its just another end

Μετακόμισα σε αυτό το σπίτι πριν απο σχεδόν 3 χρόνια.Όταν έδινα εξετάσεις για τρίτη φορά για εισαγωγή στο μεταπτυχιακό. 3 φίλοι μείναμε μαζί σε αυτή την οικοδομή. Ο πρώτος έφυγε πριν ένα χρόνο περίπου. Να μείνει με τη κοπέλα του, να αραβωνιαστεί να κάνει κουτσούβελα. Τώρα πάει και το διαμέρισμα στον τρίτο. Το αδειάζουμε και αυτό σιγά σιγά. Και έτσι έμεινα εγώ.

11 άτομα μπήκαμε στο μεταπτυχιακό εκείνη τη χρονιά. Τώρα δε ξέρω που είναι οι μισοί. Οι υπόλοιποι τη σιχάθηκαν τη Θεσσαλονίκη. Τα μαζεύουνε. Σιγά σιγά αδειάζει η πόλη.

11 χρόνια μένω στο κέντρο αυτής της πόλης. Υπήρχαν περίοδοι που οτι ώρα ήθελα έβγαινα στους δρόμους και κάποιον θα έβρισκα κάπου. Κάποιον θα χαιρετούσα στο δρόμο.

Μείναμε λίγοι λοιπόν τώρα πια. Η πόλη έγινε πέρασμα. Ο καθένας αλλού. Γιατί εδώ δεν έχει δουλειές. Γιατί αυτή η πόλη τώρα πια δεν είναι αυτό που ήτανε.

Εγώ μένω εδώ. Ξέμεινα? Δε ξέρω. Έχω εδώ το αγόρι μου. Έχω τώρα πια μια δουλειά ίσα ίσα να πληρώνω το νοίκι και κάνα λογαριασμό και απο κει και πέρα λαμβάνω ακόμη το οικογενειακό επίδομα γνωστό και ως " στείλε μάνα στείλε".

Η μάνα μου με έχει πρήξει να κατέβω στο νησί. "Τι κάνεις εκει πέρα? Με αυτό το μισθό, σε αυτή τη χώρα, σε αυτή την κατάσταση." Και τι να πω? Ότι ξέμεινα? Ότι γουστάρω? Ότι το αγόρι μου μένει εδώ οπότε πάμε πακέτο τώρα πια? Ότι μου αρέσει η Θεσσαλονίκη? Πιο ψέμα ακριβώς είναι πιο σωστό?

Θέλω ένα σπίτι δικό μου. Δικό μας. Να μπω μέσα με τον άντρα μου και να μας κάνουν λίστα γάμου στα public στα kartell και στην Παρουσίαση.

Κόλλησα. Που πάνε απο δω και πέρα? Μετακομίζω έτσι γιατί άδειασε η οικοδομή? Τα μαζεύω με το αγόρι μου να κάνουμε και μεις την τύχη μας στη Κρήτη, στο Λονδίνο, στο Παρίσι? Εξόριστοι? Πάω πίσω στο νησί για μια καλύτερη δουλειά και πιο καλά λεφτά και ένα στεγαστικό δάνειο και ένα αμάξι και καφέδες στο costa coffee? Και το αγόρι μου? Αυτός στο νησί δε γουστάρει. Και να γούσταρε δηλαδή, τι να πω? "Μάνα ο γαμπρός σου?"

Κόλλησα.
Μπορείτε να σταματήσετε να τρέχετε για λίγο? Μια ανάσα να πάρω.
Ευχαριστώ.