6 χρόνια
δεύτερο έτος τότε
καρφωμένος στην TV το μεσημέρι
μέσα στην εξεταστική
να βλέπω "έκτακτο δελτίο"
τον πρώτο πύργο να καίγεται
πήρα τη μαμά μου τηλέφωνο
ο αδερφός μου τότε ήταν στην Αμερική
του τηλεφωνήσαμε
ιδέα δεν είχε
έβαλε και αυτός ειδήσεις
είδαμε όλοι μαζί το δεύτερο αεροπλάνο
επειτά αυτούς που πήδηξαν
οτι πιο φρικιαστικό
έπειτα οι πύργοι χάθηκαν
έπειτα άρχισαν να χάνονται και οι ελευθερίες μας
Αφγανιστάν
Ιράκ
πυρηνικά και χημικά πουθενά
οι Αμερικάνοι ακόμη εκεί
ρατσιστικές επιθέσεις
αεροδρόμια με τα υγρά σε σακουλάκι
φόβος
φόβος
τρομονόμος
7 comments:
Κι όμως, από τότε η Νέα Υόρκη έγινε λίγο πιο ανθρώπινη, η καταστροφή έφερε τους ανθρώπους λίγο πιο κοντά. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και στην Ελλάδα μετά τις φωτιές...
Δεν ξέρω αν η Νέα Υόρκη έγινε πιο ανθρώπινη, θυμάμαι πάντως...
... την υστερία με τον άνθρακα και το δισταγμό μας ν' ανοίξουμε ευχετήριες κάρτες ή λογαριασμούς κινητών (λογικό αυτό)
... τους μουσουλμάνους της Νέας Υόρκης και όχι μόνο που αντιμετωπίζονταν ως ύποπτοι
... τον άτυχο βραζιλιάνο στο Λονδίνο που τον πυροβόλησαν στο κεφάλι "για να μην προλάβει να ενεργοποιήσει τα εκρηκτικά"
... τις κάμερες που έχουν κατακλύσει δρόμους, μαγαζιά, σχολεία. Και το χειρότερο είναι ότι γινόμαστε όλο και πιο ανεκτικοί μ' αυτό το καθεστώς "αφού είναι για την ασφάλειά μας"
... την παγκόσμια κοινότητα που ανέχτηκε έναν προληπτικό πόλεμο, για μια τελικά ανύπαρκτη απειλή ("συγνώμη, κάναμε λάθος, δεν υπάρχουν χημικά στο Ιράκ")
... την ανοχή αλλά και τη στήριξη του Αμερικανικού λαού σε μια κυβέρνηση που δρα όπως στα χρόνια της αποικιοκρατίας, την εκφυλισμένη αξία της ανθρώπινης ζωής (πόσες χιλιάδες Ιρακινών χάθηκαν;)
Ναι, οι καταστροφές φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά. Όταν όμως υπάρχει ένας αόρατος εχθρός ("μουσουλμάνος τρομοκράτης", "οικοπεδοφάγοι", "κατασκευαστικές", "σαδίστρια babysitter", "αλβανοί ληστές",...), τότε η καχυποψία στρέφεται εναντίον όλο και περισσότερων και καταλήγει να ξεκινάει απ' το κατώφλι της πόρτας μας.
Πριν λίγες μέρες ήρθε η καινούργια θωρακισμένη πόρτα ασφαλείας στο σπίτι. Με 'γεια μας!
Θα συμφωνήσω με τον ken, η ζωή μας άλλαξε μετά από αυτή την μέρα
Απλά αφιερώστε μια σκέψη στο πόσο καταστροφικός μπορεί να γίνει ο ανθρώπινος νους. Πολλά εκατομμύρια $ (χεστήκαμε), εκατοντάδες νεκροί, μια χούφτα μουσουλμάνοι, 2 αεροπλάνα, ένας τρόμος. Ο τρόμος είναι αυτός που έμεινε. Ο τρόμος της ανθρώπινης σκέψης.
PS: Ο τρόμος δε φτιάχτηκε απαραίτητα από αυτούς για εμάς, αλλά πιθανότατα κι από εμάς για αυτούς. Κι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα
Ενός κακού μύρια έπονται...
Πραγματικά φρικιαστικές σκηνές που έπεφτε ο κόσμος...
Μοιάζει τόσο ξένο σαν αντίδραση...
Φαντάσου πως και τι νιώθανε...
ελα, βαλε κατι αλλο... θολωνει η ψυχη μου τοσες μερες, οταν ανοιγω το μπλογκ σου
Post a Comment