οι μέρες δεν είναι

Απ' το ένα ως το δέκα. Τόσο μετρούσα κάποτε για να νιώσω και πάλι τα πόδια μου να πατάνε στη γη και τη καρδιά μου στη θέση της. Αυτές τις μέρες δε πα'να φτάσω και μέχρι το 100. Τίποτα δε θα γίνει. Το πολύ πολύ να με αγχώσει το πόσο μακρυά είναι αυτό το 100 απ' το 1.

Έρχεται έτσι μια εποχή που αυτό που κάποιοι λένε άγχος, είναι μόνιμο. Κοιμάσαι και ξυπνάς μ'αυτό.

Το κακό είναι πως νόμιζα οτι το'χω νικήσει. Οτι όλο αυτό ήταν μια κακή ανάμνηση και οτι τα πόδια μου ποτέ ξανά δε θα με αφήσουν.

Μένω στα 20mg. Δεν το αυξάνω ρε πούστη μου το γαμημένο το χάπι οτι και να γίνει δε πα να έρθει ανάποδα ο κόσμος.

Και έτσι λέγοντας μεγάλες κουβέντες ξέρω πως όλα μπορούν να πάνε και να 'ρθουν 10 φορές. Να ανατραπούν όλα και να αρχίσω απ' την αρχή.

Αυτό τώρα μάλλον λέγεται παλινδρόμηση.

Τρέμουλο στα χέρια. Ιδρώτας μες τους εφιάλτες μου το βράδυ. Μια κοιλιά που με κρατάει διπλωμένο. Ώρες μπροστά στον καθρέφτη να ψάχνω αν είμαι εδώ.

Μεθαύριο πετάω για το νησί μου. Τι καλά. Μια πτήση μου έλειπε για να'ρθω να κλατάρω.
Νυφικά και κουφέτα και να ζήσετε και καλούς απογόνους άμα γουστάρετε.

Άντε πάλι να μετράω.