όμορφη μικρή ερωμένη

Υπάρχει μια γυναίκα που η ζωή της είναι παράλληλη με αυτή του έθνους! Μια Άννα όπως τόσες άλλες, μια Άννα, μια όμορφη Άννα. Ήρθε το κορίτσι απο το μαρτυρικό της νησί για να ταράξει τα νερά και προφανώς τα αρσενικά της χώρας!

Άννα+Γιώργος

Απ' τα χρόνια της υπομονής του 1975 ο Γιώργος βρέθηκε πρόσφατα απέναντι σε ανυπόμονα γιαούρτια.


Άννα+Αντώνης

Τον Γιώργο τον ξεπέρασε με τον Αντώνη. Το ίδιο έκανε και ο ίδιος με το πρώτο μνημόνιο..το ξεπέρασε με ένα δεύτερο.

Άννα+Νίκος

Μια σχέση που μοιάζει αιώνια, που μας έχει πρήξει τα συκώτια μια ζωή! Μάλλον αυτό έχει βάλει στόχο και αυτός ο πρώην που με τις πρόσφατες επίκαιρες και καυστικές δηλώσεις του θέλει να γίνει Άδωνις στη θέση του Άδωνη και να πάρει και αυτός μια θέση στις χιλιοκλασμένες βουλευτικές καρέκλες.

Άννα+Απόστολος

Ένας απο τους μικρούς μετα-έρωτες που έμελε όμως να φτάσει να τον δει η μανούλα του δήμαρχο και προ' πάντων να μας τιμήσει και εμάς ως σύντροφος κνίτης στους αγώνες μας

Μια γυναίκα, μια χώρα, μια ιστορία, ένα συμπέρασμα...
Άννα όρμα στον Βενιζέλο!

ΥΓ: Πασοκ δεν έχει πάρει αυτή?

cut it

του τρίτου

Τη δεκαετία του 80' έβλεπα μικρός στις ειδήσεις τα παιδιά της Αφρικής. Δεν ήξερα γιατί γίνεται αυτό. Πως εγώ έχω φαγητό, νερό, φάρμακα, μένω σε ένα σπίτι ζεστό, με ασφάλεια, και πως αυτό δεν είναι για όλους. Έγινα μέλος της unicef στα 9 μου. Πουλούσα κάρτες, τετράδια, ημερολόγια, πόρτα πόρτα, στο σχολείο, στη δουλειά της μαμάς.

Μετά θυμάμαι τις εικόνες απο τα ορφανοτροφεία της Ρουμανίας. Τον Τσαουσέσκου, το πρώην Σοβιετικό μπλοκ να καταρρέει. Στη Κύπρο άρχισαν οι υιοθεσίες. Μπορούσες, λέγανε, να πας και να σώσεις ένα παιδί. Ξέρω δύο οικογένειες που το έκαναν.

Ύστερα ήταν η Γιουγκοσλαβία. Ο πόλεμος. Τα νέα κράτη. Η βοήθεια στους Σέρβους. Μας είχανε πει στο σχολείο να πάμε τρόφιμα. Κονσέρβες, μακαρόνια, ζάχαρη, μπισκότα. Γεμίζαμε σακούλες απ'το σουπερμάρκετ και τα πηγαίναμε.

Περήφανοι, ανώτεροι και φιλάνθρωποι. Να το κοιτάς απο ψηλά και μακρυά.

Τώρα στο νησί μαζεύανε τρόφιμα για τους Έλληνες. Κουβέρτες, ρούχα και φυσικά χρήμα.
Ο Αρχιεπίσκοπος στη τηλεόραση έκανε έκκληση. Για τους εν Χριστώ αδελφούς.

Οι γιατροί του κόσμου είναι στην Ελλάδα. Οι μητροπόλεις κάνουνε συσσίτια. Πλέον η αναζήτηση στα σκουπίδια είναι οργανωμένη. Έχουνε, οι πιο πολλοί, ένα γάντζο, αυτοσχέδιο. Χώνονται ολόκληροι στους κάδους. Βγάζουν οτι πωλείται ή οτι τρώγεται.

Στην Ευρώπη κάνουν ντοκιμαντέρ για τους νεόπτωχους Έλληνες. Στα δελτία ειδήσεων γελάνε και τα μουστάκια τους. Τα πήραμε πάλι τα λεφτά μας. Μας βοήθησαν οι λατρεμένοι εν Ευρώπη αδελφοί.

Άν ψάχνεις στη τηλεόραση δε θα δεις την αλήθεια πουθενά. Είμαστε πια μια χώρα του τρίτου κόσμου.Σε λίγο θα κάνουν ραδιομαραθώνιο για τους Έλληνες. Φιλάνθρωποι καπιταλιστές υποκριτές φίλοι μας. Τώρα που μας σκοτώσατε, δώστε μας τις πρώτες βοήθειες μέσω του Ερυθρού Σταυρού.

