο τη πρώτη μέρα..μέχρι και το οτι μπορώ να σε διατάξω να βγάλεις το βρακί σου (και όχι με την καλή έννοια).

Τελικά πέρασα πολύ καλά στο κέντρο εκπαίδευσης.
Θυμάμαι στο πρώτο επισκεπτήριο όλοι είχανε πει στις μανάδες τους να φέρουν οτι φαγητό τους περνούσε απ'το κεφάλι και εγω ζήτησα πρώτα το "ΚΛΙΚ" και μετά τα υπόλοιπα.

Κοιμόμασταν σε ένα θάλαμο (?) αίθουσα (?) 100 άτομα.
Μπορείτε να φανταστείτε την κατάσταση με 40 βαθμούς.
Ξυπνούσαμε ψαρωμένοι μια ώρα πριν το εγερτήριο να προλάβουμε να ετοιμαστούμε.
6 ώρες κάθε πρωί εκπαίδευση στον καύσωνα.
Στον φαλακρό λόφο όπως τον λέγανε.
και μετά ορκωμοσία..πέφτανε όλοι σαν τα κοτόπουλα.

Γνώρισα καλά παιδιά εκεί μα δεν κρατήσαμε επαφή με κανένα.
.Τουλάχιστον δε βαρέθηκα καθόλου (που χρόνος)

Ακολούθησαν αρκετοί βαρετοί και άσκοποι μήνες.