Streets Of Philadelphia

Την αγαπάω αυτή τη ταινία.
Με απίστευτο πόνο και θλίψη και αισιοδοξία και χαρά και θυμό.

Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2002.
Όταν ο ψυχοθεραπευτης μου πρότεινε να δω τη ταινία όσο πιο πολλές φορές μπορώ.
Είχα φοβία για το AIDS και έκανα θεραπεία για να μπορέσω να το ξεπεράσω.
Πολύ δύσκολες στιγμές.
Να ξυπνάω στη μέση της νύχτας και να ψάχνω στο σώμα μου για σημάδια του ιού.
Πολύ έντονα συναισθήματα, φόβοι.

Κρατούσα τότε ημερολόγιο για τους φόβους μου.
Διάβασα τα πάντα που μπορούσα να βρω για τον ιό
Άκουγα κάθε μέρα το "show must go on" των Queen

Είναι δύσκολο να ζεις με τον φόβο.
Να βλέπεις παντού το AIDS.

Εκείνα τα χριστούγεννα είδα τη ταινία
δύο απανοτές φορές.
με μελομακάρονα και στολισμένο δέντρο.
Ήθελε μεγαλη δύναμη να κοιτάξω τον φόβο μου.
μα το έκανα.

Έπειτα ήθελα και ακόμα το θέλω,
να δουλέψω με οροθετικούς.
Για όλο τον ρατσισμό, το στιγματισμό και τις μαλακίες που δέχονται.
Πέρασα 7 μήνες περίπου σε θεραπεία.
Τώρα μπορώ να μιλάω και να ακούω για το AIDS.
Μα ακομη δε μπορώ να φανταστώ τον πόνο και τις δυσκολίες που κρύβει.


Θυμάμαι τα Χριστούγεννα του 2000.
Όταν χρειάστηκε να κάνω το τέστ για τον ιό.
2 μέρες κλεισμένος στο δωμάτιό μου.
Χωρίς να μιλάω σε κανένα.
Ζωγράφιζα τις ενοχές μου.
Μετά μίλησα με τον γιατρό.
και ήταν ολα καλά.
και ένιωσα σαν κάποιος να με αγαπάει εκεί πάνω.

Σε όλους τους ανθρώπους που ζουν με τον ιό
θέλω να ευχηθώ καλή δύναμη.
όχι για το ιατρικό κομμάτι, γιατί αυτό πια αντιμετωπίζεταί σε μεγάλο βαθμό.
αλλά για το κουράγιο να ζουν κάθε μέρα με ένα στίγμα.

Η ζωή μου περιπλανήθηκε γύρω απ'το AIDS.
Σαν φόβος, και σαν τιμωρία.
και δεν έχετε ιδέα πόσο μου τη σπάει που γράφω αυτό το κείμενο σήμερα.

ΥΓ: Μαμά για σένα θα μιλήσω τη μέρα της μητέρας.