ανηδονία

Αυτό που λέμε δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά. Θα μου πεις "πάλι καλά που έχεις και δουλειά". Βαρέθηκα να τ'ακούω κι αυτό. Έλεος. Έχω φτάσει να ντρέπομαι να λέω πως δουλεύω. part-time. Με νέα μείωση. Τρελά λεφτά. Αλλά οκ ναι. Με αυτά ζω.

Βαρέθηκα. PSI και eurogroup και ΔΝΤ και μνημόνια και άλλες νέες γνωστές-άγνωστες λέξεις.

Κοιτάω πια με απάθεια. Σχεδόν ούτε θυμός ούτε τίποτα. Κανένα συναίσθημα. Ούτε πορείες ούτε φωνές δε θέλω ούτε τίποτα. Με κερδίσανε. Γαμώ τη μαζική σας κατασκευασμένη κατάθλιψη.
Συλλογικό ασυνείδητο σου λέει. Ναι και εγώ έτσι μας λέω. Συλλογικά ασυνείδητους.

Βαρέθηκα. Δε θέλω να σηκωθώ απ΄ τον καναπέ. Σερφάρω βαρετά και άσκοπα. Κοιτάω ειδήσεις. Φουντώνω στιγμιαία. Ακούω Ελληνοφρένεια. Φουντώνω. Χτίζω lego και κατευνάζομαι. "Δρα θεραπευτικά". Κατασταλτικά θέλεις να πεις.

Αυτοκαταστέλομαι. Τακτοποιώ το σπίτι. Βάζω ηλεκτρική. Βάζω πληντύριο. Βγαίνω απ΄ το σπίτι. Στη Παναγία δίπλα απο την καμάρα άστεγοι. Τσουβαλιασμένοι. Άλλοι στο νοσοκομείο. Στους χώρους αναμονής. Για να ζεσταθούν.

Ούτε τα πινέλα μου δε ξέρω τι να τα κάνω. Μόνο πήρα μαύρο χρώμα για ένα τοίχο.
Το νέο μου σπίτι. Σαν να μένω πάνω απ'την πόλη. Σε ένα αερόστατο. Φρούριο. Ούτε περαστικός ούτε κόρνα ούτε χημικά και πέτρες. Πάνω και μακρυά.

Ψάχνω το νόημα και ξέρω πως είναι ανώφελος δρόμος. Όπως ήτανε. Δεν άλλαξε κάτι σ'αυτό.
Μόνο που αλλάζουν όλα. Γύρω γύρω. Να που φτάνουν μέσα μας.

new house.

Σήμερα πέσαν οι υπογραφές και πήρα νέο κλειδάκι. Μετακομίζω. 8 χρόνια έμεινα στο πρώτο μου σπίτι εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ήταν στον ημιώροφο, με ένα ανύπαρκτο σχετικά μπαλκονάκι. Πολύ το αγάπησα όμως. Μέχρι που πριν 4 χρόνια μετακόμισα εδώ που είμαι σήμερα. Σε μια οικοδομή γεμάτη φίλους και όνειρα. Το σπίτι της δεύτερης ευκαιρίας. Του μεταπτυχιακού και της αρχής στη δουλειά. Τώρα, αν όλα πάνε καλά, παραδίδω πτυχιακή τον Ιούνιο και κλείνει το κεφάλαιο. Νέο σπίτι απο το Φεβρουάριο. Πέρυσι τέτοιο καιρό ξεκινούσα στη δουλειά. Τώρα φοβάμαι πως ο κακός λύκος θα έρθει και θα τα ρίξει όλα κάτω. Γιατί αν δεν έχεις τίποτα χτισμένο χέστηκες. Ενώ τώρα έχω πράματα στο συρτάρι να χάσω. Δεν είμαι άνθρωπος της περιπέτειας. Θέλω τη σταθερή δουλειά, το σταθερό σπίτι, τη σταθερή σχέση. Χτίζουμε και ελπίζουμε. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Απλά μετά ίσως έχουμε περισσότερα πράγματα να πενθήσουμε. Μα πρώτα είχαμε τη χαρά να τα ζήσουμε.

Κάπου εκεί στην άκρη άκρη του κουταλιού. Μια μπλε κουκίδα στο βάθος. Βλέπω τη θάλασσα.

12

Άμα με ρωτήσεις τι χρονολογία έχουμε, μπορεί να σου πω και 2010. Και πάλι δε θα το πιστεύω. Πως ήρθαμε και βρήκαμε το 12, πως ήρθε αυτό και μας βρήκε ούτε που ξέρω.

