Ασυναρτησίες (12)

Είναι κάποια μουντά απογεύματα
που με πλημμυρίζουν.
Τόσο που πότε δεν έκλαψα για αυτά.

Πίσω απ'τις διάφανες κουρτίνες μου,
ένα δέντρο λείπει
και οι γάτες δεν έχουν πια να σκαρφαλώνουν.

Στο άσπρο σύννεφο
και τα παιδιά που μετράνε τα γκολ τους.

Ένα ποτό ολόκληρο.
Μέχρι το τέρμα του.
Να σε γεμίζει.

Σαν σε γεμίζει και το πρωί το τσιγάρο σου.
Όταν κοιτάς στα μάτια του
και ξέρεις πόσο όμορφα φιλάει.

Έπειτα χώνεσαι στο στήθος του
και είναι ζεστός
όπως πάντα
και μυρίζει ευτυχία.

Δεν κλαίω ποτέ τωρα πια.
Δε ξέρω αν φταίνε τα φάρμακα
ή αν είμαι δυνατός
ή αν είμαι μαλάκας.
Μόνο καμιά φορά,
τσούζουν τα μάτια μου
και μέχρι εκεί.

Κρύβομαι κάτω απ'την κουβέρτα μου
και δε ξέρω την ώρα
τη μέρα
μια φορά είχα ξεχάσει και τη χρονιά.

Δε ξέρω αν είμαι δειλός.
Ούτε ξέρω πως είναι να μην φοβάσαι.
Έτσι έμαθα και έτσι είμαι τώρα πια.

Πλένω τα πινέλα μου σε καθαρό νερό
και τα κρύβω.
Όλο μου λένε να τα πιάσω
μα φοβάμαι τι ιστορία θα τους πω να γράψουν.

Οι απλές μου λέξεις γίνονται δύσκολες.
Τα "μα" τα "δεν" τα "ίσως".
ένα περισσεύει και ένα λείπει.
Μα δε θυμάμαι ποιο έιναι ποιο
και έτσι σταματάω να γράφω.
Μήπως κατα τύχη πω
κάτι που να σημαίνει.