Άκουσα χθες κάτι για τη θεωρεία της σχετικότητας. Οτι το πριν δε σταματά να υπάρχει. Οτι το παρελθόν είναι συνέχεια. Μέσα μας και παντού. Και αυτό για μένα είναι μεγάλη αλήθεια.

Βλέπω την ουλή μου στο γόνατο. Απο ένα χειρουργίο στα 13 μου. Ακόμα δε το πατάω καλά αυτό το πόδι και μάλλον δε πρόκειται να γιάνει και ποτέ.
Το ύψος μου κόλλησε κάπου εκεί στα 18 μου. Στο 1.67. Και θα είμαι πάντα 18 μέχρι να αρχίσω να μεγαλώνω απότομα.

Το χάπι το άρχισα πριν απο περίπου 8 χρόνια. Το φθινόπωρο του 2004. Μετά τους ολυμπιακούς. Να κάνω καμιά μήνυση στη Γιάννα για ψυχική οδύνη. Έκανε τότε 40 ευρώ το κουτί. Τώρα είναι στα 18. Και εγώ προσπαθώ να το κόψω 3 χρόνια τώρα αλλά δε μπορώ.
Πήγα πάλι στα 20mg. "Στο ένα χάπι είσαι τώρα?" με ρωτάει η μάνα μου. Θυμάμαι όταν το είπα στο θείο μου. Ότι άρχισα τη θεραπεία και τα φάρμακα. Οτι δεν είμαι καλά. Οτι ο ψυχίατρος πρότεινε 2 φορές τη βδομάδα το ραντεβού.

Τώρα έχω κάθε βράδυ εφιάλτες. Για το πριν που είναι τώρα που συνεχίζεται στο μέλλον μου.
Και άμα καμιά φορά καταφέρω να πάω στα 10mg φοβάμαι πως θα είμαι πια άλλος.

Στη μαύρη ποδιά που μου φοράει ο κουρέας μου, κολλάνε οι άσπρες μου κομμένες τρίχες.
Κι'όμως τα βλέπω εγώ τα μάτια μου. Είναι τα ίδια χρόνια τώρα. Γύρω γύρω μόνο κάτι αλλάζει, κάτι με κουράζει και κάτι με γερνά.

Στο τώρα μεγαλώνω, κι΄ας είμαι ακόμα παιδί.

12 χρόνια στη Θεσσαλονίκη

this is not hollywood

Το happy ending μας τελείωσε. Δεν έχει τέλος αυτό. Δεν έχει ήρωες.
Δε θα πάρεις βραβείο για το παίξιμό σου.
Οι εικόνες καταστροφής είναι αληθινές. Τι κ'αν δείχνουνε την Αθήνα και τη λένε για Μόσχα. Παγκοσμιοποίηση σου λέει.
Τι κ'αν οι δημοσιογραφάκοι φτιάχνουνε τη πραγματικότητα και το τραπεζο-ρομπότ (λέγε με πρωθυπουργό) κατευνάζει με την ήσυχη φωνούλα του τα νοικοκυριά και τη Μέρκελ.
Είμαστε στη μέση. Σαν να μας βάλανε σε μια γέφυρα να πάμε απέναντι αλλά δεν έχει. Ούτε μπρος ούτε πίσω δεν έχει.
Νιώθω πως αυτά τα Χριστούγεννα είναι τα τελευταία αυτής της κοινωνίας.
Τα τελευταία της αθωότητας του Αη Βασίλη των δώρων των βιτρίνων.
Τα τελευταία μιας κοινωνίας που τη φάγανε, φαγώθηκε που ακόμα τη τρώνε.
Κάθε μέρα πια βλέπω κάποιον να τρώει απ'τα σκουπίδια.
Το γεύμα της μέρας τους σε αυτά που πέταξες εσύ.
Πλέον όταν πετάω κάτι το αφήνω δίπλα η πάνω απ'τον κάδο.
Να το βρει κάποιος πιο καθαρό.
Ντρέπομαι.
Κουβαλάω σακούλες απ'το σουπερμάρκετ και ντρέπομαι.
Νιώθω πως με κοιτάνε.
Κοιτάω τα ντουλάπια μου και ντρέπομαι.
Και ξέρω πως κάποιοι δεν το ένιωσαν ποτέ.
Κοιτάνε τα πορτοφόλια τους και δε ντρέπονται.
Κοιτάνε το κώλο τους και δε ντρέπονται.

This in not Hollywood. Οι κακοί δε πήγανε φυλακή στο τέλος.
Η Αμερικανιά μας τελείωσε.
Ποια δικαιοσύνη και ποια αλήθεια?

Εμείς μείναμε. Όσοι μείναμε.
Χεράκια στα σκοτεινά να κρατάμε μόνο ε?